Η ανήλικη κόρη ενός γερουσιαστή αγνοείται κι ένας βετεράνος πεζοναύτης που ζει από τον εντοπισμό εξαφανισμένων κοριτσιών αναλαμβάνει να βρει την άκρη στη σκοτεινή υπόθεση.
Την Λιν Ράμσεϊ την ανακαλύψαμε σε ένα παράλληλο τμήμα του φεστιβάλ Κανών πριν από 18 χρόνια. Το «Ratcacher» ήταν μια συγκλονιστική ιστορία ενηλικίωσης κι ένα μοναδικό αποτύπωμα της Γλασκώβης των 70ς. Μετά από λίγα χρόνια (2002) η κοριτσίστικη φιλία του «Morvern Collar» ξανάβαζε φωτιά στις Κάνες με ένα δυναμικό οδοιπορικό που έφερνε τη Μαγιόρκα πιο κοντά στην γκρίζα σκοτσέζικη καθημερινότητα. Πριν από έξι χρόνια το «Πρέπει να μιλήσουμε για το Κέβιν» αποτελούσε την πιο ώριμη δουλειά της σκηνοθέτιδας με ένα υπόδειγμα θρίλερ- δράματος- κοινωνικής κριτικής.
Και στις 3 προαναφερθείσες ταινίες πρωταγωνιστούσαν γυναίκες. Εδώ η αλυσίδα σπάει για χάρη του πιο χαρισματικού ηθοποιού της γενιάς του. Ο Τζο του Χοακίν Φίνιξ είναι ένας εξολοθρευτής άγγελος βγαλμένος από τη μυθική πλέον διάσταση του «Ταξιτζή» των Σκορσέζε-Ντε Νίρο. Χωρίς να είναι η καλύτερη της ταινία, η Ράμσεϊ καταφέρνει και πάλι να κλέψει τα εύσημα της κριτικής με ένα αιματοβαμμένο θρίλερ, όπου ο αστικός τρόμος συναντά το αρχετυπικό μοτίβο των γουέστερν.
Η απεικόνιση της ωμής βίας, το ιδεολογικό υπόβαθρο (τόσο οικεία η εικόνα του «άστεγου» με το απλανές βλέμμα και την άδεια ζωή) του αντιήρωα, η μινιμαλιστική ερμηνεία του Φίνιξ, η εσωτερικότητα της αφήγησης, το απόκοσμο κλίμα της σύγχρονης μητρόπολης, οι σιωπές και τα κοφτά ενσταντανέ που σοκάρουν. Όλα αυτά είναι στοιχεία ενός υπαρξιακού θρίλερ που μιλά για πολλά παραπάνω από τον ψυχολογικά εύθραυστο πρωταγωνιστή του: η κοινωνική περιθωριοποίηση, η σύγχρονη πολιτική διαφθορά, η μάστιγα του trafficking είναι κάποια από αυτά.
Σκληρή ταινία, αφιλόξενη για το μέσο θεατή αλλά όσοι γουστάρουν τα ζόρικα φιλμ θα ανταμειφθούν στο τέλος.
