The Last Face
Ακτιβισμός και ρομάντζο πάνε χέρι- χέρι σε αυτή την αποτυχημένη από κάθε άποψη σκηνοθετική δουλειά του Σον Πεν που ήταν υποψήφια για Χρυσό Φοίνικα!
Ο έρωτας μεταξύ της Δρ. Ρεν Πίτερσεν, διευθύντριας ενός διεθνούς οργανισμού ανθρωπιστικής βοήθειας, και του Δρ. Μιγκέλ Λεόν, μέλους των «Γιατρών του Κόσμου», τοποθετημένη στο ολέθριο φόντο της ταλανισμένης από τον πόλεμο Λιβερίας…
Ο Μιγκέλ και η Ρεν προσπαθούν με κάθε τρόπο να κρατήσουν τη σχέση τους ζωντανή κάτω από τρομακτικά δύσκολες συνθήκες. Το ερωτικό πάθος τους σχεδόν ταυτίζεται με το πάθος για την αξία και τη σωτηρία της ανθρώπινης ζωής κι εδώ κάπου αρχίζουν τα σοβαρά προβλήματα για την ταινία και το δημιουργό της, καθώς όλο αυτό το κατασκεύασμα γίνεται ελάχιστα πειστικό ενώ από κάποιο σημείο και μετά καταντάει και κακόγουστο. Είναι δύσκολο να πιστέψουμε πως γίνεται να ασχολούνται οι ήρωες με τη σωτηρία της σχέσης τους όταν τριγύρω τους ο θάνατος κάνει πάρτι. Σκληρές εικόνες από την αιματοβαμμένη Σιέρα Λεόνε, κουβέντες βαρύγδουπες αλλά στην ουσία άδειες, ζωές που μετριούνται με διαφορετικά μέτρα και σταθμά. Οι μεγαλόστομες εκφράσεις αγάπης ανάμεσα στους 2 εραστές υπάρχουν σκηνές που δοκιμάζουν τα νεύρα και τις αντοχές μας. Το παλεύει κάπως η Θερόν, ανύπαρκτος από ένα σημείο και ύστερα ο Μπαρδέμ αλλά ο Πεν το χαβά του… Σημασία για κείνον έχουν το που θα συναντηθούν οι εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις των ηρώων του για την επίλυση των συγκρούσεων που τους περιβάλλουν («νομίζεις ότι είσαι θεός?» λέει κάποια στιγμή η Ρεν στον Μιγκέλ) αντί να σκεφτεί ότι η ανθρωπότητα – και η ταινία του- έχουν σοβαρότερα προβλήματα να λύσουν. Αλλά αυτά παθαίνεις αν εμπιστεύεσαι για καλλιτεχνικό πρότζεκτ της επόμενης δουλειάς σου ένα σχέδιο μιας πρώην σου (η ιδέα ήταν της Ρόμπιν Ράιτ) κι ακόμη χειρότερα αν βάζεις μια άλλη πρώην σου (Σ. Θερόν) να συμμετάσχει σε αυτό. Κοινώς, ο Σον Πεν τα έκανε θάλασσα…
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
