Σε ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα στη Σομαλία, στην ανατολική ακτή της Αφρικής, ο Τζέιμς, κρατείται αιχμάλωτος από τζιχαντιστές. Χιλιάδες μίλια μακριά στη θάλασσα της Γροιλανδίας, η Ντανιέλ ετοιμάζεται να βουτήξει στον πυθμένα του ωκεανού. Η απομόνωση αυτή παρασύρει τη σκέψη και των δύο στο προηγούμενο έτος. Εκεί όπου μια τυχαία συνάντηση σε μια παραλία της Νορμανδίας έκανε τους δύο νέους να ερωτευτούν.
Άνιση και αμήχανη απόπειρα εκ μέρους Βέντερες να συνδεθεί το ερωτικό στοιχείο, με την υπαρξιακή οδύσσεια, την κατασκοπία (οι σομαλοί τζιχαντιστές θεωρούν πράκτορα τον ήρωα) και τον φονταμενταλισμό.
Ο γερμανός σκηνοθέτης μεγαλουργεί στο κομμάτι του παρελθόντος όπου η έλξη των δύο πρωταγωνιστών δίνεται αβίαστα, φυσικά και με ιδανική αξιολόγηση όλων των αφηγηματικών μέσων (μουσική, φωτογραφία, ερμηνείες). Όμως τα δύο χωριστά κομμάτια του παρόντος εκτός του μοιάζουν να έχουν βγει από άλλη ταινία, δεν έχουν την επιθυμητή συνοχή και τον βαθύ στοχασμό που προφανώς επιδίωκε ο Βέντερς.
Το ποιητικό στιλ και η εικαστική δύναμη του γερμανού δεν αμφισβητούνται. Όμως εδώ χάνονται στην προσπάθεια του να θίξει τα κακώς κείμενα ενός κόσμου σε βαθιά κρίση, πατώντας στο σενάριο του Έριν Ντίγκμαν που είναι βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του βρετανού J.M.Ledgard. Το υπερφίαλο και άστοχο «Βαθύ γαλάζιο» χάνεται μεταξύ της φολκλορικής καταγγελίας (το δραματικό στιγμιότυπο στη Σομαλία), της αφελούς ανατροπής (ο βομβαρδισμός στο ίδιο κομμάτι) και της μεταφυσικής χροιάς που ενδύεται η βουτιά της Βικάντερ στον άγνωστο και αχανή παγωμένο βυθό.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
