Ο Πλανήτης Των Πιθήκων: Η Σύγκρουση

Ο Σίζαρ και οι πίθηκοι του έρχονται αντιμέτωποι με ένα στρατό ανθρώπων που διοικεί ένας αδίστακτος συνταγματάρχης. Μετά τις ανυπολόγιστες απώλειες των πιθήκων, ο Σίζαρ παλεύει με τα πιο σκοτεινά του ένστικτα και ξεκινά μία προσωπική αναζήτηση ώστε να εκδικηθεί όχι μόνο για τους νεκρούς στρατιώτες τους αλλά κυρίως για το χαμό της γυναίκας και του παιδιού του…

Το πρόσωπο κλειδί του φιλμ αυτή τη φορά δεν είναι ο Σίζαρ ή ο Κόμπα, ο πολεμοχαρής πίθηκος που έφερε τούμπα την ειρήνη μεταξύ πιθήκων και ανθρώπων στο προηγούμενο φιλμ «Ο Πλανήτη των πιθήκων: Η αυγή», αλλά ένας άνθρωπος. Ένας σκληρός συνταγματάρχης που έχει αυτομολήσει και με το στρατό του επιχειρεί να δώσει τη λύση στο αδιέξοδο που έχει βρεθεί η ανθρωπότητα, η οποία μετράει ίσως τις τελευταίες μέρες της.

Ο Γούντι Χάρελσον που τον υποδύεται μοναδικά βάφεται στα χρώματα του πολέμου, ξυρίζει το κεφάλι του με ένα κοφτερό μαχαίρι κι ως άλλος Κουρτς (ο χαρακτήρας του Μπράντο στο «Αποκάλυψη Τώρα») επιχειρεί την κατάβαση στην Κόλαση, αφήνοντας πίσω την προσωπική του τραγωδία που του άλλαξε όχι απλώς τη ζωή αλλά τον ίδιο του τον εαυτό. Το ταξίδι μίσους που πραγματοποιεί ο Σίζαρ (ένας εξαίρετος και πάλι Άντι Σέρκις χαρίζει μοναδική ανθρωπιά στο χαρακτήρα του) θα τον φέρει αντιμέτωπο πρόσωπο με πρόσωπο με τον Συνταγματάρχη -του οποίου το όνομα δεν αποκαλύπτεται ποτέ στην ταινία επιβεβαιώνοντας τη σκέψη μας ότι αυτός είναι ο αυθεντικός και πλέον τραγικός ήρωας του έργου- για να… αποκαλυφθεί όλο το ιδεολογικό περιτύλιγμα και η μεγαλοπρεπής γοητεία ενός φιλμ που χειρίζεται θαυμάσια το δράμα με τη δράση.

Μην φανταστείτε πάντως ότι η ταινία δεν έχει τα γνώριμα στοιχεία ενός μπλοκμπάστερ όπως οι θεαματικές επικές μάχες και ένα επιμύθιο που οδηγεί τη μοίρα των δύο ειδών σε ηρωικά επίπεδα. Όμως η μαγκιά του Ματ Ριβς είναι πως καταφέρνει δίπλα στο καθηλωτικό οπτικό θέαμα των ψηφιακών εφέ να χωρέσει με αφηγηματική μαεστρία αλληγορικά σύμβολα που μιλούν για τη χριστιανική έννοια της θυσίας, τη συγχώρεση, την Ιστορία, τα επαναλαμβανόμενα λάθη της ανθρωπότητας και το αθεράπευτο τραύμα της απώλειας που είναι ικανό να λυγίσει και τον πιο δυνατό άνθρωπο ή πίθηκο.

Κωνσταντίνος Καϊμάκης