MENU
Κερδίστε Προσκλήσεις
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
29
ΜΑΡΤΙΟΥ
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

5 (ή και παραπάνω) παραστάσεις που θα θυμάμαι απ’ το 2016

Έντεκα θεατρικοί συντάκτες κι ένας blogger ξεχωρίζουν – ο καθένας με τον προσωπικό του τρόπο – τις καλύτερες παραστάσεις της σεζόν 2015-2016.

author-image Στέλλα Χαραμή

Το ξεκινήσαμε πέρυσι αλλά φέτος έγινε θεσμός. Πέρυσι ήμασταν επτά, φέτος είμαστε δώδεκα. Όλα έχουν αλλάξει· η σεζόν, τα έργα, οι παραστάσεις, οι σκηνοθέτες, οι πρωταγωνιστές – σε λίγες μέρες αλλάζει κι ο χρόνος. Το μόνο που παραμένει ίδιο είναι η όρεξη για καλό θέατρο. Και τη μοιραζόμαστε, όλοι ανεξαιρέτως. Οι θεατρικοί συντάκτες του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου που αναζητούμε ξανά τα ίχνη μιας σεζόν (2015-2016), αναδεύουμε τις παραστασιακές μας εμπειρίες κι όσα εγγράφηκαν μέσα μας στη διάρκεια ενός θεατρικού (κι όχι ημερολογιακού) χρόνου. Όσες παραστάσεις είδαμε – γιατί δεν τις είδαμε όλες. Όσες θα θυμόμαστε γιατί και όπως ο χρόνος έτσι και το θέατρο είναι μνήμη.

Γράφουμε οι (σε αλφαβητική σειρά):

Μανώλης Βαμβούνης, γράφει στο gkoultoura.gr parastaseis pou tha thumamai manolis bambounis

Σε αυτή, την πιο «λαίμαργη» μου σαν θεατής θεατρική σεζόν, με 200 και κάτι ψιλά παραστάσεις, μου ζητάτε να δώσω μόνο 5άδα αγαπημένων; Διάλεξα όμως και φέτος, όχι με κριτήριο τα «μεγάλα κεφάλαια» ή τα πολυσυζητημένα «sos», αλλά ξεχωρίζοντας διαμάντια από αγαπημένους και ανερχόμενους σκηνοθέτες που είχαν όλα μια πρωτότυπη προσωπική επανάσταση, στη φόρμα, στο συναίσθημα, στην αλήθεια τους, στην επικοινωνία θεάτρου με κοινό.

  • Οι Αναστατώσεις του Οικότροφου Τέρλες (Πόρτα, σκηνοθεσία: Γεωργία Μαυραγάνη). Η σημαντικότερη, συναισθηματικά, σε ένταση, σε ειλικρίνεια, σε ευθύτητα, σε ωμότητα, queer παράσταση φέτος – και η πιο αδυσώπητα έντονη θεατρική εμπειρία της χρονιάς. Μια αδίστακτη καταβύθιση στο σκοτάδι της εφηβικής σεξουαλικότητας, με τους τοίχους του οικοτροφείου να σε πνίγουν, μαζί με τις ηθικές εντολές της εποχής που γέννησε τον φασισμό.
  • Αγαπημένε μου Χέρμπερτ (Θέατρο Τέχνης, σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης). Το αριστούργημα της σεζόν που αγνοήθηκε από κοινό και κριτικούς. Το γελοίο και το δραματικό είναι στα χέρια του Δεντάκη δύο αδυσώπητα νυστέρια – βγάζει από τους ηθοποιούς του αξεπέραστες ερμηνείες που σου φέρνουν χαμόγελο και σε μουδιάζουν αμείλικτα. «Έχω μέσα μου μια θάλασσα από άκλαφτα δάκρυα» indeed.
  • Ο Φιλιπ Γκλας Αγοράζει μια Φραντζόλα Ψωμί (Θέατρο 104, σκηνοθεσία Σοφία Μαραθάκη). Το θέατρο των Αtonaλ ξεχαρβαλώνει παιχνιδιάρικα τους κανόνες επικοινωνίας-λόγου-θεάτρου και τους μπερδεύει ξανά δήθεν τυχαία με τρόπο αδιανόητο, διασκεδαστικό, εντυπωσιακό, σαν αριστουργηματική παρτιτούρα. Ξανά στην πεντάδα μου, άξια.
  • Όρνιθες (Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, Φεστιβάλ Επιδαύρου, σκηνοθεσία: Νίκος Καραθάνος). Είναι ίσως το πιο… Καραθάνος πράγμα που έχουμε δει. Το πιο ποίημα. Χαρακτηριστικό του, η μη ανάγκη του μέτρου. Είναι σε στιγμές υπέρμετρα γελοίος, υπέρμετρα λαϊκός, υπέρμετρα όμως σε άλλες στιγμές και ρομαντικός και μαγικός. Ποτέ συμβατικός. Ποτέ μαζεμένος. Ναι, ειδικά για τη σκηνή του τουρτοπόλεμου.
  • Insomnia Greca (Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ντέλλας). Αρχαίες τραγωδίες και σύγχρονες δραματουργίες σαν αρχιτεκτονικό σχέδιο για ξενύχτηδες γκουλτουριάρηδες σε τρεις ξεχωριστές θεατρικές αγρυπνίες που κατέλαβαν τους χώρους του Δημοτικού Πειραιά, αργά μετά τα μεσάνυχτα ως το ξημέρωμα, τα Χριστούγεννα, την Αποκριά και τη Μεγάλη Παρασκευή.
Υ.Γ. Οι τιμητικές αναφορές: Η καλύτερη στιγμή ενός νέου Φεστιβάλ Αθηνών, το «Από Κοινού/Top Girls» του Αλέξη Ρίγλη. Η λεπτοδουλειά του Δημήτρη Καραντζά, και των Λούλη-Σαουλίδου στο «Τέφρα και Σκιά». Ο οδοστρωτήρας Γρηγόρης Χατζάκης στον «Πατέρα» του Αυγούστου Στρίντμπεργκ, με μια βαριοπούλα κόντρα στον αραχνιασμένο τέταρτο τοίχο. Και ο αρρωστημένος «Οιδίνους» του Θανάση Τριαρίδη σε σκηνοθεσία Λάζαρου Γεωργακόπουλου, το πιο περίπλοκο και rewarding νέο ελληνικό έργο της χρονιάς.

