Η πόλη της σιωπής

Η Δάφνη (Άντζελα Ισμαήλου), μια μυστηριώδης γυναίκα, έχει επιλέξει να ζει απομονωμένη, ως προσωπική κάθαρση και αυτοτιμωρία, στο ιερό νησί της Πάτμου. Δύο εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους άντρες, ένας ιερέας κι ένας ζωγράφος, θα βρεθούν στο νησί αναζητώντας τις δικές τους απαντήσεις στα θέματα που τους απασχολούν και φυσικά θα την ερωτευτούν…

Από την περιγραφή της ιστορίας μπορεί να αρχίζει να ψυλλιάζεται ο αναγνώστης ότι εδώ κάτι… τρέχει. Δεν μπορεί όμως και ο πλέον φαντασιόπληκτος νους να διανοηθεί πόσο φουσκωμένο από έπαρση και ακραία πόζας κακόγουστης αισθητικής είναι γεμάτη η ταινία. Η μεγαλομανία που μπορεί να έχει ένας σκηνοθέτης δεν είναι απαραίτητα αρνητικό στοιχεία. Μέσω αυτής μας έχουν δοθεί κινηματογραφικά αριστουργήματα και μνημεία που ακόμη και μετά από δεκαετίες παραμένουν αξεπέραστα. Το κακό είναι όταν το εγώ του δημιουργού δεν έχει τίποτε περισσότερο να δώσει από μια πομπώδη, υπερφίαλη και άκρως επιφανειακή «κατάθεση ψυχής» γύρω από τα ζητήματα που τον καίνε. Στην περίπτωση της Ισμαήλου το… κάψιμο είναι ολοκληρωτικό και αστείο με τη λάθος έννοια αφού εδώ πρόκειται για δράμα. Και τι δράμα! Η θρησκευτική πίστη όταν συναντά το ερωτικό πάθος μπορεί να γεννήσει υπέροχα ιψενικά τρίγωνα με διαβόλους και αγγέλους, τηλεοπτικές σαπουνόπερες που συγκινούν τα πλήθη (βλέπε τα «Πουλιά τραγουδάνε ακόμα») αλλά και κινηματογραφικά ανοσιουργήματα όπως αυτή η άθλια «Πόλη της σιωπής» που δεν βλέπεται με τίποτα και κάνει ακόμη και το υπέροχο νησί της Πάτμου να δείχνει εξίσου… βαρύγδουπο και άθλιο! Αν πάντως θέλετε να γελάσετε με τη ψυχή σας, αυτή είναι μια απόλυτα πετυχημένη κωμωδία.

Κωνσταντίνος Καϊμάκης