Στην Κίνα του 9ου αιώνα, μια καλόγρια απαγάγει ένα δεκάχρονο κορίτσι με σκοπό να το μυήσει στις πολεμικές τέχνες και να το μετατρέψει σε ψυχρό δολοφόνο. Απώτερος στόχος της είναι η πάταξη της διαφθοράς. Μετά από 13 χρόνια εξορίας το κορίτσι στέλνεται πίσω στη γενέτειρα του με σκοπό να σκοτώσει το διοικητή της περιοχής (πρόκειται για τον αγαπημένο ξάδελφό της με τον οποίο ήταν ερωτευμένη όταν ήταν παιδιά) που βρίσκεται σε έχθρα με την Αυτοκρατορική Αυλή.
Αργό, μπερδεμένο (με δεκάδες πρόσωπα και ονόματα που πασχίζεις να συγκρατήσεις στη μνήμη σου) και με εξαντλητική λεπτομέρεια όχι μόνο στην πλοκή αλλά και σε σκηνές από την καθημερινότητα των ηρώων οι οποίες δεν έχουν ιδιαίτερη αξία, το φιλμ είναι υπερβολικά κουραστικό. Παρότι στιλάτη και οπτικά μεγαλοπρεπής, η «Δολοφόνος» του Hsiao-hsien Hou δεν καταφέρνει ποτέ να γίνει συναρπαστική και αφήνει εύκολα το θεατή να χάσει το ενδιαφέρον του. Ο ταϊβανέζος σκηνοθέτης την εμπνεύστηκε από μια ιστορία «τσουάνκι» (ιστορίες στην κινέζικη γλώσσα με μυστικιστικά και φανταστικά στοιχεία) από τη Δυναστεία των Τανγκ, που έμαθε από την εποχή που σπούδαζε κινηματογράφο.
Από τότε ήθελε να μεταφέρει αυτή την ιστορία στη μεγάλη οθόνη και φέτος κατόρθωσε να πραγματοποιήσει το παλιό του όνειρο, αποσπώντας μάλιστα και τη σημαντική διάκριση στις Κάνες για την κορυφαία σκηνοθεσία του φεστιβάλ. Η βράβευση του οφείλεται στο γεγονός πως η «Δολοφόνος» διαθέτει ακαταμάχητη εικαστική γοητεία κάνοντας ακόμη και κλασικά έργα όπως το «Τίγρης και δράκος» ή τα «Ιπτάμενα Στιλέτα» να δείχνουν μικρά δίπλα της. Η καλαισθησία της είναι εντυπωσιακή. Το ίδιο και οι τελετουργικοί ρυθμοί της. Όμως πρόκειται για ένα κινηματογραφικό παράδοξο (ας μην ξεχνάμε ότι η ταινία αφορά μια ιστορία πολεμικών τεχνών) που μοιάζει να μην αφορά κανένα εκτός από τους λάτρεις του φορμαλισμού.
Είναι τόσο λεπτομερής η φροντίδα με την οποία επιμελήθηκε ο σκηνοθέτης τα καρέ του- λες και η επταετής απουσία του οφειλόταν στην εξονυχιστική προετοιμασία για το κομμάτι των φανταχτερών κοστουμιών και σκηνικών- που νιώθεις ότι αδιαφορεί για όλα τα άλλα. Την ιστορία, τους χαρακτήρες, τους συμβολισμούς, τα μηνύματα. Αναγκαστικά το κομμάτι των πολεμικών τεχνών περνάει στο περιθώριο. Αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό. Το πρόβλημα έχει να κάνει με την ιστορία αυτή καθ’ αυτή και το πως επιλέγει να την αφηγηθεί ο 68χρονος δημιουργός. Σαν μια πανέμορφη ιστορία αγάπης, ένα φορμαλιστικό επίτευγμα γύρω από την «τέλεια ομορφιά». Πότε όμως ένα όμορφο πρόσωπο ή μια ακαταμάχητη εικόνα ήταν αρκετά από μόνα τους;
