Μια πόλη δίπλα στη θάλασσα
Από τα κορυφαία μελοδράματα των τελευταίων ετών που δικαίως προτάθηκε για έξι όσκαρ και έχει ως φαβορί τον εκπληκτικό Casey Affleck στην κατηγορία του Αντρικού ρόλου.
Ο Lee (Casey Affleck) επιστρέφει στη μικρή πόλη, όπου γεννήθηκε, με αφορμή τον θάνατο του αδελφού του και το γεγονός ότι αναλαμβάνει την κηδεμονία του ανήλικου ορφανού ανιψιού του (Lucas Hedges). Εκεί, θα έρθει αντιμέτωπος και πάλι με το τραυματικό παρελθόν του.
Τα μελοδράματα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Στην πρώτη, που περιλαμβάνει τα περισσότερα φιλμ, ξεχωρίζει η εκβιαστική συγκίνηση και η ελάχιστη ρεαλιστική απεικόνιση καταστάσεων και χαρακτήρων, ενώ στη δεύτερη συναντάμε σπάνιες ταινίες όπως το «Manchester by the sea» που απέχει ελάχιστα από το χαρακτηρισμό του αριστουργήματος.
Η δύναμη του φιλμ δεν έγκειται στην πλοκή που αφορά μια οικογενειακή τραγωδία αλλά στον τρόπο με τον οποίο ο σκηνοθέτης προσεγγίζει τους πρωταγωνιστές της. Η κάμερα του μοιράζει χρόνο και αληθινό ενδιαφέρον στα 2 κεντρικά πρόσωπα του δράματος, τον Λι και τον 16χρονο ανιψιό του Πάτρικ.
Αντίθετα όμως με αυτό που περιμένει κανείς, ο Lorergan ούτε δικαιώνει, ούτε κριτικάρει, ούτε χαϊδεύει την πλάτη των τραυματισμένων ηρώων του. Υπάρχουν στιγμές στην ταινία που ο 16χρονος ορφανός προκαλεί θυμηδία με την εγωιστική ή κυνική στάση του (η συνεχής χρήση του κινητού, η σχέση του με τα κορίτσια) ενώ ακόμη και η παθητική αντιμετώπιση της όλης κατάστασης από τον Λι, μόνο θετικά σχόλια δεν μπορεί να προκαλέσει.
Όμως ο σκηνοθέτης πραγματοποιεί την απόλυτη υπέρβαση, όταν τοποθετεί την προβληματική του στο κέντρο του κάδρου και διαλύει τα στερεότυπα ή τα αναμασήματα του προβλέψιμου οικογενειακού μελό προκειμένου να μας μιλήσει για την ουσία του έργου. Η απώλεια και η επιβίωση είναι κομμάτια αλληλένδετα στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Το πένθος και η ανάγκη συνέχισης της ζωής μερικές φορές πηγαίνουν χέρι-χέρι όπως συμβαίνει ακριβώς με την περίπτωση των δύο ηρώων.
Άλλοι το καταφέρνουν (ο Πάτρικ είναι ο χαρακτήρας που επιβιώνει σε κάθε κατάσταση ακόμη κι όταν παθαίνει κρίσεις πανικού) κι άλλοι το παλεύουν ως ένα βαθμό μέχρι που κάποια στιγμή λένε «δεν αντέχω άλλο». Ο Λι ανήκει στη δεύτερη κατηγορία αλλά κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για αυτό. Δεν είναι μόνο ζήτημα κουράγιου αλλά και αξιοπρέπειας να συνεχίζει να ζει κανείς. Ένας λιτός και σοφός απολογισμός ζωής, μια θύελλα συναισθημάτων και λεπτού, υπόγειου χιούμορ που χαράζει το νόημα της ύπαρξης με τα πιο επώδυνα αλλά και έντονα χρώματα της.
