Ομίχλη τον Αύγουστο
Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Ντόμες, η ταινία αφηγείται την αληθινή ιστορία του 13χρονου Έρνστ Λόσα, στη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.
Ο 13χρονος τσιγγάνος Έρνστ Λόσα βρίσκει καταφύγιο σε γερμανικό νοσοκομειακό ίδρυμα που περιθάλπει είτε παιδιά άρρωστα είτε παιδιά που έχουν χάσει τους δικούς τους στο πόλεμο. Γρήγορα όμως διαπιστώνει ότι πίσω από τη βιτρίνα του ιδρύματος κρύβεται ένα θανάσιμο μυστικό.
Συγκινητικό και σκληρό το φιλμ αλλά και με επιτακτική την ανάγκη να βρει το κοινό του, καθώς η αλήθεια του επισκιάζει όλα τα υπόλοιπα επιμέρους χαρακτηριστικά του.
Το έργο του γερμανού Κάι Γουέσελ μιλάει για πολλά περισσότερα αντί μιας απλής ιστορίας θάρρους και επιβίωσης. Προσπερνώντας το απέραντα συγκινητικό θέμα της θανάτωσης των παιδιών – το οποίο πάντως ο σκηνοθέτης δεν χρησιμοποιεί για να προκαλέσει συναισθηματική φόρτιση στο θεατή- η «Ομίχλη» είναι μια ταινία γεμάτη σκηνοθετικές αρετές που παρακολουθείται με αμείωτο ενδιαφέρον και ένταση μέχρι το συγκλονιστικό φινάλε. Όλη η καλλιτεχνική διεύθυνση (άψογη η ανάπλαση της εποχής), το κατάλληλα επεξεργασμένο σεναριακό υλικό, οι ερμηνείες – ίσως ο Σεμπάστιαν Κόχ των «Οι ζωές των άλλων» και «Ο θεός αγαπά το χαβιάρι» να δίνει την καλύτερη ερμηνεία του εδώ και καιρό- και κυρίως η εμπεριστατωμένη κριτική ματιά πάνω στον ναζιστικό ευγονισμό (οι διάλογοι μεταξύ του γιατρού και της νοσοκόμας έχουν ίση βαρύτητα) οδηγούν σε ένα και μόνο συμπέρασμα.
Η μεγαλύτερη τραγωδία που κρύβεται πίσω από το πρόσωπο του κακού δεν είναι τόσο τα φρικαλέα εγκλήματα που διαπράττονται στο όνομα μιας ανώτερης ιδεολογίας αλλά η απήχηση αυτής της ιδεολογίας στα διαφορετικά κοινωνικά στρώματα.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
