Ο γιος της Σοφίας
Η δεύτερη ταινία της Ελίνας Ψύκου μετά από την «Αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» την τοποθετεί στην πρώτη γραμμή των σημαντικότερων σύγχρονων ελλήνων σκηνοθετών.
Ο 11χρονος Μίσα φτάνει στην Αθήνα του 2004 για να μείνει με τη μητέρα του την οποία έχει να δει δύο χρόνια. Στο νέο σπίτι του όμως τον περιμένει κι ένας νέος πατέρας, ο «κύριος Νίκος», που θα αναλάβει να τον μυήσει στο ένδοξο παρελθόν της νέας του πατρίδας.
Η Ψύκου δείχνει με τη δεύτερη κιόλας ταινία της που βραβεύτηκε στο φεστιβάλ της Tribeca ότι δεν έχει μόνο το σκηνοθετικό ταλέντο (που απέδειξε ότι διαθέτει από την πρώτη κιόλας δημιουργία της) αλλά και την αφηγηματική ικανότητα να ζωντανέψει μια ιστορία δυνατή, πολυεπίπεδη και με ρεαλιστικούς χαρακτήρες.
Με μια ψύχραιμη (σχεδόν αποστασιοποιημένη), αλλά ανθρώπινη και απόλυτα σίγουρη ματιά, στέκει πάνω από τις ζωές των ηρώων της όχι για να τους κρίνει αλλά προκειμένου να κατανοήσει τα κίνητρα και, κυρίως, τα ψυχολογικά βάρη που κουβαλούν. Είναι ειλικρινής και έντιμη στις προθέσεις της. Ακόμη κι αυτόν, τον ηλικιωμένο κύριο Νίκο (στα όρια της καρικατούρας πάντως η ερμηνεία του Παπαγεωργίου) ο οποίος βρίσκει το «σεβασμό» που αποζητά μια ζωή, στα εύθραστα πρόσωπα της νέας οικογένειας του, τον κατανοεί αντιμετωπίζοντας τον ως θύμα μιας παράδοσης αιώνων που βασίζεται σε περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.
Δεν είναι όμως το κεντρικό πρόσωπο της ελληνορωσικής αυτής τραγωδίας ο ηλικιωμένος έλληνας που παντρεύεται τη νεότερη ρωσίδα υπηρέτρια του. Το πρόσωπο κλειδί είναι ο αφοσιωμένος στα παραμύθια Μίσα που ψάχνει να βρει τη θέση του όχι μόνο στο νέο περιβάλλον που ζει αλλά και στον κόσμο των μεγάλων (μια τυπική ιστορία ενηλικίωσης) διεκδικώντας τη χαμένη μητρική αγκαλιά από τον ξένο «που είναι ακόμη πιο μεγάλος κι από τον παππού στη Ρωσία».
Η ταινία κυλάει ρυάκι, διαθέτει χιουμοριστικές ανάσες που δεν την αφήνουν σχεδόν ποτέ να γίνει μελό, ενώ πολλές προβλέψιμες εικόνες καθημερινότητας αποκτούν μια αίσθηση απόκοσμης φαντασίας χάρη στη θαυμάσια φωτογραφία του Διονύση Ευθυμιόπουλου. Πριν και πάνω από όλα όμως ο «Γιος της Σοφίας» είναι ένα μοντέρνο παραμύθι για μια πάλαι ποτέ ένδοξη χώρα που βρέθηκε από το ζενίθ (η φούσκα των ολυμπιακών αγώνων) στο ναδίρ (η σημερινή χρεωκοπία) και πάραυτα κατάφερε να «απορροφήσει» τον πολιτισμό μιας άλλης χώρας η οποία είχε απλώς και μόνο μια χειρότερη μοίρα.
