Climax

Νεαροί χορευτές, μουσική μπιτάτη βγαλμένη από βινύλια, μια σανγκρία που δροσίζει τους παρευρισκόμενους, ένα μικρό παιδί στην αγκαλιά της νεαρής μητέρας του, η περίφημη τρικολόρ σημαία, γέλια που αντηχούν σε όλους τους χώρους, ο Dj Daddy που δίνει το ρυθμό. Εικόνες από ένα ανέμελο πάρτι που θα εξελιχτεί σε εφιάλτη…

Από το ακραία αμοραλιστικό «Μόνος εναντίον» (το οποίο είναι πάντως και η πιο άρτια δημιουργία του Νοέ) έως το «Μη αναστρέψιμος» με την περίφημη σκηνή βιασμού της Μόνικα Μπελούτσι και το πρόσφατο τρισδιάστατο «Love», o αργεντινός σκηνοθέτης φτιάχνει το ίδιο έργο (η επίγεια κόλαση) με τους ίδιους πρωταγωνιστές.

Δηλαδή ανθρώπους παραδομένους στα ένστικτα και τα πάθη τους που κινούνται από τους νόμους της ζούγκλας και της αυτοκαταστροφής. Όχι και το πιο ευχάριστο θέμα και θέαμα, θα σκεφτεί κάποιος αλλά ο βιρτουόζος και ανήσυχος Νοέ έχει την ικανότητα και το ταλέντο να μας συμπαρασύρει στα σκοτεινά και πεσιμιστικά καρέ του. Εδώ μάλιστα το κάνει υπέροχα στο πρώτο μισό της ταινίας με ύπουλες εικόνες σαγηνευτικής χροιάς (τα νεανικά κορμιά των χορευτών που παρακολουθεί ως άλλος Θεός από ψηλά), υπόγειο χιούμορ και μια φαινομενικά μόνο αίσθηση χαλαρότητας και διασκέδασης. Όταν όμως το LSD ανακατευτεί με τη σανγκρία το σκηνικό αλλάζει.

Αφήνοντας στην άκρη το όποιο διδακτικό μήνυμα κουβαλά αυτή η ανατροπή (δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε το Νοέ να κουνά το δάχτυλο στους χρήστες ουσιών), γινόμαστε μάρτυρες μιας εφιαλτικής αλλά και ανούσιας παράστασης που σκοπό έχει να δοκιμάσει τις αντοχές του θεατή.

Κακοποιήσεις εγκύων, παιδιά που βασανίζονται, αυτοκτονικές συμπεριφορές, μαχαίρια που κόβουν σάρκες, όλα δοσμένα με αναμφισβήτητη σκηνοθετική δεξιοτεχνία και την κάμερα του μονοπλάνου να λικνίζεται στο ρυθμό του πάρτι.

Ένα πραγματικό bad trip που ζαλίζει και προκαλεί παραισθήσεις, με τους ηθοποιούς να ουρλιάζουν σαν πληγωμένα ζώα. Είπαμε, Νοέ είναι αυτός και θα κάνει ότι μπορεί για να σοκάρει. Μόνο που όλα αυτά τα έχει ξανακάνει στο παρελθόν και μάλιστα καλύτερα.

Κωνσταντίνος Καϊμάκης