Πήγαμε στο live του Θανάση Παπακωνσταντίνου στο θέατρο Βράχων

Ξεκίνησε με ένα μπουζούκι, σαν σε παρέα σε καφενέ που ξαναπιάνει την παράδοση αυτών των χωμάτων, με έμπνευση ποτισμένη σε χρώματα από ανατολή και δύση.

Ο ήχος προοδευτικά σκλήραινε, τα όργανα συνδέονταν σε βύσματα, τα χάλκινα έκαναν την εμφάνιση τους. Μια αίσθηση σύγχρονη με στιγμές που και τα ηλεκτρονικά στοιχεία εισέρχονται για να παίξουν τον ρόλο τους. Χρόνια τώρα, δίσκοι αγαπημένοι. Καθ’ όλου άνισοι. Πολλά μουσικά είδη ενώθηκαν σε ένα νέο μείγμα προσωπικού ήχου, ευκόλως αντιληπτό. Πάντα βασισμένο στις βασικές του αρχές.

Οι εμφανίσεις του πάντα ένα γεγονός. Και η χθεσινή, που άνοιξε το καλοκαιρινό φεστιβάλ, στο Θέατρο Βράχων. Με ηλεκτρισμό και ντεσιμπέλ.

Ο ίδιος παραμένει σεμνός και ολίγον σφιγμένος – ένα γνώριμο πλέον στοιχείο της καλλιτεχνικής του προσωπικότητας. Το κοινό, αντίθετα, εκδηλωτικό και ενθουσιώδες, σε διέγερση. Υπάρχει πάντα αυτή η ιδιόμορφη χημεία. Και μοιάζει να κρατά. Ακόμη και όταν το πρόγραμμα είναι ανανεωμένο, όπως χθες. 

Ένας μουσικός αγαπά όλα τα δημιουργήματά του, όχι μόνο τα δοξασμένα. Τα ξαναβλέπει, τα πειράζει. Και θέλει να τα μεταφέρει στο κοινό. Και σε αυτή την προσπάθεια οι σπουδαίοι μουσικοί του, σε απόλυτη φόρμα και όρεξη, δημιουργούν ένα ιδιότυπο πανηγύρι. Εκπέμπουνε μελωδίες που δονούν για ώρες. Καταλαμβάνουν το κοινό που ανταποδίδει.

Ο Παπακωνσταντίνου όσο πιο εσωτερικός και πειραματικός εμφανίζεται στους δίσκους του, τόσο πιο εξωστρεφής είναι στις συναυλίες του. Η ποιητική του ξεχύνεται ηλεκτροφόρα και η παράδοση αποκτά τους βόμβους των μεγάλων συναυλιών. Το νέο που έφερε προ 20ετίας, μάλλον αποτελούσε μια μουσική ανάγκη για τις αισθήσεις μας.

Φωτογραφίες: Χρήστος Σκυλλάκος