Editors

Ποια γέννηση του Χριστού και παγανιστικές δεισιδαιμονίες, εγώ ξέρω πως τα Χριστούγεννα γιορτάζουμε ένα πράγμα: τα γεμάτα με κόσμο θέατρα!Κάτι το μελομακάρονο κι ο κουραμπιές, κάτι ο Ρούντολφ το ελαφάκι (και οι επαναλήψεις στην τιβί), ξυπνάει επιτέλους με όρεξη ο κόσμος για θεάματα και ψάχνει να βρει ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ!Είσαι έτσι κι εσύ, φίλε εποχιακέ γκουλτουρόφιλε και χάνεσαι ξαφνικά τι να πρωτοδιαλέξεις; Γι’αυτό είμαστε εδώ, να προτείνουμε 20 (!) εγγυημένες παραστάσεις που έχουμε δει ήδη μέσα στη σεζόν και αγαπήσει, ανάλογα με τα κέφια σου (και αν υπάρχει και μια γκουχ γκουχ εμπορική φόλα γκουχ μέσα στην εικοσάδα, σου έχουμε αμέσως και εναλλακτική).*κάντε scroll κατευθείαν στο τέλος και για συγκεντρωτικό cheat sheet*Λοιπόν! Τι έχεις όρεξη από γκουλτούρα αυτές τις γιορτές;Από τον Μανώλη ΒαμβούνηΠηγή: www.gkoultoura.gr

«Μήδεια ζεις, εσύ μας οδηγείς» είχα τιτλοφορήσει «Το Τέταρτο Κουδούνι» της περασμένης Πέμπτης μ' αφορμή τις τρεις παραστάσεις της «Μήδειας» του Ευριπίδη ή έργων εμπνευσμένων απ' την «Μήδεια» που παίχτηκαν, παίζονται ή θα παιχτούν φέτος το χειμώνα στις αθηναϊκές σκηνές -«Μήδεια» του Ευριπίδη στο «Bios», «Λευτεριά στη Μήδεια» του Χάρη Μπόσινα στο «Olvio», «Δε με χωρά ο τόπος/Μήδεια» του Αντώνη Κουτρουμπή στην «14η Μέρα». «Αυτά προς το παρόν και βλέπουμε», κατέληγα.Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης

Στην Ουκρανία κρύβουν μια αράχνη και τον ιστό της μέσα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, στην Καταλονία εκτός από δέντρο στολίζουν και έναν κορμό κάνοντάς τον να μοιάζει με ζώο, στη Νορβηγία οι άνθρωποι κρύβουν τις σκούπες για να μην τις πάρουν οι μάγισσες, σε κάποια χωριά της Ουαλίας η μασκότ των ημερών είναι ένα κρανίο αλόγου και σε κάποια χωριά της Ιταλίας, τα δώρα μοιράζει η Μπεφάνα, μια καλοσυνάτη μάγισσα. Α, και στην Ιαπωνία, το χριστουγεννιάτικο γεύμα είναι για πάρα πολλούς Ιάπωνες, το τηγανητό κοτόπουλο της αλυσίδας KFC η οποία για την ημέρα έχει ένα ιδιαίτερο πακέτο το οποίο περιλαμβάνει τούρτα σοκολάτα και σαμπάνια.Από τον Γρηγόρη Μηλιαρέση

Δύο είναι τα πράγματα τα οποία μου κόστισε η χρόνια φοβία μου για τα αεροπλάνα: δεν παραβρέθηκα στην πτώση του τείχους του Βερολίνου και δεν είδα ποτέ ζωντανά τον Φράνκ Ζάππα, το σημαντικότερο συνθέτη που γέννησε το Ροκ εν Ρολ και μια από τις πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες της αμερικανικής κουλτούρας του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα. Και είναι κάτι που το σκέφτομαι κάθε χρόνο τέτοιες μέρες και ειδικά φέτος που συμπληρώθηκαν είκοσι χρόνια από το θάνατό του.Από τον Γρηγόρη Μηλιαρέση

