Η ιστορία επτά παιδιών, που μεγαλώνουν στην αμερικανική κωμόπολη του Ντέρι, στην πολιτεία Μέιν στα τέλη των 80ς και έχουν δημιουργήσει την «Λέσχη των Λούζερ», καθώς για διαφορετικούς λόγους ο καθένας έχουν περιθωριοποιηθεί από τις παρέες των συνομηλίκων τους. Την ίδια στιγμή, το Ντέρι είναι το λημέρι ενός διαβολικού κλόουν, του Πένιγουαϊζ, που κάθε 27 χρόνια, βγαίνει από τους υπονόμους της κωμόπολης για να αρπάξει παιδιά.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για την… τρομοκρατία της ταινίας! Σκηνές που σοκάρουν, αίμα που αναβλύζει σαν συντριβάνι, ένας κλόουν (με την απίστευτη ερμηνεία του υιού Σκάρσκγκαρντ) βγαλμένος από τα βάθη της κόλασης… Kαι στη μέση όλων το μυαλό του Στίβεν Κινγκ. Όπως σε όλα σχεδόν τα βιβλία του ο αμερικανός σκηνοθέτης δεν πλάθει μόνο ιστορίες για να φοβήσει το κοινό παρότι τα καταφέρνει μια χαρά σε αυτό.
Το «It» είναι κυρίως μια κοινωνική και πολιτική αλληγορία (ο φόβος του AIDS, η παρουσίαση των γονιών ως πραγματικά τέρατα, ο ρατσισμός κλπ) παρά ένα καθαρόαιμο φιλμ τρόμου αν και θα σας κόψει την ανάσα ουκ ολίγες φορές. Ο αργεντίνος Αντι Μουσιέτι (του άπαιχτου στην Ελλάδα «Μαμά») έχει πιάσει καλά το νόημα του έργου του Κινγκ και στην κινηματογραφική απόδοση του πιάνει επίπεδα ξεχωριστής σκηνοθετικής δεξιότητας. Το κακό που έχει μολύνει τους ανθρώπους του Ντέρι δεν είναι τυχαίο. Τρέφεται από τις σάρκες των μικρών παιδιών, ζωντανεύει τους μεγαλύτερους φόβους τους και ακολουθεί τα βήματα μιας κατάρας που ξεκινά από την ίδρυση του Ντέρι και την τραγική κατάληξη μιας πυργαγιάς στο εργοστάσιο χαλυβουργίας της περιοχής που συνέβη το 1908, εμφανιζόμενο κάθε 28 χρόνια.
Η ταινία ξεκινά τόσο δυνατά όσο έπρεπε για να αγκιστρωθεί πάνω της ο θεατής. Όλη η σεκάνς του μικρού αδελφού που κυνηγάει τη χάρτινη βαρκούλα του στους βρεγμένους δρόμους του Ντέρι είναι σκηνή ανθολογίας: από τις ανατριχιαστικές συστάσεις μεταξύ Πενιγουάιζ και Τζόρτζι μέχρι την αδιαφορία της γειτόνισσας στη θέα του μικρού παιδιού μπροστά στον υπόνομο έως το αιματηρό κλείσιμο της, όλα είναι δοσμένα στην εντέλεια. Στη συνέχεια η ταινία χωρίς να χάνει στιγμή την αφηγηματική συνοχή της, παρουσιάζει κάποιες ευκολίες στις λύσεις απαιτητικών σκηνών, αλλά σε γενικό επίπεδο τα καταφέρνει περίφημα στην ακροβασία μεταξύ κινηματογραφικού θάρρους και λογοτεχνικής ανάγνωσης.
Ίσως αυτό να είδε και ο Κινγκ και για πρώτη φορά μίλησε με τέτοιο ενθουσιασμό για κινηματογραφική διασκευή κάποιου βιβλίου του, εξυμνώντας την ιδιοφυία του σκηνοθέτη να παντρέψει τέλεια «τη δική του άποψη με εκείνη του βιβλίου μου».
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
