Ο κύριος Μόρντεκαϊ
Ο Johnny Depp με τσιγκελωτό μουστάκι υποδύεται τον βρετανό φιλότεχνο και φιλοτομαριστή Charles Mortdecai στην ταινία του David Koepp. Το έργο βασίζεται στο μυθιστόρημα του Kyril Bonfiglioli “Don’t Point That Thing at Me”.
O ανέμελος αλλά δαιμόνιος Τσαρλς Μορτντεκάι είναι ένας έμπορος τέχνης που συνήθως εμπλέκεται σε “μικροαπατεωνιές”. Θα χρειαστεί να διασχίσει όλη την υδρόγειο οπλισμένος μόνο με την καλή του εμφάνιση και την ιδιαίτερη γοητεία του, ενώ καταδιώκεται από Ρώσους, Βρετανούς κατασκόπους, έναν διεθνή τρομοκράτη αλλά και τη γυναίκα του. Αποστολή του είναι να ανακτήσει έναν κλεμμένο πίνακα που φημολογείται πως περιέχει μυστικά για τον χαμένο χρυσό των Ναζί.
Είναι μια κωμωδία- περιπέτεια, με πολλά κλισέ από ταινίες του είδους, όπως για παράδειγμα ο Ροζ Πάνθηρας και ο Austin Powers. Το λαμπερό καστ με ηθοποιούς, εκτός από τον Depp, την Gwyneth Paltrow, τον Ewan McGregor, τον Paul Brettany, δημιουργούσε προσδοκίες για το έργο, που μάλλον δεν τις ικανοποίησε, αν κρίνουμε από την χαμηλή προσέλευση του κοινού και τις κακές κριτικές, που έχει λάβει η ταινία.
Η ταινία έχει απολύτως προβλέψιμη πλοκή, αδιάφορες σκηνές δράσης και δεν βγάζει γέλιο, ούτε προκαλεί αγωνία. Δεν είναι κουραστική στην παρακολούθηση, αλλά είναι επιφανειακή, γεμάτη κοινοτοπίες και στερείται φαντασίας. Κλισέ κακοποιοί, ρώσοι μαφιόζοι, σεξομανείς γυναίκες και ξενέρωτοι βρετανοί αριστοκράτες αποτελούν τον καμβά αυτής της ταινίας.
Ο δειλός και παρτάκιας “χίπστερ” αριστοκράτης Johnny Depp και η σέξι Gwyneth Paltrow περισσότερο μας δείχνουν την βρετανική τους προφορά, παρά τους ρόλους τους, ενώ κι ο Paul Brettany με την ερμηνεία του κάνει τον Jason Statham να θυμίζει μεγάλο ηθοποιό. Ο μόνος που κάπως διασώζεται, κατά τη γνώμη μου, είναι ο Ewan McGregor (παίζει τον πράκτορα της MI5) στις σκηνές της μεγάλης ερωτικής του ανοησίας. Εκεί η πολυμήχανη κυρία Mortdecai (Paltrow) τον κάνει ό,τι θέλει. Κι αυτός, με βρετανική στωικότητα υπομένει τα καπρίτσια και τα ψέματα του σκοτεινού αντικειμένου του πόθου του χωρίς κανένα θυμό, μάλλον βολεμένος στην κατάσταση της αιώνιας προσμονής.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Άνευροι χαρακτήρες, κοινότοπη προσπάθεια αποτύπωσης του βρετανικού χιούμορ, ανούσιες σκηνές δράσης σε μια κωμωδία που δεν βγάζει γέλιο. Η φράση “γέλασαν και τα μουστάκια του” προφανώς δεν αφορά αυτή την ταινία και τα μουστάκια του Johnny.
Γιώργος Σμυρνής
