Ξανά από την αρχή

Περισσότερο αμηχάνος και μπερδεμένος νιώθει ο σύμβουλος επενδύσεων Ντέιβις παρά συνεντριμμένος από τον ξαφνικό χαμό της γυναίκας του σε τροχαίο – απ’ το οποίο ο ίδιος γλίτωσε χωρίς να αποκτήσει ούτε μια γρατζουνιά – και αδυνατεί πλέον να βάλει σε μια σειρά τις σκέψεις του. Οι συνάδελφοι και η οικογένεια του, θεωρούν ότι έχει πάθει σοκ και του δίνουν περίοδο χάρητος για να θρηνήσει. Όταν όμως η συμπεριφορά του γίνει εκκεντρική έως και ακραία, ο Ντέιβις θα βρεθεί αντιμέτωπος με το πραγματικά σκληρό και συντηρητικό πρόσωπο της ζωής που δεν συγχωρεί κάθε μορφή διαφορετικότητας.

«Αν θες να φτιάξεις κάτι, γκρέμισε τα όλα», λέει κάποια στιγμή ο πεθερός του (Chris Cooper) στον Ντέιβις ο οποίος μετά από το τραγικό γεγονός αρχίζει να βλέπει τη ζωή με άλλο μάτι. Η αρχή της αλλαγής του γίνεται με τη συνειδητοποίηση πως ότι έκανε μέχρι χθες είτε δεν τον άγγιζε (ακόμη και τη γυναίκα του δεν την αγαπούσε αληθινά) είτε δεν τον αφορούσε ουσιαστικά. Αποφασίζει λοιπόν να τα διαλύσει όλα και να φτιάξει μια νέα ζωή. Ποια είναι αυτή; Η ειλικρίνεια, η κατανόηση των πραγμάτων, η σημασία στη λεπτομέρεια, η ποίηση στην καθημερινότητα και οι αυθεντικές σχέσεις. Δύσκολα και μεγαλόστομα πράγματα θα πει κανείς αλλά ο Ντέιβις είναι αποφασισμένος να τα καταφέρει. Κι αν δεν πετύχει στο νέο κόσμο του τουλάχιστον θα ξέρει ότι προσπάθησε.

Η ταινία είναι μια αλληγορία για τη σύγχρονη ζωή των επιφανειακών σχέσεων, των γκρεμισμένων ονείρων και της συμβιβαστικής πορείας του κάθε ατόμου που σφραγίζεται με το αέναο κυνήγι του χρήματος και όχι της πραγματικής ευτυχίας. Συγκινητική και δυναμική μαζί η ερμηνεία του εξαίρετου Jake Gyllenhaal, άξια συμπαραστάτρια του η Naomi Watts στο ρόλο της «χαμένης» μητέρας του έφηβου Judah Lewis (αληθινή αποκάλυψη ο πιτσιρικάς) και αληθινός βιρτουόζος της συναισθηματικής, δραματικής τέχνης ο καναδός Jean-Marc Vallée («Dallas Byers club», «Crazy»).

Η ταινία του ισορροπεί ιδανικά μεταξύ δράματος και κωμωδίας, το σενάριο αποφεύγει τις κοινοτυπίες και τις εύκολα αναγνωρίσιμες ταμπέλες (αν και όχι μερικές υπερβολές) ενώ το πρωταγωνιστικό τρίο οδηγείται μαεστρικά προς το ευρηματικό φινάλε της αναγέννησης και της απόλυτης ελευθερίας. Το παλιό καρουζέλ, σύμβολο ενός κόσμου που χάνεται, είναι το μόνο πράγμα που φτιάχνει ο ήρωας στο απέραντο πεδίο των διαλυμένων αντικειμένων και αναμνήσεων του.

Κωνσταντίνος Καϊμάκης