Κανίβαλοι

Μια ομάδα φοιτητών ακτιβιστών από τη Νέα Υόρκη, που έχουν μάθει να εξαρτώνται από την τεχνολογία για την κάθε τους ανάγκη, ταξιδεύουν στο Περού προκειμένου να οργανώσουν τις προσπάθειες προστασίας των δασών του Αμαζονίου καθώς και μιας φυλής ιθαγενών. Η φυλή απειλείται με εξαφάνιση όταν ανακαλύπτεται πετρέλαιο στην περιοχή τους και μια πολυεθνική βάζει σκοπό να τους εξοντώσει. Το αρχικό σχέδιο των φοιτητών μοιάζει να πετυχαίνει – καταφέρνουν με φωτογραφίες και βίντεο να κάνουν γνωστή την ιστορία στο Διαδίκτυο- όμως το αεροπλάνο τους πέφτει στη ζούγκλα και οι επιζώντες καταλήγουν όμηροι της φυλής που είχαν σκοπό να σώσουν. Το κακό για εκείνους είναι ότι οι ιθαγενείς έχουν διαφορετικές διατροφικές συνήθειες από κείνες των «ευεργετών» τους…

Κανιβαλίστε άφοβα. Στη δημοσιογραφική προβολή του φιλμ εκτός του ότι δεν έπεφτε καρφίτσα, γινόταν κι ο κακός χαμός από γέλια και χειροκροτήματα από τους «επαγγελματίες θεατές». Ο λόγος προφανής: μια σπλατεριά που τα δείχνει όλα και υπονοεί ακόμη περισσότερα (στο στόχαστρο του Roth μπαίνουν τόσο οι «κακές» πολυεθνικές όσο και οι «καλοί» ακτιβιστές, μπερδεύοντας πανέξυπνα τα όρια ανάμεσα τους – στην πραγματικότητα οι νεαροί ιδεολόγοι είναι ή αφελείς ιδεολόγοι ή κακομαθημένα παιδάκια-) δοκιμάζοντας πολλές φορές τις αντοχές στα στομάχια των θεατών.

Έτσι βλέπουμε σκηνές που σοκάρουν (ο αρχιερέας της φυλής «κόβει» τον πιο ευτραφή -και ζωντανό ακόμη- των οικολόγων όπως ο χασάπης της γειτονιάς τις μπριζόλες, την ίδια στιγμή που η αρχηγός των ιθαγενών δοκιμάζει μεζεδάκι από… μάτια!) σε παράλληλη δράση με τις σπασμωδικές αντιδράσεις των υπολοίπων μελών της αποστολής που, περιέργως, βγάζουν πολύ γέλιο.

Η αιματοβαμμένη αλληγορία του Roth (δημιουργός των «Hostel» και «Cabin Fever») έχει αρκετούς παραλήπτες: οικολόγους, φυτοφάγους, εξαρτημένους από το κινητό, ψευτοεπαναστάτες, λάτρεις της αδρεναλίνης, βολεμένα παιδάκια του μπαμπά κ.α. Όλοι τους όμως είναι καταδικασμένοι σε αφανισμό μόλις βρεθούν απέναντι σε κάτι που όχι απλώς είναι ξένο στον κόσμο τους αλλά σχεδόν αδύνατο να κατανοήσουν. Κρίμα που ο Roth δεν έχει περισσότερες ιδέες στη φαρέτρα του και όλο το δεύτερο μέρος χάνεται σε μια ανούσια, ρουτινιάρικη επανάληψη των σπλατερικών μοτίβων της αρχής.

Κωνσταντίνος Καϊμάκης