1962. O Τόνι Βαλελόνγκα ή Λιπ (όπως είναι το παρατσούκλι του), μπρουτάλ πορτιέρης σε ιταλική γειτονιά του Μπρονξ προσλαμβάνεται ως οδηγός του διάσημου αφροαμερικάνου πιανίστα Ντον Σέρλεϊ σε δίμηνη περιοδεία του τελευταίου στο βαθύ αμερικανικό Νότο.
Το «Πράσινο Βιβλίο του Νέγρου Αυτοκινητιστή» ήταν ο οδηγός που έπρεπε να έχουν όλοι οι αφροαμερικανοί οι οποίοι σκόπευαν να ταξιδέψουν στις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ ώστε να ξέρουν ποια ήταν τα κατάλληλα (ασφαλή ή επιτρεπόμενα, πιο σωστά) καταλύματα, εστιατόρια, μαγαζιά για εκείνους.
Βρισκόμαστε σε μια εποχή άγριου ρατσισμού, όπου ακόμη κι άλλες μειονότητες- όπως δηλώνεται ξεκάθαρα στην αρχή του φιλμ όταν ο Τόνι πετάει στα σκουπίδια τα ποτήρια από όπου ήπιαν νερό οι μαύροι εργάτες που μπήκαν στο σπίτι του- αντιμετώπιζαν τους «νέγρους» σαν πλάσματα ενός κατώτερου Θεού. Φαντάζεστε το σοκ που παθαίνει ο ρατσιστής Τόνι όταν αναγκάζεται, λόγω οικονομικών αναγκών να κάνει τον σοφέρ στον πλούσιο, μορφωμένο μαύρο.
Ο Πίτερ Φαρέλι, ο ένας εκ των δύο αδελφών Φαρέλι που έγραψαν ιστορία προ 20ετίας με έργα σταθμούς στο είδος της πολιτικά ανορθόδοξης αμερικανικής κωμωδίας («Ο ηλίθιος και ο πανηλίθιος», «Κάτι τρέχει με τη Μαίρη») κατασκευάζει μια ταινία αισιόδοξη και καλοδεχούμενη που κυλάει όχι ακριβώς προβλέψιμα, αλλά με τη σιγουριά του καλλιτέχνη που ξέρει πως έχει όλο το δίκιο του κόσμου με το μέρος του.
Το ταξίδι των δύο αντρών ξεκινά με εκατέρωθεν επιφυλάξεις και σκεπτικισμό. Ο άξεστος Ιταλός δεν σταματά να βάζει γλώσσα μέσα του ενώ ο σνομπ μαύρος μετρά αντίστροφα για την στιγμή που θα βρεθεί μόνος με τη μουσική του. Όμως ο ρατσισμός και οι διάφοροι κίνδυνοι που θα αντιμετωπίσουν μαζί με κάποια απρόβλεπτα αλλά ευχάριστα διαλείμματα θα τους ενώσουν σε μια ξεκάθαρα feelgood περιπέτεια ζωής.
Πρόκειται για ένα road movie με δυνατές δραματικές σκηνές, αλλά και απρόβλεπτα κωμικά ξεσπάσματα, που παρακολουθείται με μεγάλη ευχαρίστηση, όχι μόνο λόγω της γοητείας του αυθεντικού περιστατικού (πρόκειται για αληθινή ιστορία), αλλά και χάρη ενός σπουδαίου ερμηνευτικού διδύμου. Ο Μόρτενσεν, και λόγω πιασάρικου ρόλου, φαίνεται πιο δυνατός από τον Άλι, αλλά η αλήθεια είναι πως στις σιωπές και την ένταση του βλέμματος ο ηθοποιός του «Moonlight» αριστεύει.