Το Εθνικό μας Θέατρο συμμετείχε, «με πρόσκληση», λέει, «του υπουργείου Πολιτισμού της Ρωσίας», στο ετήσιο Διεθνές Φόρουμ Πολιτισμού που πραγματοποιήθηκε στην Αγία Πετρούπολη από 2 έως 4 Δεκεμβρίου -'ντάξει, δεν το λέω για κακό. Μέχρι και με την «αναπληρώτρια Πρωθυπουργό της Ρωσικής Κυβέρνησης» Όλγκα Γκολοντέτς φωτογραφήθηκε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Σωτήρης Χατζάκης που, φυσικά, το εκπροσώπησε. Ε, ρε, δόξες! (Καλά, ο Πούτιν κι ο Μεντβέντιεφ είχαν πολλές δουλειές, την άλλη φορά).Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης

Ο Bέλγος καλλιτέχνης Phil Akashi αποτίει φόρο τιμής στον Νέλσον Μαντέλα δημιουργώντας μία μεγαλειώδη τοιχογραφία- πορτρέτο του αγωνιστή της ελευθερίας με 27.000 γροθιές φορώντας ένα γάντι του μποξ, στο οποίο έχει ενσωματώσει μια σφραγίδα με τους κινέζικους χαρακτήρες 自由 που σημαίνουν 'ελευθερία'.

Σας έχω ξαναπεί, ότι μαγειρική για μένα δεν είναι μόνο το μισάωρο που θα ασχοληθείς για να φτιάξεις ένα φαγητό. Η μαγειρική είναι φιλοσοφία, κουλτούρα, είναι το ψάξιμο στις αγορές, η ανταλλαγή απόψεων, το googlάρισμα, το τηλέφωνο στη μαμά για να σιγουρευτείς για τη δοσολογία, το ξεφύλλισμα κιτρινισμένων σελίδων από το αρχείο σου και φυσικά η κουζίνα... ο ιερός αυτός χώρος! Οι αγαπημένες σου κατσαρόλες, κάτι τηγάνια που, όσο κι αν έχουν φθαρεί, δεν τα αλλάζεις, οι ξύλινες κουτάλες σε όλα τα μεγέθη, οι πετσέτες, οι ποδιές....

Πήγαμε κι εμείς λοιπόν να κάνουμε ποδαρικό στη Νέα Παραλία, η οποία παραδόθηκε προς χρήση στους Θεσσαλονικείς την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου, μετά από 2,5 χρόνια έργων. Πανέμορφη...Ο Ελληνάρας, βέβαια, πρόλαβε μέσα σε μισή ημέρα λειτουργίας της, να αφήσει δεξιά-αριστερά άδεια ποτήρια καφέ, χαρτούρα, αποτσίγαρα, πακέτα και μισοφαγωμένες σοκολάτες...από την Στέλλα Δημάκη

Ο Νίκος Στεργίου είναι συντηρητής αρχαιοτήτων και διατηρεί το blog "fatherscape", μια "διαδικτυακή χρονοκάψουλα για τον νεογέννητο γιο του", όπως γράφει ο ίδιος.Στο παρακάτω πρόσφατο δημοσίευμά του στο blog, μοιράζεται την εμπειρία του από τα κακώς κείμενα σε σχέση με το νέο Μουσείο της Θήβας αλλά και με τη διαχείριση της "βαριάς βιομηχανίας" του τουρισμού στην Ελλάδα...

