Από τους πιο παραγωγικούς Γάλλους δημιουργούς της πρόσφατης γενιάς, ο Φρανσουά Οζόν άλλοτε κάνει κάτι σημαντικό, άλλοτε αποτυγχάνει. Αυτή τη φορά μένει κάπου στη μέση…
Η Μους και ο Λουί τα έχουν όλα: Είναι νέοι όμορφοι, πλούσιοι, ερωτευμένοι. Έχουν όμως και εξάρτηση από την ηρωίνη… Ένα πρωί, η μητέρα του Λουί επισκέπτεται το διαμέρισμά τους και βρίσκει το γιό της νεκρό και τη κοπέλα του σε κώμα. Όταν η Μους ξυπνάει, δύο μέρες αργότερα, οι γιατροί της αποκαλύπτουν ότι είναι δύο μηνών έγκυος και εκείνη, κόντρα στις συμβουλές όλων, αποφασίζει να κρατήσει το παιδί. Βρίσκει καταφύγιο σε ένα εξοχικό σπίτι κοντά στη θάλασσα. Εκεί θα δεχτεί την επίσκεψη του Πολ, του ομοφυλόφιλου αδελφού του Λουί. Η συνύπαρξή τους έχει μια ιδιαίτερη φόρτιση, που μπορεί να οδηγήσει σε απρόβλεπτες καταστάσεις…
Η νέα ταινία του Οζόν έχει κάποιες ενδιαφέρουσες πινελιές, αλλά ο κεντρικός χαρακτήρας δεν καταφέρνει να μας ‘διαπεράσει’. Το όλο αποτέλεσμα μένει κάπου μετέωρο ανάμεσα στο βαρυσήμαντο δράμα και μια τυπικά γαλλική ελαφρότητα, ανάμεσα σε μια ενστικτώδη προσκόλληση στις εμμονές του (φυγή, αναζήτηση ταυτότητας και οικογένειας, αμφίσημη σεξουαλικότητα) και σε μια υπολογισμένη άσκηση ύφους πάνω στο μελόδραμα και στο στιλ του Ερίκ Ρομέρ και της Κλερ Ντενί.
Θοδωρής Τσιάτσικας
