Το Μυστικό Που Έμεινε Κρυμμένο

Επιστρέφοντας μαζί με την αδελφή του Agathe, στο νησί Noirmoutier, όπου πέρασαν τα παιδικά τους χρόνια, ο Antoine δεν υποψιαζόταν πόσο θα ξαναγύριζαν στη μνήμη του τα παλιά. Θαμμένα για χρόνια μυστικά, λόγια ανείπωτα, σκιώδεις αναμνήσεις και κάποια αναπάντητα ερωτήματα που σχετίζονται με τη μυστηριώδη εξαφάνιση της μητέρας του πριν από πολλά χρόνια, ξαναφέρνουν σαν μπούμερανγκ, την παλιά υπόθεση στη ζωή του Antoine.

Ο Antoine ήταν σχεδόν 10 ετών όταν είδε για τελευταία φορά τη μητέρα του. Το θέαμα που αντίκρυσε στο νεκροθάλαμα εκείνη τη μοιραία νύχτα εξακολουθεί να τον βασανίζει. Τα νέα στοιχεία που εντοπίζει (ένα ρολόι χειρός με μια αινιγματική αφιέρωση, η φιλία της μητέρας με τη δασκάλα ζωγραφικής κ.α.) τον βάζουν στην επώδυνη θέση να ξαναθυμηθεί εκείνος κι η αδελφή του τα γεγονότα εκείνης της νύχτας. Ο ψυχολόγος του είναι σαφής: «ο μόνος με τον οποίο πρέπει να μιλήσεις για ότι συνέβη τότε είναι ο πατέρας σου». Όμως ο Antoine διστάζει αφού κανείς στην οικογένεια του δεν μιλάει για εκείνη τη βραδιά. Οι εμμονές μιας ζωής διάρκειας 30 σχεδόν χρόνων, διασκορπισμένης σε αμήχανες και αβάσιμες βεβαιότητες και η ανάγκη αντιμετώπισης τους, κινούν το νήμα της ενδιαφέρουσας κι ατμοσφαιρικής ταινίας όπου έχει για πρωταγωνιστή ένα ψυχολογικά εύθραυστο 40άρη άντρα.

Το αλληγορικό όχημα του σκηνοθέτη χρησιμοποιεί τη «χιτσκοκική» λογική για να οδηγήσει την ίντριγκα όχι τόσο στη λύση του μυστηρίου (από τη μέση και μετά είναι σχεδόν ξεκάθαρο τι έχει συμβεί) όσο στην ανάγκη να βρει τη δύναμη ο ήρωας να τα βάλει με τους προσωπικούς του δαίμονες και να καταλήξει στη ρήξη (;) με τους οικογενειακούς δεσμούς. Σχεδόν σαν παρηγοριά ο σκηνοθέτης François Favrat δίνει χείρα βοηθείας στον πρωταγωνιστή του, την απρόβλεπτα ανθρώπινη συνάντηση του με τη νεαρή ιατροδικαστή. Οι μεταξύ τους διάλογοι («γιατί έγινες ιατροδικαστής;» την ρωτάει) είναι οπωσδήποτε από τα πιο θελκτικά και συγκινητικά στοιχεία του έργου. Το «Μυστικό που έμεινε κρυμμένο» καταφέρνει να διατηρήσει αμείωτο το σασπένς, με συνεχή φλας μπακ στο παρελθόν και συνεχείς αλληλοεπιδράσεις μεταξύ του υπαρξιακού δράματος του ήρωα και της αστυνομικής ίντριγκας. Δεν ολοκληρώνεται ιδανικά αλλά έχει πετύχει να μας βάλει στο τριπάκι μέχρι και το φινάλε.

Κωνσταντίνος Καϊμάκης