Ένα κάποιο τέλος

Ο Τόνι Γουέμπστερ ζει μια απομονωμένα και ήσυχα έως ότου βαθιά κρυμμένα μυστικά από το παρελθόν του έρχονται στην επιφάνεια και τον αναγκάζουν να αναλογιστεί τα λάθη που έκανε ως νέος και να αντιμετωπίσει για πρώτη ίσως φορά στη ζωή του την αλήθεια γύρω από την πρώτη του αγάπη και τις ολέθριες συνέπειες των αποφάσεων που πήρε πριν από πολλά χρόνια.

Μια συγκροτημένη – και συγκρατημένη- μελέτη πάνω στο χρόνο και τις καθοριστικές αποφάσεις της ζωής μέσα από την ιστορία τεσσάρων φίλων, που είδαν τα αισθήματα τους να δοκιμάζονται επικίνδυνα όταν το ερωτικό στοιχείο εισέβαλλε σαρωτικά στη ζωή τους. Κομμένος σε δύο χρόνους ο αφηγηματικός ιστός της ταινίας (τα καταπιεστικά 60ς βάζουν φωτιά στα ερωτικά ένστικτα των νεαρών πρωταγωνιστών που μεταξύ υψηλών φιλοσοφικών συζητήσεων και αθώων εξομολογήσεων ψάχνουν να βρουν την ρότα που θα ακολουθήσει η ζωή τους) εστιάζει κυρίως στο σήμερα όπου συναντάμε το βασικό ήρωα σε προχωρημένη ηλικία να προσπαθεί να βάλει σε τάξη τις μνήμες του. Η προσωπική τραγωδία (η αυτοκτονία του κολλητού του) που τους διέλυσε, το εκδικητικό γράμμα, η ερωτική προδοσία και, κυρίως, η πλάνη στις βεβαιότητες μιας ζωής, κάνουν το ‘Ένα κάποιο τέλος’ μια σπαραχτική και βασανιστική δραματική ιστορία που διατυπώνει αποστάγματα σοφίας που αποκτώνται μόνο με πόνο και χρόνο. Οτιδήποτε άλλο είναι απλώς επιδερμικό. Κομψό, ντελικάτο, σοφιστικέ και χαμηλότονο δράμα από το σκηνοθέτη του «Lunchbox” που διασκευάζει άψογα το μυθιστόρημα του Τζούλιαν Μπσρνς (στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο») Το φιλμ κρύβει τη δύναμη του πίσω από υπόγειες επιλεκτικές διαδρομές της μνήμες και ανομολόγητες ερωτικές αλήθειες, δημιουργώντας μια απροσδιόριστη αλλά τόσο αγχωτική ένταση. Κεντρικό πρόσωπο της τραγωδίας ένας σπουδαίος Τζιμ Μπρόαντμπεντ («Iris», «Μουλέν Ρουζ»).

Κωνσταντίνος Καϊμάκης