Sieranevada
Ο ρουμάνος Cristi Puiu με το υποψήφιο για Χρυσό Φοίνικα «Sieranevada», την τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του, ολοκληρώνει τη μελέτη του για την μετά Τσαουσέσκου εποχή με ένα τραγέλαφο πολιτικής, συνωμοσιολογίας και υπαρξισμού!
Σαράντα ημέρες μετά το θάνατο του πατέρα του και με αφορμή το επικείμενο μνημόσυνο για τα σαράντα, ο Λάρι που ζει κι εργάζεται μακριά από το Βουκουρέστι σχεδιάζει να περάσει ένα Σαββατόβραδο με την οικογένεια του. Βρίσκει τον εαυτό του όμως αντιμέτωπο με τους φόβους από το παρελθόν και αναγκάζεται να αμφισβητήσει πολλές από τις βεβαιότητες που είχε σε σχέση με τα μέλη της οικογένειας του.
Μια μελέτη ενδοοικογειακής αντιπαράθεσης, ένα ρουμάνικο «Σπιρτόκουτο» (χωρίς πάντως την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα της ταινίας του Οικονομίδη) με συνεχείς ακατάπαυστους διαλόγους και υποβόσκουσα ένταση είναι το «Sieranevada», με τον παραπλανητικό τίτλο να οδηγεί σε συνειρμούς γύρω από αμερικανικά γουέστερν που φυσικά δεν έχουν καμιά σχέση με το φιλμ. Ακόμη και ο σκόπιμος αναγραμματισμός του τίτλου (κανονικά είναι Sierra Nevada) έχει το λόγο ύπαρξης του: είναι η σύγχυση γύρω από την ορθογραφία, το τέχνασμα της εθνικότητας, η αναζήτηση του νοήματος σε κάτι που δεν βγάζει νόημα. Ο Cristi Puiu υπογράφει σε αυτή τη δουλειά του το πλέον αυτοβιογραφικό σενάριο του.
Ακόμη κι η ιστορία σχετίζεται με το θάνατο του δικού του πατέρα. Οι εντάσεις μάλιστα που παρακολουθούμε (σαν εκείνη που δημιουργείται μεταξύ της φανατικής κομμουνίστριας γιαγιάς και της κόρης του νεκρού) και αφορούν τις θρησκευτικές, πολιτικές ή συνωμοσιολογικές (μεγάλη κόντρα για το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους της 9/11) κουβέντες στη διάρκεια του οικογενειακού μνημόσυνου, έχουν οπωσδήποτε ενδιαφέρον. Παρότι η ταινία προσφέρει υλικό για άφθονη σκέψη κι έχει σκηνοθετική άποψη με την κάμερα στο ακούραστο χέρι του διευθυντή φωτογραφίας να «συμμερίζεται» τις λεκτικές αψιμαχίες των μελών της οικογένειας, από ένα σημείο και μετά καταντάει κουραστική κι επαναλαμβανόμενη. Η υποψήφια για το Χρυσό Φοίνικα στο τελευταίο φεστιβάλ Κανών «Sieranevada» έχει μερικά άξια σημεία για να αναπτύξει τον προβήματισμό της γύρω από τον κομμουνισμό, το χριστιανισμό, τη νεοκαπιταλιστική Ρουμανία ή το χάσμα μεταξύ των γενεών αλλά ως εκεί. Η απουσία κεντρικής ιδέας που θα στήριζε το στόρι, τα αναμασήματα που προκύπτουν αναπόφευκτα και η εξαντλητική 3ωρη διάρκεια, αποδυναμώνουν αισθητά την ταινία που θα παρακαλάτε να τελειώσει σύντομα.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
