The Neon Demon
Γιουχαίσματα και πανηγυρισμοί συνοδεύουν πλέον κάθε ταινία του προβοκάτορα Nicolas Winding Refn ο οποίος δίχασε και φέτος τις Κάνες με το ανοσιούργημα του γύρω από την απατηλή λάμψη της μόδας.
Όταν η 16χρονη Τζέσι, ένα επίδοξο μοντέλο, μετακομίζει στο Λος Άντζελες, τα νιάτα και η ζωντάνια της θαμπώνουν τον παρηκμασμένο κόσμο της μόδας και όλοι – άντρες και γυναίκες- επιθυμούν να καταβροχθίσουν αυτό το πανέμορφο και αθώο πλάσμα…
Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η πρωταγωνίστρια των «Maleficent» και «Super 8», η παιδούλα Elle Fanning διαθέτει την πονηρή-αθωότητα μιας κοκκινοσκουφίτσας, την εύθραστη ομορφιά αλλά όχι και το σέξι εκτόπισμα που υποτίθεται προκαλεί στους γύρω της η Τζέσι. Η ταινία είναι χτισμένη γύρω από την βασανιστική εικόνα της τέλειας ομορφιάς και του αχαλίνωτου σεξ στο οποίο χτίζονται καριέρες στην πόλη των Αγγέλων. Ο ερχομός της Τζέσι προκαλεί αλυσιδωτές καταστροφικές εκρήξεις στο επιφανειακό οικοδόμημα της βιομηχανίας της μόδας, με τρόπο όμως ελάχιστα πειστικό αν όχι αφόρητο. Ο Refn πάντως δεν πολυσκάει για αυτό. Όλο το είναι του δείχνει απορροφημένο με την εικονοπλαστική μαγεία των πλάνων του: ακαταμάχητη φωτογραφία, παιχνίδια με τα χρώματα και το φως, πειραγμένες γωνίες λήψης, εφέ και σκηνικά που δένουν αρμονικά, συμβολισμοί γύρω από τη μυθολογία των βαμπίρ – η ταινία στον πυρήνα της είναι ένα βαμπιρικό ερωτικό θρίλερ-, τα πάντα υπηρετούν το όραμα του σκηνοθέτη για την μεγαλοπρέπεια της εικόνας. Τι κι αν όλο αυτό το οικοδόμημα του είναι χτισμένο σε σαθρά θεμέλια που φιλοξενούν μια κενή και άδεια (όπως ακριβώς είναι και οι χαρακτήρες του έργου) περιεχομένου ιστορία. Ο Refn θεωρεί ότι με αυτό τον τρόπο αποδομεί τον επιδερμικό, ρηχό κόσμο της μόδας. Μόνο που το κάνει με τον ίδιο ακριβώς απαράμιλλο, κατάπτυστο τρόπο.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
