Art & Culture

Ολοκληρώθηκε το 66ο φεστιβάλ της Μπερλινάλε που φέτος δανείστηκε λίγη λάμψη από Χόλιγουντ, έχοντας για πρόεδρο της Κριτικής Επιτροπής την Meryl Streep.

Στην ευθύνη του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού περνά το κτίριο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.Πηγή: Το Τέταρτο Κουδούνι

Αντλημένο απ’ τη διαβόητη στήλη «Οι κριτικές του κοινού» της ηλεκτρονικής σελίδας του «Αθηνοράματος» -κάτω απ’ την παράσταση «Έγκλημα και τιμωρία» του Σωτήρη Χατζάκη στο Εθνικό. Σας το σερβίρω όπως ακριβώς δημοσιεύεται -διατηρώντας και την ορθογραφία: «καλες ερμηνιες,μ αρεσε που παιζαν νεοι ηθοποιοι,ομως η γλωσσα του παπαδιαμαντη με κουρασε πολυ.αν καποιος δεν ειναι εξοικειωμενος με τη δυμοτικη μια τετοια παρασταση 3.5 ωρες θα τον εξοντωσει!την προτινω ΜΟΝΟ σε οποιον ασχολειται με τη δυμοτικη».

Η καρδιά του παγκόσμιου κινηματογράφου για ένα ολόκληρο δεκαήμερο θα χτυπάει στο Βερολίνο. Το 66ο φεστιβάλ της Μπερλινάλε έχει έντονο αμερικανικό χρώμα καθώς ανοίγει στις 11 Φεβρουαρίου με τη νέα ταινία των αδελφών Cohen (το εκτός συναγωνισμού «Χαίρε Καίσαρα» κάνει έξοδο στην Ελλάδα στις 18 Φεβρουαρίου) και κλείνει με τα βραβεία που θα απονείμει η πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής Meryl Streep στις 21 Φεβρουαρίου.

Μεγάλοι έρωτες, σαρκικά πάθη και μοιραίες αγάπες που συνιστώνται για πριν και μετά του Αγίου Βαλεντίνου, για ερωτευμένους και μη.

Ο έρωτας, η αγάπη ήταν πάντα πηγή έμπνευσης σε όλες τις μορφές τέχνης, στη μουσική, στην ποίηση, στον χορό, στη ζωγραφική ... Άλλωστε τι είναι τέχνη; Είναι η έκφραση συναισθημάτων, αισθήσεων, σκέψεων, ιδεών του καλλιτέχνη. Πώς θα μπορούσε λοιπόν να μην επηρεαστεί η ζωγραφική από τον έρωτα; Από την Ειρήνη Συκά

Συνεπής παράσταση. Απόλυτα συνεπής. Σαν «γκροτέσκο καρτούν» δήλωσε ο Γιάννης Χουβαρδάς ότι βλέπει τον «Ριχάρδο Γ΄» του Σέξπιρ, σαν γκροτέσκο καρτούν τον ανέβασε -στην καινούργια, πολύ καλή μετάφραση του Νίκου Χατζόπουλου, σ’ επιδέξια δραματουργική επεξεργασία που συνυπογράφει ο ίδιος μαζί με την Έρι Κύργια και μ’ όλους τους συντελεστές να υπακούουν στη γραμμή αυτή, τη μεταδραματική.

Στο «Κορίτσι από τη Δανία», η αληθινή ιστορία του εικαστικού Einar Wegener, συγκλονίζει. Ο Wegener ήταν ένας από τους πρώτους ανθρώπους που στις αρχές του 20ού αιώνα αποφάσισε να προβεί σε αλλαγή φύλου, κάτι αδιανόητο από ιατρικής και κοινωνικής άποψης για εκείνη την εποχή. Πού βρίσκεται όμως η αλήθεια των ιστορικών γεγονότων σε σχέση με την κινηματογραφική εκδοχή του Tom Hooper;

Πώς μια αρχιτέκτονας από τις Φιλιππίνες γίνεται καθαρίστρια στην Ελλάδα; Η Fredalyn Ressurection αφηγείται το εντυπωσιακό χρονικό, λίγο πριν πρωταγωνιστήσει στη νέα παράσταση της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, «Καθαρή πόλη».

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, Γιώργος Λαζαρίδης, παρουσίασε το νέο πρόγραμμα του Μεγάρου Μουσικής για το εξάμηνο Ιανουάριου- Ιουνίου 2016.

Βόλος (φωτογραφία), Δελφοί, Ελευσίνα, Ιωάννινα, Καλαμάτα, Κέρκυρα, Λάρισα, Λέσβος Μεσολόγγι, Πειραιάς, Ρόδος, Σαλαμίνα, Σάμος, Τρίπολη -κατ’ αλφαβητική σειρά: δεκατέσσερις (!) είναι, τελικά, οι πόλεις που υπέβαλαν φάκελο διαγκωνιζόμενες στον αγώνα δρόμου/πρόκρισης για το χρίσμα της Ευρωπαϊκής Πολιτιστικής Πρωτεύουσας το 2021 -που ’ναι, τότε, η σειρά μας να το λάβουμε, μοιράζοντάς το, όπως έχει καθιερωθεί, με μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα -την Ρουμανία εν προκειμένω.

Ε, λοιπόν, γηράσκω αεί διδασκόμενος. Ήξερα ότι ο Τσέχοφ, μετά το γενέθλιο -και των παιδικών και εφηβικών χρόνων του- Ταγκανρόγκ και την Μόσχα της πρώτης νεότητάς του, σπίτι δικό του στο Μελίχοβο, έξω απ’ την Μόσχα, είχε, αρχικά.

