T2: Trainspotting

Στο κλείσιμο του πρώτου φιλμ οι τέσσερις παιδικοί φίλοι από το Εδιμβούργο πήγαν μέχρι το Λονδίνο για να πουλήσουν μια σεβαστή ποσότητα ηρωίνης που έφτασε στα χέρια τους τυχαία. Όσο οι άλλοι κοιμόνταν, ο Mark Renton το ‘σκασε κλέβοντας όλα τα λάφυρα: 16.000 λίρες σε μετρητά. Το νέο φιλμ συναντά τους ίδιους ακριβώς ήρωες σε χωριστές φάσεις της ζωής τους αλλά η επιστροφή του προδότη Renton στα πάτρια εδάφη είναι η αφορμή για επιστροφή στα παλιά και για εκδίκηση.

Το «Τ2» δεν διεκδικεί τη λάμψη της πρώτης ταινίας που άλλαξε τις συνθήκες κινηματογράφησης στην Αγγλία (μέχρι τότε γυρίζονταν κυρίως δράματα εποχής ή φιλμ κοινωνικού ρεαλισμού) και έφερε τη γενιά του MTV σε περίοπτη θέση όσον αφορά το μέλλον (αν όχι το μοντερνισμό) της ποπ κουλτούρας. Ήταν μια επαναστατική ταινία ενώ η συνέχεια της έχει σαφώς άλλο χαρακτήρα. Ο Ντάνι Μπόιλ ανέθεσε στον Τζον Χοτζ να ξαναβουτήξει στα μυθιστορήματα του Έρβιν Γουέλς (το «Porno» έρχεται να δέσει μια χαρά με το παλιό «Trainspotting») και να εμπνευστεί τη ζωή των παλιών ρεμαλιών που βρίσκονται πλέον στην πέμπτη δεκαετία της ζωής τους. Στόχος του δεν είναι ούτε να αγιοποιήσει τους ήρωες του, ούτε να διδάξει ηθοπλαστικές συμβουλές «για τα βλαβερά ναρκωτικά», ούτε να προσδώσει στόμφο και σοβαρότητα στην ιστορία τους.

Το φιλμ, μελαγχολικό και αστείο μαζί, πετυχαίνει να είναι ένα ισάξιο με την αρχική ταινία ριμέικ επειδή ο Ντάνι Μπόιλ και οι συνεργάτες του εξακολουθούν να έχουν την ίδια φρεσκάδα και ζωντάνια, να σιχαίνονται ακόμη τον καθωσπρεπισμό και τις μικροαστικές συνήθειες, να λατρεύουν με το ίδιο πάθος τη ζωή. Τη ζωή που μοιάζει με μια όμορφη σπιντάτη παραίσθηση (κάποιες αναπόφευκτες ουσίες στο στόρι συνεισφέρουν σε αυτό) και είναι φτιαγμένη από τα υλικά της νοσταλγίας, της καλοπέρασης, του έρωτα, της αληθινής φιλίας, των άστοχων επιλογών, της ποίησης – ο σημαντικότερος χαρακτήρας του νέου φιλμ είναι ο παραγνωρισμένος Spud- της απώλειας και του γέλιου. \

Το «Τ2» δεν ισχυρίζεται ότι είναι τίποτα παραπάνω από αυτό που δείχνει: ένα θέαμα σκηνοθετικά ακαταμάχητο, με απίθανο σάουντρακ και ένα γνωστό σλόγκαν («choose life») γραμμένο σε φανταχτερή neon ταμπέλα. Όμως κάτω από αυτήν διακρίνονται τούτη τη δεύτερη φορά κάποια ψήγματα ανθρωπιάς που χαράσσουν με ομορφιά και τρυφερότητα τις ρυτίδες των ηρώων του.

Κωνσταντίνος Καϊμάκης