Μετά το γκραν σουξέ των δυο φωτογραφιών της Ζωζώς (Σαπουντζάκη για να γίνω πιο σαφής, αν και μία είναι Η Ζωζώ...) με γυαλί ηλίου και κατακόκκινο της φωτιάς φόρεμα να διαφημίζει ανά την Θεσσαλονίκη την προσεχή μουσικοθεατρική -με κάτι ανεπαισθήτως από Καβάφη- παραγωγή του ΚουΘουΒουΕ «Με μουσικές εξαίσιες... Με φωνές...!», που ανάρτησα κατά συνέχεια τις δυο προηγούμενες Πέμπτες στο «Τέταρτο Κουδούνι», και κατ' απαίτηση πολλών αναγνωστών -πουλάει η Ζωζώ, πουλάει, το ίδιο θα σκέφτηκαν και στο ΚουΘουΒουΕ-, εκ των οποίων τρεις τουλάχιστον επεσήμαναν μετ' εμφάσεως την καταπληκτική ομοιότητα της νέας πρωταγωνίστριας της δεύτερης κρατικής Σκηνής μας με τον μακαρίτη τον Μάικλ Τζάκσον -ίδια, σου λέει, ίδια, φτυστή- επανέρχομαι. Και σας χαρίζω άλλες δυο απ' την περιφορά της Ιεράς Εικόνος της Τιμίας Ζώνης, ε, με συγχωρείτε, παρασύρθηκα, της Ζωζώς εννοώ. Για να τη χορτάσετε. Διότι, ναι, η Ζωζώ είναι για χόρταση.Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης

Χειμώνας έρχεται, η συζήτηση περί θέρμανσης έχει... αναθερμανθεί (και όχι μόνο στην Ελλάδα: ο περισσότερος κόσμος δεν ξέρει ότι στην Ιαπωνία η έννοια «κεντρική θέρμανση» δεν έχει ακριβώς νόημα και καθένας κάνει ό,τι καταλαβαίνει για να ζεσταθεί) οπότε ένα βίντεο που πέτυχα τις προάλλες στο YouTube ίσως φανεί χρήσιμο –σε κάθε περίπτωση η ιδέα που παρουσιάζει είναι πρωτότυπη, εξαιρετικά φτηνή και, αν πιστέψουμε τον εμπνευστή της, αρκετά αποτελεσματική τουλάχιστον για μικρούς χώρους.Από τον Γρηγόρη Μηλιαρέση

H Οξφόρδη απεφάνθη: η λέξη της χρονιάς είναι το 'selfie'. Αλίμονο! Ακόμη και οι Οξφορδιανοί γοητεύθηκαν από τα εκατομμύρια duck-faces και τα ηδυπαθή βλέμματα που στολίζουν αντίστοιχα προφίλ στα social media.Από τη Βασιλική Κοτζιά

Το 1989, όταν άνοιξε το πρώτο ξενοδοχείο πάγου στο χωριό Jukkasjärvi στις βόρειες εσχατιές της Σουηδίας, πολλοί πίστεψαν ότι επρόκειτο απλώς για άλλη μία hip παλαβομάρα, για εκκεντρικούς, επιδειξιομανείς και γενικώς για ανθρώπους που είχαν λεφτά για κάψιμο.Από τη Βασιλική Κοτζιά

Εμπρός στο δρόμο που άνοιξε ο Σωτήρης ο Χατζάκης! Το ΚουΘουΒουΕ -του Γιάννη Βούρου, πλέον- εξαπέλυσε ανά τας οδούς και τας ρύμας της Θεσσαλονίκης την -Σαλονικιά, άλλωστε- Ζωζώ Σαπουντζάκη, τον Άκη Σακελλαρίου και τους λοιπούς της διανομής- για να προδιαφημίσει την παράστασή του που προορίζεται για τη Σκηνή « Σωκράτης Καραντινός» (τι έχουν να δουν ακόμα τα μάτια του Καραντινού...) της Μονής Λαζαριστών, ονόματι «Με μουσικές εξαίσιες... με φωνές...!». Ναι, ναι, το καβαφικό.Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης

Οι συνταγές με παράγωγα χαρουπιού, είναι μόδα. Αλλά τέτοιες μόδες, νόστιμες και θρεπτικές, μπορούμε να τις ακολουθούμε άφοβα!

