Γκουλτούρα Απόψε: This is War!
Σε ένα αριστοτεχνικα φωτισμενο σκηνικό ναρκοπεδιο, τρεις Καναδοι στρατιώτες συμπληρώνουν με τις υποκειμενικες μαρτυρίες τους ένα εντυπωσιακα στημένο αφηγηματικο παζλ για τα τραυματικα γεγονότα μιας βδομάδας στο στρατόπεδο τους στο Αφγανιστάν.Πηγή: Gkoultoura.gr
Δεν υπάρχει κάποιο φοβερό μυστήριο να λυθεί, ομως είναι τέτοια η δεξιοτεχνία στο πως κάθε επόμενη υποκειμενικη συνέντευξη συμπληρώνει την ίδια σκηνή από διαφορετική/προσωπική οπτική γωνία (κυριολεκτικά μερικές φορές, σε μια υποδείγματικη εφαρμογή κινηματογραφικής ματιας στη θεατρική σκηνοθεσία), που μένει στο θεατή πρωτοφανής ΛΑΧΤΑΡΑ για την επόμενη φάση της αφηγησης.
Ναρκοπέδιο
Η σκηνοθεσία και τα φώτα, ταυτόχρονα ενορχηστρωμενα/προσεγμένα σε βαθμό τελιομανιας, αλλά και φοβερά intimate, φωτιζοντας όπου χρειάζεται μόνο στα πρόσωπα, δημιουργωντας ένα φιλικό ή εχθρικό προσωπικό χώρο για κάθε ήρωα.
Ο πολυβραβευμένος Καναδός σκηνοθέτης Άλαιν Ντίλγουωρθ χρησιμοποιεί το φως, τους ήχους και τον καπνό σαν όπλο και βιρτουοζικό εργαλείο για να ταξιδέψει το κοινό με όλες τις αισθήσεις σε αυτή τη μικρή φωλιά συσσωρευμένου άγχους, φόβου και στραβά στοχευμένης ανάγκης για οικειότητα στο κέντρο του εχθρικού εδάφους.
Εξομολόγηση εναντίον Μνήμης
Οι 3+1 στρατιωτες εμφανίζονται πρώτη φορά γυμνοί στη σκηνή και ενδυνονται τη στολή (τον ρόλο) του στρατιώτη μπροστά στο κοινό, στην ήδη υποβλητικη εισαγωγή της παράστασης. Αυτός ο βαθμός «ευάλωτης έκθεσης») καθρεφτίζει τη σύνδεση που έχουν με τη σκηνή στη συνέχεια, καθώς εκείνη αποκαλύπτει γύρω τους όσα υποκρύβουν στην αφήγηση, σε μια σειρά απο μαεστρικές (πάλι κινηματογραφικές σχεδόν) εναλλαγές εξομολόγησης και μνήμης, των δυο φοβερών αντιπαλευόμενων εχθρών με τη σκηνή σαν ειρηνευτική δύναμη ανάμεσα τους.
Τα επεισόδια τα οποία τους απασχολούν έχουν να κάνουν με τη φρίκη του πολέμου (η πρωταγωνιστρια προσπαθεί να επεξεργαστει /ζήσει με το ότι σκότωσε κατά λάθος ένα αμαχο αφγανο κοριτσάκι) και τις τρομερά μπερδεμενες σεξουαλικες σχέσεις και εντάσεις μεταξύ των στρατιωτών, οι οποίες όμως τροφοδοτουνται πάλι πίσω από τη συνθήκη του πολεμου που ζουν, από την ανάγκη να βγάλουν νόημα και να παραμείνουν οι εαυτό τους μέσα σε αυτή. Και οι τρεις κεντρικές ερμηνείες υποστηρίζουν και αναδεικνυουν τη διακριτική ματιά του κειμένου πάνω στους ήρωες τους, τους ζωντανεύουν σαν τρισδιαστατες προσωπικοτητες μέσα από αυτά που μαρτυρουν και κυρίως αυτά που παραλειπουν και δεν θα εξομολογηθουν ποτέ.
Σπάνια έχω εκτιμήσει τέτοια λεπτοδουλεια σε σύγχρονα έργα, πάνω σε χαρακτήρες άμεσα relatable σαν αληθινους χωρίς να ευκολίες και shortcuts.
