Το Μυστικό της Ανταλάιν

Η Ανταλάιν Μπόουμαν (Blake Lively) είναι 27 χρονών – εδώ και οκτώ περίπου δεκαετίες. Το θαύμα αυτό όμως σημαίνει ότι έχει ζήσει μία μοναχική ζωή. Δεν επιτρέπει στον εαυτό της να έρθει κοντά με κανέναν, από φόβο μήπως αποκαλυφθεί το μυστικό της. Η μόνη που το γνωρίζει είναι η πλέον ηλικιωμένη κόρη της, Φλέμινγκ . Όμως μια τυχαία συνάντησή της με τον χαρισματικό φιλάνθρωπο Έλις Τζόουνς (Michiel Huisman) αναζωπυρώνει το πάθος της Ανταλάιν για ζωή και έρωτα. Όταν ένα Σαββατοκύριακο στους γονείς του απειλεί να αποκαλύψει την αλήθεια, η Ανταλάιν παίρνει μια απόφαση που θα αλλάξει τη ζωή της για πάντα.

Η ταινία μας λέει ότι ένα ατύχημα της πρωταγωνίστριας σε συνδυασμό με τον άφθονο ηλεκτρισμό που έπεσε πάνω της μετά το χτύπημα από έναν κεραυνό είχαν ως αποτέλεσμα την ανακοπή της διαδικασίας γήρανσής της. Έτσι έφτασε 107 χρονών κι έδειχνε σαν την… Blake Lively. (Lively= ζωηρή, όνομα και πράγμα!) Το αντίτιμο της αιώνιας νιότης είναι η μοναξιά και το κορίτσι θέλει να ανοίξει σπιτικό. Έστω και μετά τα 100 της. Οπότε, η κατάστασή της δεν παλεύεται. 

Σύμφωνα με το έργο, κάτι έπαθε το “τελομερίδιο” (μερίδιο στο τέλος;) της πρωταγωνίστριας και σταμάτησε να γερνάει. Δεν ξέρουμε τι συνέβη με το περιβόητο αυτό “τελομερίδιο”, αλλά τρελομερίδιο (μερίδιο στην τρέλα) έχει μεγάλο αυτή η ταινία! Η υπόθεση επαναλαμβάνει με τον ηθικολογικό μελοδραματισμό στα όρια του παραλογισμού, το θέμα του ανθρώπου που δεν γερνάει, αλλά θέλει να γεράσει, γιατί γνώρισε την αγάπη. Και αγάπη είναι να γερνάς και να πεθαίνεις με τον άνθρωπο που λατρεύεις. Αυτή την προβληματική την έχουμε δει ξανά στον “Άνθρωπο των δύο αιώνων” στην ταινία που ο μακαρίτης Robin Williams έπαιζε το Ρομπότ που ήθελε να γίνει άνθρωπος και που ερωτεύθηκε μία κανονική γυναίκα. Τότε το ρομπότ με συνείδηση επέλεξε να του βάλουν ημερομηνία λήξης, για να πεθάνει κι αυτός όπως οι κανονικοί άνθρωποι. Εδώ, η Ανταλάιν δεν είναι ρομπότ. Αλλά πέρα από αυτό, η λογική είναι ίδια. Κι αυτή νιώθει μειονεκτικά και δυστυχισμένη που έχει αιώνια νιάτα, αιώνια ομορφιά, αιώνια ζωή. Εγώ πάντως, αν την πουλούσαν κάπου αυτή τη δυστυχία, θα την αγόραζα.

Φυσικά, η ιστορία παραπέμπει και στο κλασικό έργο του Oscar Wilde “Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι”, όπου ο πρωταγωνιστής μένει ανεπηρέαστος στο χρόνο και στη θέση του γερνάει το πορτρέτο του.

Αν εξαιρέσουμε τον απόλυτο παραλογισμό της κεντρικής ιδέας, η ταινία είναι ένα τυπικό ερωτικό δράμα, με κάποια στοιχεία σασπένς που σου τραβούν το ενδιαφέρον. Οι ερμηνείες είναι ικανοποιητικές. Η Blake Lively, που υποτίθεται ότι ήταν νέα την δεκαετία του 1920, έχει μια προφορά που θυμίζει Lauren Bacall και άλλες ντίβες εκείνης της περιόδου. Αυτό το “vintage” στην προφορά κουράζει λίγο. Οι φαν του Game of Thrones θα δουν τον Ολλανδό Michiel Huisman (τον Daario Naharis νο 2), σε μια αξιοπρεπή εμφάνιση.  

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Ένα ρομαντικό δράμα, με κάποιο σασπένς, που θα ικανοποιήσει αρκετά τους φαν του είδους. Όμως, το σαχλορομαντικό της κεντρικής ιδέας είναι μεγάλο πρόβλημα. Κυρίως γιατί σου δίνει την αίσθηση, ότι παρουσιάζουν σαν πρόβλημα κάτι το αξιοζήλευτο, μόνο και μόνο για να μην αποξενώσουν την ηρωίδα από το θεατή και για να την πουλήσουν πιο εύκολα στο ευρύ κοινό.

Γιώργος Σμυρνής