Τώρα πια έγινε είδηση ακόμα και στα μεγάλα media: η Twitter μπήκε στο χρηματιστήριο της Wall Street και μέσα σε μερικές ώρες η αξία της, η θεωρητική τουλάχιστον, έφτασε τα 26 δις δολάρια και στα συρτάρια της μπήκαν, 1,8 δις πραγματικά δολάρια. Όχι κι άσχημα για μια εταιρεία που ξεκίνησε πριν από εφτά χρόνια σαν side project μιας εταιρείας που λεγόταν Odeo και που ακόμα δεν έχει καταφέρει να σταθεί στα πόδια της. Ή μήπως τελικά είναι άσχημα; Δεν κρύβω ότι αναρωτιέμαι...Του Περικλή Βανικιώτη

Μένη εδώ, Μένη εκεί, Μένη και παραπέρα... Σας έγραφα στο προηγούμενο «Τέταρτο Κουδούνι» για τη Βασίλισσα της Βραδιάς στις πρεμιέρες του ΚουΘουΒουΕ. Την κα Μένη Λυσαρίδου, πρόεδρο του Δ. Σ. του Θεάτρου. Η οποία πρωταγωνιστεί, άνευ αποχρώντος λόγου και αιτίας, στις δεκάδες φωτογραφίες λάιφ στάιλ από πρεμιέρες που μας στέλνει το ΚουΘουΒουΕ. Τη γλωσσόφαγα τη γυναίκα...Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης

Έχω την εντύπωση ότι πολλοί μη γονείς χρήστες του Ίντερνετ συμμερίζονται την αμηχανία μου όταν βλέπω γονείς, συνομηλίκους και μη, να δημοσιεύουν φωτογραφίες και ποστ σχετικά με τα παιδιά τους: από τη μια πλευρά καταλαβαίνω βεβαίως ότι είναι απολύτως φυσιολογικό να θέλει κανείς να μοιραστεί τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής του με τους ανθρώπους που θεωρεί δικούς του αλλά από την άλλη αισθάνομαι το ίδιο που αισθάνομαι όταν βλέπω ανθρώπους να παθιάζονται με άλλα πράγματα που μου είναι απολύτως αδιάφορα· ο λόγος που δεν αισθάνομαι άσχημα γι αυτό είναι επειδή είμαι σίγουρος ότι κάπως έτσι πρέπει να αισθάνονται κι αυτοί κάθε φορά που εγώ αναρτώ κάτι σχετικό με κάποιο από τα πολύ συγκεκριμένα ενδιαφέροντά μου.Από τον Γρηγόρη Μηλιαρέση

Πήγα στο Anodos Stage στην πρεμιέρα του Μάλαμα...Από τη Χάρη Ποντίδα

Η ζωή είναι αγρίως απίθανη, είπε. Την πίστεψα. Άφησα αυτά της τα λόγια οδηγό στο Rien ne va plus και την μεταφορά του στη σκηνή. Το χάρισα στην μοναχική φιγούρα που καταβάλλεται από τους δαίμονές της και φεύγει από τα πάντα, την Λουίζα, και έτσι άρχισα το ταξίδι στον κόσμο της Καραπάνου.του Οδυσσέα Ι. Κωνσταντίνου

Θεσσαλονίκη. Η νύχτα πέφτει πάνω από την πόλη, οι αίθουσες γεμίζουν, το Φεστιβάλ -54ο Ιnternational Film Festival -σήκωσε αυλαία με το Only Lovers Left Alive και Jim Jarmusch και αγαπήσαμε τα βαμπίρ, τις κιθάρες, τους έρημους δρόμους του Ντιτρόϊτ, τα αυτοκίνητα, τα κατακόκκινα ποτήρια του κονιάκ, τις κιθάρες (ξανά), την Ταγγέρη, το χιούμορ, το σπίτι του Τζακ Γουάιτ, τα βινύλια... και όλοι, ο ένας μετά τον άλλο, χωρίς καμία αντίσταση υποκύψαμε την αληθινή γοητεία του Τζιμ Τζάρμους. Τίποτε ψεύτικο, καμία πόζα, ούτε ένα ράγισμα _ορατό τουλάχιστον_ από τη φήμη που κι αυτό το underground σύστημα αξιών εξασφαλίζει στα δικά του λαμπερά αστέρια. Πόσο πολύ δικαιωμένος μπορεί να νοιώσεις, έχοντας λατρέψει όλα αυτά τα χρόνια τις ταινίες, τη μουσική του, την αύρα του; Πάρα πολύ!Από τη Μαρία Μαρκουλή