terles2
Οι αναστατώσεις του οικότροφου Τέρλες 

Σπύρος Κακουριώτης, γράφει στην «Αυγή» parastaseis pou tha thumamai spuros kakouriotis
Κάθε επιλογή προϋποθέτει πολλές αρνήσεις, ιδιαίτερα τόσο περιορισμένη. Κριτήριο, κυρίως, ότι οι αναφερόμενες παραστάσεις προοιωνίζονται κάτι για το μέλλον. Ή έτσι ελπίζω.

  • Το γήρας – Ένα χορικό (Πειραματική Σκηνή, Εθνικό θεάτρο, σκηνοθεσία: Σοφία Μαυραγάνη) γιατί χρησιμοποιώντας ηθοποιούς και… «λαϊκούς» κατάφερε να μιλήσει με χιούμορ για τα γηρατειά και τον θάνατο, τιθασεύοντας ένα άναρχο πρωτογενές υλικό.
  • Το άλλο σπίτι  (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, σκηνοθεσία: Ελένη Ευθυμίου), γιατί απέδειξε ότι το πραγματικό θέατρο, ανθρώπων με αναπηρία ή χωρίς, λειτουργεί θεραπευτικά και στη σκηνή και στην πλατεία, παράγοντας γνήσια και καθόλου εκβιασμένη συγκίνηση.
  • Ο Φίλιπ Γκλας αγοράζει μια φραντζόλα ψωμί (Θέατρο 104, σκηνοθεσία: Σοφία Μαραθάκη) για τη «γουντιαλενική» αίσθηση του παράλογου και, κυρίως, τους ρυθμούς που την μετατρέπουν σε κομμάτι μουσικού θεάτρου.
  • Η κυρία με τη στριχνύνη και Ο πιανίστας (Εθνική Λυρική Σκηνή, σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Ευκλείδης) για την ανανέωση του ενδιαφέροντος για ένα «δύσκολο» συνθέτη, αλλά και την «πρόγευση» των δυνατοτήτων της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ.
  • Λυσιστράτη (Εθνικό θέατρο, Φεστιβάλ Επιδαύρου, σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινού), γιατί ανιχνεύει έναν διαφορετικό δρόμο προσέγγισης του Αριστοφάνη, περισσότερο λυρικό και ταυτόχρονα μαγικό, ανανεώνοντας ένα κλινικά νεκρό είδος.

