Ένα Αξέχαστο Καλοκαίρι

Η εξάχρονη Φρίντα κοιτάζει σιωπηλά τα τελευταία αντικείμενα που μπαίνουν σε κουτιά στο διαμέρισμα της μητέρας της που έχει πεθάνει. Αποχαιρετώντας την, οι φίλοι της ακολουθούν το αυτοκίνητο κουνώντας τα χέρια τους. Αν και η οικογένεια του αγαπημένου θείου της την υποδέχεται με ανοιχτή αγκαλιά, η Φρίντα χρειάζεται χρόνο για να συνηθίσει το νέο της σπίτι στην εξοχή, μακριά από τη Βαρκελώνη. Τις στιγμές παιδικού ενθουσιασμού διαδέχονται μοναχικές σκέψεις τα βράδια που η Φρίντα προσεύχεται για τη μητέρα της.

Μια σχεδόν αυτοβιογραφική ιστορία δοσμένη με σπάνια ειλικρίνεια, τρυφερότητα και αμεσότητα από την ταλαντούχα Σιμόν που αφιερώνει την ταινία στη μητέρα της.

Το οδυνηρό θέμα της απώλειας του γονιού και του κενού που αφήνει στην ζωή του μικρού παιδιού (αλλά και το αναγνωρίσιμο μοτίβο τους δράματος ενηλικίωσης) δίνεται μέσω μιας ποιητικής υπέρβασης που ποντάρει στο ζεστό καλοκαιρινό κλίμα της ξενοιασιάς και δίχως να εκβιάζει τη συγκίνηση. Κυρίως όμως είναι η εστίαση στη συμπεριφορά της μικρής πρωταγωνίστριας (αφοπλιστική ερμηνεία από την πιτσιρίκα και κυρίως θαυμάσιο το υποκριτικό δέσιμο που έχει στις σκηνές με την μικρότερη ξαδέλφη της) και η απεικόνιση με έντονα χρώματα της παιδικής ψυχοσύνθεσης που κάνει την ταινία σχεδόν ακαταμάχητη.

Είναι φυσικό βέβαια ένα τόσο σκληρό στόρι να αποθαρρύνει μεγάλο μέρος του κοινού αλλά είναι τέτοια η σκηνοθετική προσέγγιση- χωρίς μελό αναφορές ή περιττές ευκολίες- και κυρίως η εντιμότητα στις προθέσεις και τη γραφή, που οδηγούν το φιλμ σε ένα καίριο σχόλιο όχι μόνο για την ανάγκη ενός παιδιού να βρει την ασφάλεια και τη φροντίδα που του αρμόζει αλλά κυρίως για τη σημασία και την έννοια της οικογένειας.

Η καταλανική οικογένεια των 90ς είναι το πεδίο αντιπαράθεσης δύο ρητορικών (από τη μια η σκληρή θρησκόληπτη γιαγιά και από την άλλη η αγνότητα κι ο αέρας ελευθερίας που αναπνέει η οικογένεια του θείου της Φρίντα) που πρεσβεύουν διαφορετικές λογικές ως προς το θέμα της διαπαιδαγώγησης και της φροντίδας των ανήλικων τέκνων της.