Ο Τ’τσάλα μετά από το θάνατο του πατέρα του, του βασιλιά της Γουακάντα -ενός τεχνολογικά ανεπτυγμένου μα απομονωμένου Αφρικανικού κράτους- επιστρέφει στην πατρίδα του για να διεκδικήσει το θρόνο. Θα τα καταφέρει ύστερα από μια δυνατή μονομαχία με τον αρχηγό των «γορίλων» (μια φυλή που ζει στα βουνά) αλλά ένας άγνωστος εξωτερικός εχθρός θα αμφισβητήσει την κυριαρχία του.
Παρουσιάζοντας έντονα σημάδια κορεσμού στις τελευταίες της ταινίες, η Marvel αποφάσισε μια εντυπωσιακή επανεκκίνηση μπολιάζοντας με μαύρο αίμα τις νέες μπλοκαμπαστεριές της.
Πιο κατάλληλη επιλογή από τον Black Panther που πρωτοεμφανίστηκε σε κόμικ του 1966 από τους Σταν Λι και Τζακ Κέρμπι, δεν θα μπορούσε να γίνει. Ο αφρικανικής καταγωγής υπερήρωας συγκεντρώνει όλη τη δυναμική του οικουμενικού ηγέτη που καλείται να χρησιμοποιήσει την ποικιλόμορφη ισχύ του (τεχνολογική, φυσική που ενισχύεται από το μαγικό βότανο αλλά και ιστορική καθώς σε μια σκηνή που ο ήρωας διστάζει να υπερασπιστεί ανθρώπους που δεν ανήκουν στη μαύρη φυλή παίρνει την εξής απάντηση «μα όλοι οι άνθρωποι από την Αφρική δεν κατάγονται;») προκειμένου να εξαλείψει την αδικία από προσώπου γης.
Η ιστορία ξεκινάει από εκεί που πρωτοαντικρίσαμε τον ήρωα στη μεγάλη οθόνη, στο «Captain America: Εμφύλιος Πόλεμος» όπου επιδιώκει να εκδικηθεί το θάνατο του πατέρα του. Η συμφιλίωση με την βαριά απώλεια και η διαχείριση της ευθύνης που πηγάζει από το βασιλικό αίμα του, φέρνει τον Τ’τσάλα αντιμέτωπο με μια σειρά ηθικών κυρίως διλημμάτων καθώς και με κάποια σκοτεινά μυστικά από το παρελθόν.
Ο σκηνοθέτης Ράιαν Κούγκλερ («Creed») αντιλαμβάνεται πλήρως τη βαρύτητα του εγχειρήματος που αναλαμβάνει. Σε μια αυθαίρετη σύγκριση θα μπορούσαμε να πούμε ότι πολλά από τα διλήμματα που βασανίζουν τον ήρωα του είναι και δικά του. Χωρίς να απαρνιέται την μεγαλοπρέπεια του επικού θεάματος ή τον ψυχαγωγικό χαρακτήρα που οφείλει να έχει μια ταινία σαν αυτή – μερικές καλοφτιαγμένες σκηνές αφρικανικών πολεμικών τεχνών ενισχύονται από την εντυπωσιακή χρωματική παλέτα της κάθε φυλής- ο «Black Panther» που σχεδίασε ο Κούγκλερ είναι μια ελπιδοφόρα στιγμή και ένα έργο σταθμός για το μέλλον του είδους.
Ξεχάστε τους χάρτινους ήρωες με τις ατσαλάκωτες στολές, το εξυπνακίστικο χιούμορ και τις αέναες κλωτσοπατινάδες σε γη, ύδωρ και αέρα. Εδώ το κίνητρο δεν είναι η ματαιοδοξία ή τα άλυτα υπαρξιακά προβλήματα αλλά κάτι ουσιαστικότερο. Για πρώτη φορά η ζυγαριά δέχεται τα σωστά υλικά που αφορούν στο μέλλον της ανθρωπότητας – κι όχι του «βασανισμένου» Εγώ- που θα χτιστεί πάνω στα ερείπια του παλιού κόσμου. Ενός κόσμου που δεν σεβάστηκε τη διαφορετικότητα, ενός κόσμου που θεωρούσε τη γυναίκα κατώτερο ον, ενός κόσμου που η λέξη ισότητα ήταν άγνωστη.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