    Glass
    Ο Φίλιπ Γκλας αγοράζει μια φραντζόλα ψωμί

Αντιγόνη Καράλη, γράφει στο «Εθνος» parastaseis pou tha thumamai antigoni karali
  • Λυσιστράτη (Εθνικό θέατρο, Φεστιβάλ Επιδαύρου, σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινός)
  • Όρνιθες (Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, Φεστιβάλ Επιδαύρου, σκηνοθεσία: Νίκος Καραθάνος
  • Τα παιδιά του ήλιου (Θέατρο Τέχνης, σκηνοθεσία Νίκος Μαστοράκης)
  • Ο θεός της σφαγής (Θέατρο Αθηνών, σκηνοθεσία Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης)
  • Ο θεατροποιός (Θέατρο Πόρτα, σκηνοθεσία Ακύλλας Καραζήσης)
+ two
  • Κουκλόσπιτο (Θέατρο οδού Κυκλάδων «Λευτέρης Βογιατζής», σκηνοθεσία: Γιώργος Σκεύας ).
  • Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί (Θέατρο Τέχνης, σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς).
Γιατί… Με γοήτευσε το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Γιατί… Απόλαυσα ερμηνείες. Γιατί… Με συγκίνησαν, με έκαναν να γελάσω, μου έθεσαν ερωτήματα, με «ταρακούνησαν». Δεν εξαντλήθηκαν μετά την αυλαία του φινάλε. Επιστρέφω σε αυτές. Ανακαλώ ακόμη στη μνήμη μου εικόνες, στίχους, φράσεις. Θα τις ξαναέβλεπα ευχαρίστως!

Theos sfagis
Ο θεός της σφαγής

Δημήτρης Μαστρογιαννίτης, γράφει στην Athens Voice parastaseis pou tha thumamai dimitris mastrogiannitis
  • Φάουστ (Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, σκηνοθεσία: Κατερίνα Ευαγγελάτου) Πυρετική σκηνοθεσία, εκσυχρονισμός χωρίς εκπτώσεις, αλλόκοτη σύζευξη μινιμαλισμού (σκηνικό) και μαξιμαλισμού (μουσική/χορογραφία) [!], και ένας Μεφιστοφελής (Αργύρης Πανταζάρας) παρακαταθήκη στο μέλλον.
  • Όσα η καρδιά μου στην καταιγίδα (Θέατρο Τέχνης, σκηνοθεσία Γιάννης Σκουρλέτης). Σαν λυγμός (σε δημοτικό τραγούδι) για όλους τους ανεκπλήρωτους έρωτες και μια μεγάλη έκπληξη: Η εμφάνιση μιας εξαιρετικής και συνάμα δωρικής Τάνιας Τσανακλίδου στο ρόλο της μάνας.
  • Τα παιδιά του ήλιου (Θέατρο Τέχνης, σκηνοθεσία: Νίκος Μαστοράκης). Μας προκάλεσε να φωνάξουμε «θέατρο ολέ ολέ» καθώς μ’ ένα πολιτικό έργο (Γκόρκι) έπαιξαν σε σύστημα ο ένας για όλους και όλοι για την παράσταση με προπονητή σκηνοθέτη που ήξερε γιατί διάλεξε το έργο και τι ήθελε να πει.
  • Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί (Θέατρο Τέχνης, σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς). Για το πιο περίεργο έργο του Ίψεν η παράσταση επιφύλασσε υπόγειο (αλλά διαβρωτικό) χιούμορ, ενώ στήθηκε σαν παρτίδα πόκερ για δυνατούς παίχτες (δες σπουδαίους ηθοποιούς τριών γενεών, από Πιτακή έως Σαράντη).
  • Προδοσία (Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, σκηνοθεσία: Γιάννης Μόσχος). Οι χώροι του Δημοτικού Θεάτρου αξιοποιήθηκαν με ευφυΐα δημιουργώντας το ιδανικό περιβάλλον για τις σκηνές και τα χρονικά άλματα της (πιντερικής) ιλαροτραγωδίας, ενώ διέθετε ένα ισοσκελές (υποκριτικά) ερωτικό τρίγωνο.


