Πολυξένη: Μια ιστορία από την Πόλη
Άρωμα Πόλης στη νέα ταινία της Δώρας Μασκλαβάνου που βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία και «σημαδεύεται» από την ερμηνεία της Κάτιας Γκουλιώνη.
Ζευγάρι επιφανών Κωσταντινουπολιτών το 1957 υιοθετεί μια 12χρονη ορφανή ελληνοπούλα, απ’ τον «άγιο» τόπο της καταγωγής τους. Της προσφέρουν ένα ισχυρό όνομα και επιζητούν την αφοσίωσή της στα γηρατειά τους. Ετσι η Πολυξένη, αποχωρίζεται αναγκαστικά το μικρότερο αδερφό της στο ορφανοτροφείο και ξεκινά μια νέα ζωή με άριστες προδιαγραφές. Δεκατρία χρόνια αργότερα η ζωή της θα δοκιμαστεί ακόμη πιο έντονα όταν ο «πατέρας» της πεθαίνει κι ένα σχέδιο εξόντωσης στήνεται πίσω απ’ την πλάτη της με στόχο την πλούσια κληρονομιά.
Όλη η ταινία είναι χτισμένη πάνω στο χαρακτήρα της Πολυξένης την οποία υποδύεται με δυναμισμό και αυταπάρνηση η εξαιρετική Γκουλιώνη, μια ηθοποιός που έχει εκτός από τη φυσική χάρη και την τεχνική ικανότητα να βγάζει από τους χαρακτήρες που υποδύεται τα πιο ισχυρά στοιχεία τους. Η αποφασιστικότητα και απλότητα με την οποία δίνει η ηθοποιός όλη την γκάμα του συναισθηματικού κόσμου της είναι το δυνατό όπλο του φιλμ.
Η σκηνοθετική ματιά της Μασκλαβάνου – είναι η τρίτη της ταινία μετά από τα «Κι Αύριο Μέρα Είναι» και «Κι αν Φύγω… θα Ξανάρθω»- έχει άποψη και δένει ιδανικά με την καλλιτεχνική διεύθυνση που αναπαριστά ικανοποιητικά το κλίμα της Κωνσταντινούπολης των 60ς και 70ς. Όμως η τραγική ιστορία της Πολυξένης ποτέ δεν γίνεται συναρπαστική λόγω των αδυναμιών του σεναρίου και της προβληματικής σύνθεσης ορισμένων δεύτερων ρόλων. Δεν είναι λίγες οι σκηνές που οι απωθητικά αφύσικες ερμηνείες (ένα κράμα υπερβολής και στημένου σκηνικού) χαλούν το σύνολο. Παρακολουθείται πάντως με ενδιαφέρον, η ερωτική ιστορία έχει τα καλά και τα κακά της, ενώ στους περισσότερους στόχους που βάζει η Μασκλαβάνου για την ανάδειξη θεμάτων και εννοιών όπως η μνήμη, ο έρωτας, η αθωότητα και η εμπιστοσύνη επιτυγχάνει θετικό απολογισμό.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