Δευτέρα πρωϊ σήμερα και σα να βρήκαν όλα την εξήγησή τους. Με τον πιο σκληρό και αποκρουστικό τρόπο. Θα μπορούσε να ήταν μια ακόμη μεταμόρφωση, ένα ch-ch-ch-changes. Δεν θα μπορούσε;Πηγή: www.mariamarkouli.com

Έξι θεατρικοί συντάκτες κι ένας blogger ξεχωρίζουν – ο καθένας με τον προσωπικό του τρόπο - τις παραστάσεις που άφησαν το αποτύπωμα τους από την περασμένη σεζόν.

Μεγάλες ή μικρές παραγωγές, αλλά σίγουρα πολυαναμενόμενες, έρχονται τους επόμενους μήνες στις αθηναϊκές σκηνές.

Ξεχωρίζουμε τις 10 κορυφαίες κινηματογραφικές στιγμές που χαρακτηρίζουν τη χρονιά που μας αφήνει.

Διάβασα, με κάποια απορία, σε δελτίο Τύπου του ΚΘΒΕ ότι «μετά από δύο δεκαετίες, η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης επιστρέφει στις αίθουσες του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, στο πλαίσιο μιας νέας συνεργασίας που ξεκινά.

Μια δυσάρεστη είδηση που αναδημοσιεύουμε από το Tέταρτο Κουδούνι

Η Επιχείρηση Kill Loukos η οποία προαναγγέλθηκε με κουίζ από στήλη σχολίων των «Νέων» στις 21 Νοεμβρίου κι η έναρξή της κηρύχτηκε επίσημα -και πανηγυρικά, ήτοι πρωτοσέλιδα- στις 25 Νοεμβρίου απ’ την -αριστερή! (κι εδώ η απορία κι η έκπληξη -η ψυχρολουσία θα ’λεγα...)- «Εφημερίδα των Συντακτών»...

Έβλεπα τους «Καπουλέτους και Μοντέκους» της Λυρικής τις προάλλες στο Μέγαρο -μια παράσταση καλόγουστη αλλά ρουτίνας, τελικά, κατά τη γνώμη μου, μέτρια, όπου το εύρημα του σκηνοθέτη Αρνό Μπερνάρ να τοποθετήσει την όπερα του Μπελίνι σ’ ένα μουσείο μου φάνηκε προσχηματικό, χωρίς αντίκρισμα, να μην έχει λειτουργήσει κι όπου οι άντρες της, ομολογουμένως, εξαιρετικής φωνητικής απόδοσης, χορωδίας που κλήθηκαν, καπελωμένοι με κάτι κακοκολλημένες περούκες, να κινούνται υπέρ το δέον και να συμμετέχουν ερμηνευτικά στα δρώμενα, έβγαλαν, προφανώς ακαθοδήγητοι, τον χειρότερο εαυτό τους έως και προκαλώντας γέλιο, με αποκορύφωμα τη σύγκρουση Καπουλέτων και Μοντέγων στο τέλος της πρώτης πράξης -και σκεφτόμουνα: κανένας, μα κανένας πια σκηνοθέτης όπερας δε θεωρεί τον εαυτό του άξιο του ονόματος αν δε σκηνοθετήσει και τα καθαρά μουσικά μέρη της όπερας.

Δεν είχα διαβάσει -κακώς!- τον Χρήστο Οικονόμου του οποίου έχουν ανεβάσει (;) ως πράξη θεατρική (;) -λέξεις, ουσιαστικά, χωρίς νόημα για την περίσταση...-, με τον τίτλο «Blackout» δυο διηγήματα.Πηγή: Το Τέταρτο Κουδούνι

Πήγαινα σφιγμένος. «Είχε σταματήσει να κάνει θέατρο», «έχει κάνει πλήρη στροφή», «είναι πολύ πολιτικοποιημένος», «είναι ακτιβιστής», «το θέατρό του είναι κάτι άλλο πια»...

Η τρίτη και τελευταία εκδοχή του γεωοπολιτικού φεστιβάλ παρασταστικών τεχνών της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, εστιάζει στην καρδιά της Κεντρικής Ευρώπης, στις πατρίδες του χαμένου κομμουνισμού.

Μετά από οκτώ χρόνια απουσίας ανοίγει και πάλι στο «-1» του Rex για να «αιφνιδιάσει και να εξοργίσει» το κοινό της.

Το φθινόπωρο!!! Αδικημένη εποχή γιατί έρχεται μετά το λαμπερό καλοκαίρι. Πιο μουντή, προάγγελος του χειμώνα, με υπέροχο φως και έντονα, υπέροχα χρώματα που εμπνέει τους καλλιτέχνες να την αποτυπώσουν ...

Παιδιά μεταναστών πρωταγωνιστούν στην διαδραστική παράσταση της Ραφίκα Σουίς, μια διαδρομή στην ιστορία της ελληνικής κρίσης της Ελλάδας που ανεβαίνει στο Ίδρυμα Κακογιάννη.

Χάρηκα. Που τις τελευταίες μέρες, τρέχοντας πάντα από θεάτρου εις θέατρον, κουρασμένος πια κι όχι και τόσο ανθεκτικός στα προσφερόμενα, μπορεί να ’δα και παραστάσεις που δε μου άρεσαν ή και που μ’ απογοήτευσαν αλλά είδα, αυτή τη φορά, κι αρκετές που με αναζωογόνησαν. Οπότε... και ξανά προς τη δόξα τραβώ.