Nekroi
Οταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί


parastaseis pou tha thumamai giorgos mitropoulosΓιώργος Μητρόπουλος, γράφει και μεταδίδει στο «Euronews» 

Η σεζόν 2015-16 είχε πολλές και καλές παραστάσεις. Αυτές που μου έρχονται πρώτα στο μυαλό, ως ξεχωριστές εμπειρίες και χωρίς σειρά αξιολόγησης, είναι οι εξής:
  • Ο θεός της σφαγής (Θέατρο Αθηνών: σκηνοθεσία: Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη)
  • Τα παιδιά του ήλιου (Θέατρο Τέχνης, σκηνοθεσία: Νίκος Μαστοράκης)
  • Το κουκλόσπιτο (Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, σκηνοθεσία: Γιώργος Σκεύας)
  • Λυσιστράτη (Εθνικό Θέατρο, Φεστιβάλ Επιδαύρου, σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός)
  • Όρνιθες (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, σκηνοθεσία Νίκος Καραθάνος)
ΥΓ. Δύσκολο να μείνουν έξω οι παραστάσεις: «Δαμάζοντας τα κύματα» (Εθνικό θέατρο, σκηνοθεσία: Ρούλα Πατεράκη, «Σιχτίρ Ευρώ, Μπουντρούμ Δραχμή θα πεις κι ένα τραγούδι» (Θέατρο Τέχνης, σκηνοθεσία: Βασίλης Παπαβασιλείου, «Ο αδαής και ο παράφρων» (Εθνικό θέατρο, Πειραματική Σκηνή, σκηνοθεσία: Γιάννος Περλέγκας).

Kouklospito
Το κουκλόσπιτο


Κώστας Μοστράτος, παρουσιάζει εκπομπή στον «9.84» parastaseis pou tha thumamai kostas mostratos

  • 2666 (Φεστιβάλ Αθηνών, σκηνοθεσία Ζουλιέν Γκοσλέν). Πώς ένα ογκώδες μυθιστόρημα μπορεί να διασκευαστεί για το θέατρο, χωρίς να χάσει την τολμηρή δυναμική του; Πώς η χρήση των νέων ψηφιακών μέσων μπορεί να συμβάλλει δημιουργικά στη θεατρική πράξη; Μπορεί μία δεκάωρη παράσταση να είναι απολαυστική για τον θεατή και να έχει δουλευτεί από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό; Το 2666 απάντησε θετικά σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα. Όχι απλά η καλύτερη στιγμή του φετινού Φεστιβάλ, αλλά και μία από τις ωραιότερες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Από τον μόλις 29 ετών Γάλλο Ζουλιέν Γκοσλέν.
  • Cold Blood (Φεστιβάλ Αθηνών, σκηνοθεσία Ζακό Βαν Ντορμέλ – Μισέλ Αν Ντε Μέι). Μια αποκάλυψη για όσους είδαν για πρώτη φορά δουλειά των φοβερών Βέλγων. Μια επιβεβαίωση για όσους είχαν δει την πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα με το (ανώτερο δραματουργικά) «Kiss and Cry» στη Στέγη. Συγκίνηση μέχρι δακρύων και μια πολύχρωμη χορευτική τελετουργία δαχτύλων με θέμα τον έρωτα και τον θάνατο, εν τέλει την ίδια τη ζωή.
  • Ριχάρδος Γ΄ (Εθνικό Θέατρο) – Ορέστεια (παραγωγή Λυκόφως) σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά. Παραστάσεις που δίχασαν, αγαπήθηκαν ή και επικρίθηκαν έντονα. Ο Χουβαρδάς αποτελεί τη μοναδική, ίσως, περίπτωση σκηνοθέτη που έχει πάντα μία ισχυρή ερμηνευτική άποψη πάνω στα κείμενα, – όμως διόλου αυθαίρετη. Φτάνει να αφουγκραστείς τα ίδια τα έργα. Και στις δύο περιπτώσεις, οι ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό, σεβόμενοι απόλυτα το σκηνοθετικό όραμα, ενώ οι επιρροές κινήθηκαν από το γερμανικό εξπρεσιονισμό στα άδυτα της ψυχανάλυσης και από τη σύγχρονη ελληνική ιστορία σε ένα, καθόλου μακρινό, δυσοίωνο μέλλον.
  • Λυσιστράτη (Εθνικό Θέατρο, Φεστιβάλ Επιδαύρου, σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός) – Όρνιθες (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, σκηνοθεσία Νίκος Καραθάνος). Δύο γνωστοί σκηνοθέτες καταπιάνονται για πρώτη φορά με τον Αριστοφάνη και προκαλούν θύελλα συζητήσεων. Από το άφθονο γυμνό ως τον σεβασμό και την εξυπηρέτηση των κειμένων ή την πολιτική ή όχι προσέγγιση των καλλιτεχνών. Ανεξάρτητα από το αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με το τελικό αποτέλεσμα, το βέβαιο είναι ότι αμφότερες οι παραστάσεις μας θύμισαν την αφοπλιστική ποίηση που ως αναγνώστες πάντα αναγνωρίζαμε στα έργα του μεγάλου κωμωδιογράφου, αλλά ως θεατές είχαμε, από καιρό, ξεχάσει.
2666
2666

