Η Μυστική Λέσχη

Μια ομάδα ιερέων συγκατοικεί σε ένα σπίτι μιας παραθαλάσσιας πόλης της Χιλής. Προσπαθώντας να εξιλεωθούν για τις αμαρτίες τους, ζουν ασκητικά και με συνεχείς προσευχές την καθημερινότητα τους, κάτω από το άγρυπνο μάτι μιας καλόγριας. Η ηρεμία τους διακόπτεται όταν ένας άστεγος καταγγέλει δημόσια, έξω από το σπίτι, την σεξουαλική κακοποίηση που είχε υποστεί όταν ήταν παιδί από τον πάτερ Ματίας Λαθκάνο….

Ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης Pablo Larraín («Νο», «Post- Mortem») γύρισε το «El club» με απόλυτη μυστικότητα στην Χιλή. Οι λόγοι προφανείς καθώς το έργο είναι καταπέλτης για την υποκρισία και τη διαφθορά που κυριαρχεί στους κύκλους της Καθολικής Εκκλησίας.

Υποθέσεις παιδεραστίας, ενεργή συμπαράσταση στη χούντα του Πινοσέτ κι άλλες τέτοιες… αγαθοεργίες, συνοδεύουν τις προσωπικές ιστορίες των πρώην ιερέων σε ένα χώρο που λειτουργεί σαν τόπος μετάνοιας και «φυλακής» μαζί. Το τραγικό συμβάν όμως, που θα διαλύσει την εύθραυστη γαλήνη τους και θα τους φέρει αντιμέτωπους με την απονομή δικαιοσύνης (μετά το επεισόδιο του άστεγου που θα έχει φρικτή κατάληξη ένας εκκλησιαστικός «ανακριτής» αναλαμβάνει να βρει την άκρη στην υπόθεση του Ματίας Λαθκάνο), γίνεται το όχημα για να περάσει η «Μυστική λέσχη» σε άλλο επίπεδο.

Γυρισμένο σαν ψευδοντοκιμαντέρ, με ποιητική σφραγίδα που τονίζεται από το μπλε ημίφως της σκοτεινής φωτογραφίας και μια αίσθηση μεταφυσικής αγωνίας, το φιλμ σοκάρει με την αλήθεια του και εγείρει δεκάδες ερωτήματα γύρω από την ιδέα της εκκλησίας γενικότερα. Η ταινία προβλήθηκε στο 65ο φεστιβάλ του Βερολίνου κατακτώντας την Αργυρή Άρκτο και το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής. Αν και είναι η πιο συμβατική αφηγηματικά ταινία στη φιλμογραφία του Larrain, αυτό δεν αποδυναμώνει επουδενί την καυστική ματιά και το ασυμβίβαστο χαρακτήρα της. Άλλοτε με ένα υπόγειο χιούμορ και άλλοτε με απρόβλεπτες, τολμηρές σκηνές, ο σκηνοθέτης φτιάχνει μια καταγγελτική ταινία, η οποία όμως δεν στερείται ποιητικής δύναμης ή πολιτικής ευθύτητας.

Κωνσταντίνος Καϊμάκης