Θέατρο μπορεί να προκύψει από τα πάντα. Από μία εικόνα, μία αφήγηση, ένα τυχαίο κι αστείο περιστατικό, ακόμη κι από την ανάγκη να ελαφρυνθεί το κατανυκτικό κλίμα ενός θρησκευτικού τελετουργικού. Τα μυστήρια, είναι θρησκευτικά έργα από την εποχή του Μεσαίωνα, που αντλούν τη θεματολογία τους από τις Γραφές και που προέρχονται από τα λειτουργικά δράματα, με τη διαφορά ότι είναι γραμμένα στην καθομιλουμένη και δεν ψάλλονται, αλλά λέγονται, και διαδραματίζονται έξω από το ναό.Από την Αγγελική Ξυνού

Δύο ιδιωτικές συλλογές σπάνιων αφισών και δύο ιστορίες που θα μπορούσαν να είναι σενάριο ταινίας. Οι οίκοι Guernsey's και Swann και η Reinhold-Brown Gallery ετοιμάζουν μεγάλες δημοπρασίες, με αντικείμενο χιλιάδες πόστερ που είχαν συγκεντρώσει ευλαβικά δύο φανατικοί συλλέκτες από την προπολεμική Γερμανία και Αυστρία και που θεωρούνταν χαμένα για αρκετές δεκαετίες.Aπό τη Βασιλική Κοτζιά

Τον Μάιο του 2011, η σκηνοθέτις Βαρβάρα Δούκα παρουσίασε στην Τεχεράνη τους "Πέρσες" του Αισχύλου με 14 Ιρανούς ηθοποιούς στο Διεθνές Φεστιβάλ ΙΙFUT, στα φαρσί, στην ιστορική μετάφραση του πέρση ποιητή Fuad Rouhani. Φέτος η παράσταση αυτή μεταφέρεται στο θέατρο Εν Αθήναις με 8 νέους άντρες ηθοποιούς να υποδύονται όλους τους ρόλους, αυτή τη φορά στα ελληνικά στην μετάφραση του Παναγιώτη Μουλλά. Τόσο η Βαρβάρα Δούκα, όσο και η θεατρολόγος Τζωρτζίνα Κακουδάκη, που ανέλαβε τη δραματουργική επεξεργασία, μάς μεταφέρουν τα όσα έζησαν στο Ιράν και μάς εξηγούν το όραμά τους γι ατην παράσταση...

Τώρα, στο Θεό σας _ που εδώ δένει και με την περίσταση... _, τι βρήκαν να πουν η διοίκηση κι ο Γιάννης ο Βούρος, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΚΘΒΕ, με τον Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο στην συνάντηση τους η οποία ανακοινώθηκε μάλιστα επισήμως; Με την απορία αυτή έχω μείνει: τι τον κουβάλησαν το χριστιανό στους Λαζαριστές; Περί ΚουΘουΒουΕ μίλησαν;Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης

Στο σπίτι μας πιτσιρικάς δεν είχαμε δίσκους του Μάνου, αλλά σχεδόν όλους τους Μίκη Θεοδωράκη. Ήταν η αδυναμία της μητέρας μου ο Μίκης και οι τραγουδιστές και τραγουδίστριές του. Τον Μάνο τον...κρυφάκουγε ο πατέρας μου στ' ακουστικά, μάρκας Sennheiser, ηχογραφώντας τα προγράμματα του Τρίτου Προγράμματος σε κασσέτες.Από τον Γιάννη Αλεξίου

Είχα την τύχη να μεγαλώσω με την προ-γιαγιά μου, τη γιαγιά της μαμάς μου! Μια δυνατή γυναίκα, πάντα χαμογελαστή μέχρι το τέλος, ακριβώς 7 μήνες πίσω. Είχε αρχοντική ομορφιά, μικρά σκιστά μάτια, έντονα ζυγωματικά, λεπτά χείλη, γλυκό χαμόγελο. Φορούσε πάντα τη βέρα της και το δαχτυλίδι του αρραβώνα στο ίδιο δάχτυλο κι ένα πολύ-πολύ λεπτό ρολόι αντίκα στον καρπό.Από την Εμμανουέλα Κόκκαλη