Νάντια Μπακοπούλου, γράφει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων parastaseis pou tha thumamai nadia bakopoulou

  • Cold Blood (Φεστιβάλ Αθηνών, σκηνoθεσία: Μισέλ Αν ντε Με – Ζακό Βαν Ντορμέλ). Ιστορίες επτά περίεργων θανάτων με μοναδικούς πρωταγωνιστές επιδέξια δάχτυλα και χέρια που χορεύουν. Η χορογράφος Μισέλ Αν ντε Με και ο κινηματογραφιστής Ζακό Βαν Ντορμέλ πραγματοποιούν ένα έξυπνο πάντρεμα κινηματογράφου, θεάτρου, χορού και μουσικής, σε μια παράσταση όπου ο θάνατος γίνεται απλά η αφορμή για ένα ατελείωτο ταξίδι ονειρικών εικόνων. Από τις περιπτώσεις όπου οι λέξεις δεν επαρκούν… Ενα αριστούργημα που δεν ξεχνάς ποτέ.
  • Ορέστεια (Φεστιβάλ Επιδαύρου, σκηνοθεσία Γιάννης Χουβαρδάς) Τολμηρή ανάγνωση της αισχύλειας τριλογίας μ’ έναν εξαιρετικό θίασο πρωταγωνιστών που μοιράζεται όλους τους ρόλους. Από τις πιο δυνατές στιγμές της παράστασης (και ως σύλληψη και ως εκτέλεση), η σκηνή της αναγνώρισης, που απασχολεί τη σκέψη σου για μέρες: Ο Ορέστης του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη επιστρέφει στο μνήμα του πατέρα του, για ν’ ακολουθήσει μια συγκλονιστική αναγνώριση στη νοηματική με την Ηλέκτρα της Στεφανίας Γουλιώτη, υπό τους ήχους της «Πονεμένης ψυχής» των Τόνυ Μαρούδα και Τζένης Χαρίτου προτού τα δύο αδέλφια παραδοθούν στον ρυθμό του τάνγκο.
  • Τα παιδιά του ήλιου (Θέατρο Τέχνης, σκηνοθεσία: Νίκος Μαστοράκης). Ένα σπουδαίο, παρότι ως τώρα, παραγκωνισμένο έργο του Μαξίμ Γκόρκι σε μια άρτια παράσταση η οποία ισορροπεί δεξιοτεχνικά ανάμεσα στο δράμα και στην ιλαρότητα. Στρωτή αφήγηση, στιβαρή σκηνοθετική άποψη που διαχειρίζεται με ισοτιμία τόσο την υπαρξιακή όσο και την κοινωνικο-πολιτική ένταση του κειμένου και ένας δεμένος θίασος που σε ξαφνιάζει ευχάριστα με τις ερμηνείες του.
  • Links (Λυρική Σκηνή, Θέατρο Ολύμπια, χορογραφία: Αντώνης Φωνιαδάκης). Εκτός από τις τρεις πυρετικές χορογραφίες του Αντώνη Φωνιαδάκη – που δίνουν το στίγμα μιας νέας, συναρπαστικής αρχής για τη Λυρική – η μουσική της παράστασης είναι καθηλωτική. Οι δύο κορυφαίοι του μπαρόκ, Μπαχ και Χαίντελ, αν και δεν συναντήθηκαν ποτέ στην πραγματική ζωή, «συνομιλούν» μέσα από τη σύνθεση των έργων τους που έχει επιμεληθεί ο Ζυλιέν Ταρρίντ. Αν κυκλοφορούσε σε cd θα γινόταν ανάρπαστο.
  • Ορνιθες (Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Φεστιβάλ Επιδαύρου, σκηνοθεσία: Νίκος Καραθάνος). Σ’ αυτή την εκδοχή, πέρα και πάνω απ’ όλα, προέχει το συναίσθημα, «ο πόθος για μιαν άλλη ζωή». Σ’ ένα καλοστημένο σκηνικό σύμπαν που αναβλύζει λυρισμό, χαρά και απελευθερωτική ενέργεια, ο Νίκος Καραθάνος μας χαρίζει μια παράσταση που εξελίσσεται σε γιορτή των αισθήσεων, θυμίζοντάς μας πως μπορείς ακόμα και να πετάξεις, αν βρεθεί κάποιος να σου δείξει τον τρόπο.


