Μεκτούβ, αγάπη μου
Όχι ακριβώς η επιστροφή που θα περίμενε κανείς από ένα δημιουργό σαν τον Αμπντελατίφ Κεσίς, ειδικά μετά από την τελευταία του ταινία «Η ζωή της Αντέλ» που θριάμβευσε στις Κάνες.
Η υπόθεση της ταινίας
Καλοκαίρι, 1994: Ένας νεαρός σεναριογράφος, ο Αμίν, μετά από ένα χρόνο διαμονής του στο Παρίσι, επιστρέφει στη γενέτειρά του, μια παραλιακή πόλη της Γαλλίας, για να δει συγγενείς και φίλους. Εκεί παρέα με τον ξάδερφό του, τον Τόνι και την παιδική του φίλη Οφελί, ο Αμίν περνάει τον χρόνο του μεταξύ του τυνησιακού εστιατορίου των γονιών του, των διαφόρων μπαρ και βέβαια της παραλίας. Κι ενώ ο Αμίν, αρχικά, μένει παρατηρητής της νεανικής, καλοκαιρινής, ανεμελιάς, όταν έρχεται η ώρα να ερωτευτεί, μονάχα το πεπρωμένο μπορεί να καθορίσει την πορεία της ζωής του, καθώς οι πειρασμοί είναι πολλοί…
Τι ακριβώς βλέπουμε τώρα, θα αναρωτηθεί εύλογα ο θεατής που θα σπεύσει να παρακολουθήσει τη νέα ταινία του Κεσίς, ο οποίος πριν από λίγα χρόνια έφτιαξε την απόλυτη ωδή στον πρώτο έρωτα, περιγράφοντας την άνιση σχέση δύο κοριτσιών.
Το «Mektoub» επιχειρεί να κινηθεί σε ανάλογο τέμπο αλλά το ερωτικό πάθος μόνο επιφανειακά παρουσιάζεται στη ζωή του ήρωα που απλώς παρακολουθεί τους γύρω του να κάνουν ότι δεν μπορεί να κάνει εκείνος. Δηλαδή να ερωτεύονται και να ρουφούν τη ζωή με πάθος.
Όπως κι ο απαθής πρωταγωνιστής του έτσι κι ο σκηνοθέτης απλώς καταγράφει με το βλέμμα του τη ζωή των άλλων. «Βγες έξω να σε δει ο ήλιος» τον παροτρύνει κάποια στιγμή η μητέρα του. Είναι μια προτροπή αγάπης και ενδιαφέροντος από ένα θετικό πρότυπο αλλά ο νεαρός Αμίν που έχει διακόψει τις σπουδές ιατρικής στο Παρίσι για να ασχοληθεί με το σινεμά, είναι εμφανές ότι έχει σοβαρό πρόβλημα κοινωνικοποίησης. Ακόμη κι η όμορφη χορεύτρια που γνωρίζει στην παραλία, «χάνεται» ύστερα από λίγη ώρα και μετά από ένα χορευτικό με τον γόη ξάδελφο του.
Αργή αφήγηση
Το αυτοβιογραφικό χρώμα (αν και το σενάριο προέρχεται από ένα μυθιστόρημα του Φρανσουά Μπεγκοντό) είναι έντονο σε κάθε πλάνο. Ο Αμίν είναι ο Κεσίς. Η ιστορία του μοιάζει με τη δική του. Αυτό από μόνο του είναι ένα άκρως ελκυστικό στοιχείο για να δει κάποιος το φιλμ. Όμως η αγωνία του σκηνοθέτη να εξομολογηθεί τη ζωή του με κάθε λεπτομέρεια και ειλικρίνεια, μπλοκάρει ολοκληρωτικά την ταινία. Ένα φιλμ φλύαρο, ράθυμο και με αφήγηση που θυμίζει τηλεοπτική σαπουνόπερα, χάνει το ενδιαφέρον του θεατή από την πρώτη ώρα κιόλας.
Φυσικά δεν μπορούμε να σας πούμε τι αντοχές και κουράγια χρειάζονται μέχρι να κλείσει το τρίωρο!
