Το κύμα
Η επίσημη νορβηγική υποψηφιότητα για το ξενόγλωσσο Όσκαρ δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα μπλοκμπάστερ καταστροφής του Χόλιγουντ.
Ο χειρότερος φόβος ενός έμπειρου γεωλόγου που ετοιμάζεται να μετακομίσει οικογενειακώς από την μικρή πόλη του Γκειράνγκερ στην μεγάλη πόλη, παίρνει σάρκα και οστά όταν ένα τεράστιο τσουνάμι απειλεί με καταστροφή την περιοχή…
Είναι περίεργο να βλέπεις μια νορβηγική ταινία να θυμίζει σε όλα της σχεδόν… Χόλιγουντ με εξαιρετικές επιδόσεις.
Το «Κύμα» είναι μια δημιουργία με αισθητική υπερπαραγωγής και ευλαβική αναπαραγωγή όλων των κλισέ του είδους. Η τρομολαγνεία όμως που ορίζει τους νόμους του θεάματος στην Πόλη των Αγγέλων εδώ δεν είναι πρωταρχικός στόχος αλλά συμπληρωματική οδός σε μια ιστορία που εκτός του θεάματος που καθηλώνει έχει κι άλλες ιστορίες να αφηγηθεί. Η προσπάθεια να βρεθεί ρεαλισμός εκεί όπου τα εφέ κάνουν πάρτι είναι φιλότιμη και σε αρκετά σημεία λειτουργική. Η προσπάθεια του ήρωα να ξαναβρεί την οικογένεια του, η θλίψη του άντρα που «θυσιάζει» τη σύντροφο του προκειμένου να μην πνιγούν όλοι, το σθένος της γυναίκας του ήρωα να βοηθήσει τους θαμώνες του ξενοδοχείου είναι μικρά αλλά όχι ασήμαντα κομμάτια ενός ευρύτερου πίνακα που έχει ως θέμα την εκδικητική μανία της φύσης όταν η επέμβαση του ανθρώπου σε αυτήν δεν γίνεται απλώς αλόγιστη αλλά και χωρίς σύνεση. Φυσικά η κατασκευή του φιλμ έχει ένα κυρίως σκοπό: τη ψυχαγωγία του κοινού. Εκεί κυριολεκτικά κεντάει ο νορβηγός σκηνοθέτης.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
