Μη με αγγίζεις
Η ταινία που αναδείχτηκε η καλύτερη του φετινού φεστιβάλ Βερολίνου κερδίζοντας την Χρυσή Άρκτο είναι ένα ριζοσπαστικό και απαιτητικό έργο που θα εκτιμήσουν κυρίως οι θεατές που ψάχνουν τα δύσκολα.
Μία 55χρονη γυναίκα νιώθει κενή. Εγκλωβισμένη μεταξύ ενός άδειου ψυχισμού και μιας αδιέξοδης ερωτικής αναζήτησης. Το σεξ για εκείνη είναι μόνο πληρωμένα call boys τα οποία κοιτάει με κρυφή πείνα, αλλά ποτέ δεν αγγίζει. Ούτε εκείνη επιτρέπει να την αγγίζουν. Η ιστορία της δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, ομολογεί η ίδια. Δεν της έχει συμβεί κάτι τραγικό, κάτι που τουλάχιστον να θυμάται. Βέβαια οι εικόνες από τις επισκέψεις της στο νοσοκομείο στον υπερήλικα πατέρα της «δηλώνουν» το αντίθετο…
Ένας πρωτότυπος συνδυασμός φιξιόν και ντοκιμαντέρ, με την κάμερα της νεαρής ρουμάνας σκηνοθέτιδος να «ανακρίνει» την ηρωίδα της αλλά κι εκείνη να της απαντά στα ίσα, ζητώντας της κάποια στιγμή να αλλάξουν πόστα, όπως και γίνεται. Το θέμα του φιλμ δεν είναι μόνο το σεξ όπως γράφτηκε από τις δημοσιογραφικές ανταποκρίσεις στη διάρκεια του φεστιβάλ. Κυρίως είναι η οικειότητα, η αποδοχή, η συμφιλίωση. Τόσο με τον εαυτό μας και με τα βάρη που κουβαλάμε από το παρελθόν, όσο και με τους άλλους. Τον αδιάκριτο περίγυρο. Την αυταρχική πολιτική ορθότητα. Την καταναγκαστική συμπεριφορά.
Η νεοφερμένη Πιντίλιε (καμιά σχέση με το διάσημο συνονόματό της δημιουργό) δεν κάνει συμβιβασμούς στο έργο της. Δείχνει σκηνές άβολες (όπως εκεί που η ηρωίδα γίνεται φύλλο και φτερό από τον σεξουαλικό θεραπευτή), αφιλόξενες ή ακόμη και σκληρές. Διατηρεί όμως ακέραια την καλλιτεχνική της ελευθερία και προσφέρει ένα σπάνιο μάθημα ανθρωπιάς μαζί με κάποιες ευεργετικές κουβέντες που γίνονται φάροι ζωής για όσους ψάχνουν ακόμη να βρουν το δρόμο τους.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
