Eνα διαμέρισμα στην εμπόλεμη Δαμασκό γίνεται καταφύγιο για μία οικογένεια και τους γείτονές της. Όσο ο πόλεμος μαίνεται εκτός η ζωή μάχεται να συνεχίσει εντός, και η μάνα καλείται να πάρει τις πιο ακραίες αποφάσεις για την επιβίωση στο σπίτι.
Κλειστοφοβικό, σκληρό, ανθρώπινο. Το δεύτερο φιλμ στην καριέρα του Φιλίπ Βαν Λιού (το πρώτο επίσης μιλούσε για έναν πόλεμο, αυτό στη Ρουάντα) αναφέρεται στον πόλεμο της Συρίας μεταξύ των υποστηρικτών του Άσαντ και των μαχητών του ISIS και τις συνέπειες του στις ζωές των απλών ανθρώπων που αγωνιούν για την καθημερινή επιβίωση.
Ο ειρωνικός τίτλος παραπέμπει στην εξωφρενική πραγματικότητα της σημερινής Συρίας. Το σπίτι, μέρος ασφάλειας και γαλήνης που κάποτε επέτρεπε στους ενοίκους του να ξεκουραστούν, τώρα έχει μετατραπεί σε φυλακή. Οι βόμβες που σφυρίζουν, η ύπαρξη ενός ελεύθερου σκοπευτή που θερίζει ότι κινείται, το άγχος της επόμενης ώρας κι ένας απρόσμενος θάνατος (ο άντρας της γειτόνισσας σκοτώνεται από τον κρυμμένο εκτελεστή) κάνουν την βαριά ατμόσφαιρα ακόμη πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμη.
Ο σκηνοθέτης βάζει στο κέντρο της προβληματικής του ζόρικα ηθικά διλήμματα και τοποθετεί δίπλα στους ήρωες του συμβολισμούς που δεν λειτουργούν αποτελεσματικά σε όλα τα επίπεδα. Επιπλέον η κλειστή, θεατρική δομή δεν φαντάζει και τόσο ελκυστική για το κινηματογραφόφιλο κοινό. Η εξαίρετη Χιάμ Αμπάς χαρίζει λίγο από τη λάμψη της στην ταινία αλλά είναι τόσο μόνη.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
