Stronger

Το 2013 στη διάρκεια του μαραθωνίου της Βοστώνης ο 27χρονος Τζεφ Μπάουμαν περιμένει να δει την αγαπημένη του που παίρνει μέρος στον αγώνα. Λίγο πριν από τη στιγμή του τερματισμού δύο εκρήξεις σκορπούν το θάνατο στο συγκεντρωμένο πλήθος. Ανάμεσα στα θύματα εντοπίζεται κι ο Τζεφ που χάνει και τα δύο πόδια του.

Συγκινητικό αλλά και αμήχανο ως προς τις γνήσιες προθέσεις του δημιουργού του ψυχόδραμα, με ρεαλισμό και δυνατές σκηνές που αφορούν κυρίως στην επόμενη μέρα της νέας ζωής του άτυχου άντρα. Παραξενεύει αρχικά η απόφαση του ανεξάρτητου κινηματογραφιστή Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν («All the real girls», «Γελαστός πρίγκιπας») να καταπιαστεί με μια ιστορία που πίσω από το εμφανώς συγκινητικό, μελοδραματικό θέμα της, ίσως να κρύβει την αποθέωση του αμερικανικού ιδεώδους περί ηρωισμού.

Όμως ο Γκριν δεν «καίγεται» να αναδείξει ένα υμνολόγιο για τον (αμερικανό) ήρωα της διπλανής πόρτας που σηκώνει ανάστημα σε κάθε απειλή κατά της χώρας του. Σκύβει με σεμνότητα πάνω από το δράμα του πρωταγωνιστή του, αφουγκράζεται την αγωνία του, συμπάσχει κάθε φορά που μια κάποτε απλή καθημερινή συνήθεια αποκτά χαρακτήρα Γολγοθά για τον Τζεφ. Κυρίως όμως ο Γκριν ευστοχεί στην αναπαράσταση (με μελανά χρώματα και περίσσευμα δηκτικής ειρωνείας) της φρενίτιδας που καταβάλει το μέσο αμερικανό όταν νιώθει ότι η τρομοκρατία απειλεί τα ιερά και όσια της χώρας του.

Η περιγραφή της οικογένειας του ήρωα δεν απέχει και πολύ από την απεικόνιση ενός μωσαϊκού χαρακτήρων κακότροπων, άθλιων και αφόρητων. Η περιπέτεια του «αγαπημένου» τους Τζεφ φυσικά και δεν μπορεί να τους αλλάξει – το μόνο που τους νοιάζει είναι να φανούν οι μούρες τους στην τηλεόραση και να πάνε στην εκπομπή της Όπρα- αλλά μπορεί να αλλάξει τον ίδιο τον Τζέφ. Η αναπηρία του τελευταίου γίνεται ένα απρόσμενο δώρο ζωής καθώς πέρα από τη δική του ωρίμανση (ή ενηλικίωση αν προτιμάτε) αρχίζει να βλέπει την πραγματικότητα όπως είναι. Και φυσικά να συνειδητοποιεί ότι η γαλήνη στη ψυχή του και η ευτυχία του θα έρθει μόνο αν καταφέρει να φύγει μακριά από την οικογένεια του. Μακριά από το σπίτι των «τεράτων» που αποκαλούνται συγγενείς του. Σπουδαία ερμηνεία από τον Τζέικ Τζίλεγχαλ που βγάζει με απόλυτο εσωτερικό έλεγχο όλο το εύρος των συγκρουόμενων συναισθημάτων του χαρακτήρα του.

Κωνσταντίνος Καϊμάκης