Ο εσωστρεφής και ντροπαλός Κρίστιαν πιάνει δουλειά σε ένα σούπερ μάρκετ. Εκεί θα ανακαλύψει έναν ολοκαίνουργιο, μυστηριώδη κόσμο, θα κάνει καινούργιους φίλους και θα ερωτευτεί τη γλυκιά αλλά παντρεμένη Μάριον, την υπεύθυνη του τομέα των γλυκών.
Η ταινία ξεκινά σαν ένα βαρύ, αποπνικτικό ψυχόδραμα («Δεν υπάρχει καθόλου φως στους διαδρόμους. Κι όταν σχολάω συναντώ μόνο το σκοτάδι» ακούμε κάποιες από τις πρώτες σκέψεις του Κρίστιαν) και καταλήγει σαν ένας γλυκός ύμνος – στον ήχο των κυμάτων- για την ομορφιά της ζωής. Η πολυεπίπεδη ταινία του Στούμπερ είναι μια πολύ ευχάριστη έκπληξη και κερδίζει το θεατή χάρη στην τρυφερότητα και την ανθρωπιά της. Πίσω από το χαμηλότονο love story που αφηγείται υπάρχουν οι λεπτομέρειες μιας απάνθρωπης ρουτίνας που βαραίνει τις ψυχές των ηρώων αλλά και το αιχμηρό σχόλιο για ένα πολιτικό σύστημα που θέτει τον άνθρωπο στο περιθώριο.
Η λύτρωση δεν έρχεται μόνο μέσω του έρωτα αλλά και χάρη σε κάποιες μικρές ανεπαίσθητες λεπτομέρειες που βάζουν λίγο φως στις ζωές των εργαζομένων. Σαν τα ευρηματικά λογοπαίγνια που κάνουν με τους διαδρόμους ή τους χώρους του σούπερ μάρκετ («Σιβηρία» αποκαλούν τα ψυγεία, «Ωκεανό» το μέρος που φυλάνε στιβαγμένα τα ψάρια κ.α.), σαν το λούτρινο λαγουδάκι που συνοδεύει τους χειριστές των ανυψωτικών μηχανημάτων, σαν την ειδυλλιακή εικόνα καλοκαιριού που κοσμεί την αίθουσα που μοιράζονται τον καφέ τους. Σε εκείνη ακριβώς την αίθουσα θα βρει για πρώτη φορά το ερωτικό αγκάθι την καρδιά του ευάλωτου Κρίστιαν.
Ο ανθρώπινος και τρυφερός τρόπος που χειρίζεται ο σκηνοθέτης τους ήρωες του δεν αφήνει αμφιβολίες για την αυθεντικότητα των προθέσεων (ο μικρόκοσμος του σούπερ μάρκετ με τις αγωνίες, τα προβλήματα και την αδυναμία ουσιαστικής επικοινωνίας είναι ένας καθρέφτης της κοινωνίας μας) και την καλλιτεχνική αρτιότητα που συνοδεύει την θαυμάσια ταινία του που μιλά για πολλά παραπάνω από ένα απλό love story. Κυρίως μιλά για τη δύναμη της απόδρασης που μπορεί να αντληθεί από τις πιο μεγάλες ιδέες έως τα πιο μικρά πράγματα.