coldblood4
Cold Blood

Αργυρώ Μποζώνη, γράφει στο «Thetoc.gr» και στο «Elculture» parastaseis pou tha thumamai arguro mpozoni
Το καλοκαίρι, μια έρημη νύχτα του Αυγούστου, περπατούσα και από κάπου άκουσα το «Still loving you» και αντί να σκεφτώ «α! οι Scorpions», είπα ψιθυριστά «Μελαγχολία των δράκων». Αυτή η παράσταση του Φιλίπ Κεν (Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση) είναι ότι πιο αβάν γκαρντ και ποιητικό είδα τον τελευταίο καιρό. Η καλύτερη παράσταση της περασμένης χρονιάς, την σκέφτομαι ακόμα και θα μπορούσα να γράψω 1000 λόγους και λέξεις, αλλά έχω 150 μόνο στη διάθεσή μου. Η άλλη είναι το «The Encounter» του Σάιμον Μακ Μπέρνι (Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση) για το μοναδικό θεατρικό κόσμο που δημιουργεί. Εκεί θα σταματήσω με τα καλύτερα. Θα σημειώσω δυο Ελληνίδες, τις θεωρώ πολύ ενδιαφέρουσες περιπτώσεις. Σοφία Μαραθάκη, «Ο Φίλιπ Γκλας αγοράζει μια φρατζόλα ψωμί» (Θέατρο 104), Γεωργία Μαυραγάνη, «Το γήρας» (Εθνικό θέατρο, Πειραματική σκηνή). Η Μαυραγάνη έχει ταλέντο στο ντοκουμέντο, αν δείτε και την παράσταση για τα καπνά «Από πρώτο χέρι» (Θέατρο Θησείον) θα το καταλάβετε. Η Μαραθάκη έχει μια ματιά που με ενδιαφέρει πολύ αν και ο Μαριβό της στο Φεστιβάλ ήταν “ασφαλής”, περίμενα μια πιο αιχμηρή άποψη, πιο τολμηρή. Περιμένω το επόμενο βήμα της.

The Encounter Robbie Jack 9 p
The encounter 


Γιώργος Νάστος, γράφει στο BΗΜΑgazino
 parastaseis pou tha thumamai giorgos nastos
  • Το γήρας – ένα χορικό (Εθνικό θέατρο, σκηνοθεσία: Γεωργία Μαυραγάνη) Εκλαιγα με λυγμούς, ποτάμι τα δάκρυα. Το θέατρο (της επινόησης εν προκειμένω) ως εργαλείο συμφιλίωσης με την ιδέα ότι όλοι θα πεθάνουμε – και οι πιο πολλοί θα έχουμε προλάβει να γεράσουμε πρώτα.
  • Ο Φιλιπ Γκλας αγοράζει μια φραντζόλα ψωμί (Θέατρο 104, σκηνοθεσία: Σοφία Μαραθάκη). Απίστευτα έξυπνη δουλειά και η μεγάλη έκπληξη της περασμένης σεζόν. Χιούμορ παράλογο, αναρχικό και σουρεάλ. Μια ομάδα σε ρεσιτάλ ακρίβειας. Παίζεται ξανά. Σπεύσατε.
  • Τα παιδιά του Ηλιου (Θέατρο Τέχνης, σκηνοθεσία: Νίκος Μαστοράκης) Αυτό που λέμε παραστασάρα, αληθινό θέατρο. Και τι ηθοποιοί! Όλους τους θαύμασα όμως η Φωτεινή Μπαξεβάνη με συγκίνησε βαθιά με την ερμηνεία της. Δεν έπαιζε, ήταν.
  • Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο (Θέατρο Πόρτα, σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου). Εβλεπα τους patari project να μεγαλουργούν πάνω στη σκηνή και τους ζήλευα σκεπτόμενος πόσο δημιουργική (και κεφάτη) διαδικασία πρέπει να ήταν οι πρόβες τους. Μου συμβαίνει αυτό στο θέατρο όταν μου αρέσει κάτι πολύ.
  • Σκοτεινές γλώσσες (Θέατρο Πόρτα, σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος). Έργο ζουμερό, σημερινό και ενδιαφέρον. Υποδειγματική η μετάφραση του Μοσχόπουλου. Χρειαζόμαστε περισσότερες σέξι παραστάσεις.
Paidia hliou
Τα παιδιά του Ηλιου

Ολγα Σελλά, γράφει στo Monopoli.gr parastaseis pou tha thumamai olga sella

Ωφέλιμη ερώτηση που με καλεί να ανασύρω ό,τι με συγκίνησε τόσο που η ένταση έχει περάσει προ πολλού τη διάρκεια μιας θεατρικής παράστασης.

