Το λιμάνι της αγωνίας
Μια από τις κορυφαίες ταινίες του αμερικανικού κινηματογράφου, που βραβεύτηκε με 8 όσκαρ και συνδέθηκε απόλυτα με την κατάθεση Καζάν – και το κάρφωμα πρώην συντρόφων του- στην Επιτροπή Αντιαμερικάνικών Ενεργειών του γερουσιαστή Μακάρθι.
Ένας πρώην πυγμάχος, φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι της Νέας Υόρκης, κάνει διάφορα θελήματα για λογαριασμό των επικεφαλής των συνδικάτων. Όταν συνειδητοποιεί ότι ο συνδικαλιστικός του φορέας έχει αλωθεί από το οργανωμένο έγκλημα και εκμεταλλεύεται τους λιμενεργάτες, αποφασίζει να εμφανιστεί στην αρμόδια κρατική επιτροπή και να πει την αλήθεια.
Για πρώτη φορά μια ταινία που έβγαινε από ένα στούντιο του Χόλιγουντ, είχε ξαφνικά τέτοια αίσθηση ανεξαρτησίας και ελευθερίας. Λες και ο φυσικός χώρος του λιμανιού της Νέας Υόρκης επηρέασε δημιουργικά όλους τους συντελεστές του φιλμ, μετατρέποντας την ταινία σε φαινόμενο και οδηγώντας τους βασικούς πρωταγωνιστές στον κολοφώνα της δόξας τους. Εδώ ο Μπράντο δίνει μια ανεπανάληπτη ερμηνεία, ο Καζάν αποκόπτει οριστικά τους δεσμούς του με το θέατρο από όπου ξεκίνησε (όλες οι προηγούμενες δουλειές του ήταν ένα είδος θεατροποιημένου σινεμά) και ο σεναριογράφος Μπαντ Σούμπεργκ έγραψε ένα έργο ζωής. Ο ίδιος ο Καζάν, που θεωρήθηκε ότι μέσω της ιστορίας αυτής ζητούσε συγνώμη για την απόφαση του να καταδώσει τους πρώην συντρόφους του, μίλησε για ένα έργο «που γνώρισε τεράστια επιτυχία λόγω της ερμηνείας του Μπράντο που ήταν η καλύτερη που είχε δώσει ποτέ ως τότε ένας ηθοποιός και του σεναρίου του Μπαντ που ήταν καλοστημένο, δυνατό, με ιστορίες βίας αλλά και αγάπης ενώ δεν λείπουν κάποιες κωμικές σκηνές», ενώ όσον αφορά τις δικές του εποδόσεις όσον αφορά την ταινία αυτή συμπληρώνει: «Οι πιο αγαπημένες μου σκηνές είναι οι ερωτικές μεταξύ του Μπράντο και της Εύα Μαρί Σεντ. Σε μια από αυτές στο μπαρ όπου μιλούν για το θάνατο του αδελφού της εύκολα μπορεί να δει κανείς το βάθος της ενοχής και της τρυφερότητας στο πρόσωπο του Μάρλον». Ουσιαστικά εδώ ο σκηνοθέτης μάλλον μιλάει για την δική του περιπέτεια…
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
