Sing Street
Μπορεί η μουσική να σώσει τη ζωή κάποιων ανθρώπων; Στην περίπτωση του 15χρονου ιρλανδού μαθητή Κόνορ Λόλορ μπορεί και με το παραπάνω…
Ένας 15χρονος μαθητής στο Δουβλίνο των 80ς φτιάχνει μια μουσική μπάντα με σκοπό να εντυπωσιάσει μια πανέμορφη κοπέλα. Και φυσικά, τα καταφέρνει αφού πρώτα περάσει από μια θύελλα καταστροφικών προβών, έντονων σχολικών δοκιμασιών και διαλυμένων οικογενειακών ιστών. Όμως παρότι οι γονείς του Κόνορ χωρίζουν, ο μεγάλος αδελφός του είναι δίπλα του για να του ανοίξει το δρόμο προς την ελευθερία και το όνειρο, μαθαίνοντας του παράλληλα τη σημασία της αληθινά σπουδαίας μουσικής…
Ιρλανδία, μουσική 80ς, πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, αυστηροί καθολικοί παπάδες, δυσλειτουργικές οικογένειες, αθώα παιδικά παιχνίδια, επώδυνες μνήμες, προσπάθεια απόδρασης από τη σκληρή καθημερινότητα και φυσικά το πρώτο φτερούγισμα στην καρδιά. Κάπως έτσι είναι φτιαγμένη η ζωή για τον 15χρονο Κόνορ που βλέποντας μια μέρα τυχαία στο δρόμο την εξωπραγματική Ραφίνα, αποφασίζει να της μιλήσει για να την πείσει να μοιραστεί το όνειρο του. Ποιο είναι αυτό;
Το βίντεο κλιπ του συγκροτήματος του “Sing Street” (το οποίο φυσικά δεν υπάρχει) και η επιτυχία που θα τους οδηγήσει στη γη της Επαγγελίας (το Λονδίνο είναι αυτό) και τη φυγή από αυτόν το «σκατότοπο». Πρόκειται για μια απλή ιστορία που όμως στα χέρια του John Carney (σκηνοθέτης των θαυμάσιων φιλμ «Πάρτο από την αρχή» και «Once» αλλά και μέλος της ιρλανδικής indie rock μπάντας “The Frames” από όπου προήλθε η έμπνευση της ταινίας), μετατρέπεται σε ένα αληθινό ύμνο για την δύναμη της παιδικής αθωότητας και τη λυτρωτική φύση της μουσικής.
«Απόλαυσε τη μελαγχολία σου» λέει κάποια στιγμή η Ραφίνα στο μπερδεμένο Κόνορ, o οποίος βρίσκει διέξοδο στα πειραγμένα, ώριμα στιχάκια του αλλά και στο νόημα της ζωής που βρέθηκε τυχαία στο δρόμο του. Η ιστορία του πιτσιρικά θα μπορούσε να είναι η ιστορία κάθε μεγάλου ροκ σταρ που ξεκίνησε από ταπεινούς τόπους πριν ταξιδέψει στη σφαίρα της παγκόσμιας φήμης και της αιώνιας δόξας. Είναι ένα έργο δυνατό και σεμνό ταυτόχρονα, με ευαισθησία (σπάνια μια ταινία μπορεί να μιλήσει τόσο πετυχημένα για τη ψυχοσύνθεση ενός έφηβου) και εμπνευσμένο χιούμορ: η απόπειρα για το βίντεο των πιτσιρικάδων που ντύνονται με ότι πιο παρδαλό βρίσκουν στις ντουλάπες τους είναι ένα κράμα από Duran-Duran, Joy Division, Cure αλλά και… Village People, με την αύρα του hit της εποχής, το «Thriller» του M. Jackson να τους καθοδηγεί.
H μελαγχολία του ήρωα σημαδεύει κάθε καρέ, χωρίς καμιά επιτήδευση και με τη μουσική (το σάουντρακ είναι το κάτι άλλο…) να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Έξοχες ερμηνείες από όλους τους νεαρούς πρωταγωνιστές που παίζουν λες και υποδύονται τους εαυτούς τους.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