  • Το κουκλόσπιτο (Θέατρο της οδού Κυκλάδων, σκηνοθεσία Γιώργος Σκεύας). Εστιάζοντας κυρίως στις λεπτές αποχρώσεις των χαρακτήρων, τα διαρκή διλήμματα που θέτει το κλασικό αυτό κείμενο, η σκηνοθεσία έχτισε μια σπάνια θεατρική ατμόσφαιρα. Στο ρόλο της Νόρας, η Αμαλία Μουτούση σε μία από τις καλύτερες ερμηνείες της.
  • Προδοσία (Δημοτικό θέατρο Πειραιά, σκηνοθεσία Γιάννης Μόσχος). Ο σκηνοθέτης αξιοποίησε με τον καλύτερο τρόπο τη δίνη ενός ερωτικού τριγώνου, τη δίνη των διαπροσωπικών σχέσεων αενάως και ανέδειξε, με ευφυή τρόπο, το υπέροχο Δημοτικό Θέατρο. Τις επιλογές του στήριξαν ιδανικά οι Γιώργος Γλάστρας, Μαρία Σκουλά, Νίκος Ψαρράς.
  • Οι αναστατώσεις του Οικότροφου Τέρλες (Πόρτα, σκηνοθεσία Γεωργία Μαυραγάνη) Γεμάτη αρετές η δύσκολη υπόθεση της μεταφοράς του έργου του Μούζιλ – ηθοποιοί, σκηνικά, ρυθμός και μια συνταρακτική λιτότητα – με αποτέλεσμα να απολαύσουμε ταυτόχρονα δύο τέχνες – και θέατρο και λογοτεχνία.
  • Καθαρή πόλη (Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, σκηνοθεσία ΑνέστηςΑζάς – Πρόδρομος Τσινικόρης) Πατώντας πάνω στο είδος που γνωρίζει και υπηρετεί, το θέατρο-ντοκουμέντο, το σκηνοθετικό δίδυμο παρουσίασε μια από τις πιο συγκλονιστικές παραστάσεις αυτής της κατηγορίας. Και έφερε στη σκηνή πέντε πραγματικές καθαρίστριες-μετανάστριες για να εξιστορήσουν τις δικές τους διαδρομές και ταυτοχρόνως να αγγίξουν την νεοελληνική πραγματικότητα.
  • Ορνιθες (Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Φεστιβάλ Επιδαύρου, σκηνοθεσία Νίκος Καραθάνος) και Λυσιστράτη (Εθνικό θέατρο, Φεστιβάλ Επιδαύρου, σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός) Τελευταίες, αλλά διόλου έσχατες, δύο επιδαύριες παραστάσεις, που συζητήθηκαν όσο τίποτα το περασμένο καλοκαίρι. Έγιναν sold out, ξανάγιναν, προκάλεσαν διαφωνίες, συζητήσεις και αντεγκλήσεις. Και οι δύο σκηνοθέτες επιχείρησαν να ανατρέψουν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, τη συνήθη ανάγνωση των αριστοφανικών κειμένων στο θέατρο. Δεν θέλησαν στενά να ανατρέψουν, αλλά να καταθέσουν νέα ματιά στο αριστοφανικό έργο. Με τόλμη, ανατρέχοντας και οι δύο στο μεδούλι της ποιητικής του Αριστοφάνη. Δύο παραστάσεις- σταθμός για το θέατρο του 2016.

Prodosia
Προδοσία

Μάρη Τιγκαράκη, γράφει στο monopoli.gr parastaseis pou tha thumamai mary tigaraki

Προσπαθώντας να συντάξω το φετινό top-5, ανέτρεξα στο αρχείο των θεατρικών παραστάσεων του monopoli.gr. Απίστευτο το πόσες παραστάσεις παίζονται κάθε σεζόν. Τελικά ήταν πιο εύκολο απ’ όσο νόμιζα. Μέσα σε μια λίστα που μοιάζει ατελείωτη, το μάτι «σκαλώνει» αυτόματα σε κάποιους τίτλους. Είναι αυτές οι-λίγες- παραστάσεις που τελικά με άγγιξαν και δεν «έφυγαν» ποτέ από το μυαλό μου. Αυτές που θα ήθελα να ξαναδώ. Αυτές που θα πρότεινα στους φίλους μου με το χέρι στην καρδιά…

