Αγάπα με αν τολμάς
Ο έρωτας όπως θα έπρεπε να είναι (παιχνιδιάρικος, απρόβλεπτος και γεμάτος συγκινήσεις) σε μια ταινία-ταχυδακτυλουργικό τρικ που καταργεί κάθε σεναριακή ορθότητα, η οποία μας σύστησε πριν από 13 χρόνια τη Marion Cottilard.
Η Σοφί και ο Ζιλιέν, φίλοι από παιδιά έφτιαξαν τους κανόνες του παιχνιδιού που για το υπόλοιπο της ζωής τους θα τους ορίζει και θα κατευθύνει τις πράξεις τους. «Τολμάς;» «Τολμώ!», λένε μεταξύ τους και αποδεικνύουν στην πράξη ποιος είναι ικανός για όλα. Ο μόνος κανόνας του παιχνιδιού είναι ότι δεν υπάρχουν κανόνες. Τολμούν οτιδήποτε απαγορευμένο, γελούν, πληγώνουν ο ένας τον άλλον, κάνουν τα πάντα εκτός από το να παραδεχτούν ότι αγαπιούνται.
Όσο εύκολο είναι να αγαπήσει κάποιος τούτη την ταινία άλλο τόσο εύκολο είναι και να τη μισήσει κάποιος άλλος, λόγω της σκηνοθετικής της αυταρέσκειας και της απροκάλυπτης αδιαφορίας σε πάσης φύσης ρεαλισμού, αληθοφάνειας και βαθύτερου προβληματισμού.
Το ξόδεμα μιας ολόκληρης ζωής μέχρι να παραδεχτούν οι Σοφί και Ζιλιέν ότι αγαπιούνται είναι μια στάση απόλυτα εναρμονισμένη στη μυθική διάσταση του απόλυτου έρωτα. Μα δεν είναι παράλογο θα αναρωτηθεί κάποιος. Ναι είναι. Όπως παράλογος, εξωφρενικός, ακραίος, αδύνατος, απίθανος και μεγαλειώδης είναι κάθε «έρωτας ζωής» που ξεπερνάει τα καθιερωμένα, φυσιολογικά όρια.
Η ταινία μοιάζει με ένα πυροτέχνημα χαράς που πηγαινοέρχεται στο χρόνο κι όταν σβήνει τα πάντα σκεπάζονται από σκοτάδι. Όλα εδώ δείχνουν απόκοσμα λαμπερά και σπιντάτα, πριν σκληρύνουν κάθε φορά που ο ένας ερωτευμένος πληγώσει τον άλλο με τον πιο βάναυσο τρόπο. Είναι σαφέστατα μια δοκιμασία αισθήσεων, με τη δεξιοτεχνία του Yann Samuell, που θα σας αφήσει άφωνους. Αρκεί να αφεθείτε στην αληθινή γοητεία της ταινίας που δεν είναι άλλη από την καταπάτηση κάθε στερεότυπου γύρω από τη σκηνοθετική αντίληψη περί έρωτος. Είτε κινηματογραφικού, είτε πραγματικού. Εδώ γνωρίστηκαν οι Guillaume Canet και Marion Cottilard και μετά από μερικά χρόνια έγιναν ζευγάρι.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