  • Links (Λυρική Σκηνή, Θέατρο Ολύμπια, χορογραφία: Αντώνης Φωνιαδάκης)
  • Ριχάρδος Γ’ (Εθνικό θέατρο, σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς)
  • Το Κουκλόσπιτο (Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, σκηνοθεσία: Γιώργος Σκεύας)
  • Ο Θεός της σφαγής (Θέατρο Αθηνών, σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης)
  • Όρνιθες (Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Φεστιβάλ Επιδαύρου, σκηνοθεσία: Νίκος Καραθάνος)

+one
Μια παράσταση που σίγουρα θα ξαναδώ: Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο (Θέατρο Πόρτα, σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου)

Richard III MG 3690
Ριχάρδος Γ΄

Στέλλα Χαραμή, γράφει στο monopoli.gr, στην Athens Voice και στο Spirto.net parastaseis pou tha thumamai stella xarami
  • Ο θεός της σφαγής (Θέατρο Αθηνών, σκηνοθεσία Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης). Ενα κουαρτέτο αρίστων (Στεφανία Γουλιώτη, Λουκία Μιχαλοπούλου, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης και Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος) οδηγούν σε ξέφρενο ρυθμό το έργο της Γιασμίν Ρεζά που σατιρίζει τα αδιέξοδα του δυτικού πολιτισμού και του σύγχρονου ανθρώπου με την πρόφαση της κωμωδίας και το βάθος του υπαρξιακού δράματος.
  • Παιδιά του ήλιου (Θέατρο Τέχνης, σκηνοθεσία: Νίκος Μαστοράκης). Ένας θίασος εκλεκτών συστήνεται στα ξαφνικά και υπό τη σοφή σκηνοθετική καθοδήγηση παρουσιάζει το μετα-τσεχωφικό αριστούργημα του Γκόρκι σε μια από τις πιο λαμπερές στιγμές κλασικού θεάτρου της χρονιάς.
  • Ριχάρδος Γ΄ (Εθνικό θέατρο, σκηνοθεσία Γιάννης Χουβαρδάς). Η πιο εκκεντρική πρόταση που έχει καταθέσει ποτέ ο έμπειρος σκηνοθέτης παντρεύοντας στοιχεία εξπρεσιονισμού, glam rock και κόμικ για να φωτίσει αριστοτεχνικά την σαιξπηρική τραγωδία, οφείλοντας τα μάλα σ’ ένα άψογο σύνολο πρωταγωνιστών.
  • Το κουκλόσπιτο (Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, σκηνοθεσία Γιώργος Σκεύας). Το υποκριτικό θηρίο που λέγεται Αμαλία Μουτούση ξύπνησε – χωρίς βρυχηθμούς. Σε μια συνταρακτική, εσωτερικής υφής, ερμηνεία στο ρόλο της ιψενικής Νόρα, ενταγμένη σε μια προσεγμένη, από κάθε άποψη, παράσταση.
  • Λυσιστράτη (Εθνικό θέατρο, Φεστιβάλ Επιδαύρου, σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινός) & Όρνιθες (Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Φεστιβάλ Επιδαύρου, σκηνοθεσία: Νίκος Καραθάνος) Παρότι αξιοποίησαν διαφορετικά εργαλεία και διατύπωσαν διαφορετική γλώσσα για να αποκωδικοποιήσουν τον Αριστοφάνη και οι δύο παραστάσεις συνέστησαν μια ενότητα στην παραστατική ιστορία της αρχαίας κωμωδίας, διαγράφοντας, αν μη τι άλλο, έναν καινούργιο δρόμο για τους επόμενους.

+ one

  • Exhibit B (Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, σύλληψη – εικαστική εγκατάσταση Μάικλ Μπέιλι) Η στιγμή που ένα έργο Τέχνης παύει να λειτουργεί μόνο με υψηλά αισθητικά κριτήρια και χωνεύεται ως συναισθηματικό υλικό που συνταράζει το νου και τηνψυχή του θεατή. Η μνημειώδης, εικαστικής μαγείας περφόρμανς από το νοτιαφρικανικό σχήμα του Μπέιλι, ένα βίαιο μάθημα ιστορίας και αυτογνωσίας μαζί.

Lysistrata
Λυσιστράτη

 

Περισσότερα από Art & Culture
VIMA_WEB3b