Editors

Δύο αδελφές…

Έχω την εντύπωση ότι πολλοί μη γονείς χρήστες του Ίντερνετ συμμερίζονται την αμηχανία μου όταν βλέπω γονείς, συνομηλίκους και μη, να δημοσιεύουν φωτογραφίες και ποστ σχετικά με τα παιδιά τους: από τη μια πλευρά καταλαβαίνω βεβαίως ότι είναι απολύτως φυσιολογικό να θέλει κανείς να μοιραστεί τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής του με τους ανθρώπους που θεωρεί δικούς του αλλά από την άλλη αισθάνομαι το ίδιο που αισθάνομαι όταν βλέπω ανθρώπους να παθιάζονται με άλλα πράγματα που μου είναι απολύτως αδιάφορα· ο λόγος που δεν αισθάνομαι άσχημα γι αυτό είναι επειδή είμαι σίγουρος ότι κάπως έτσι πρέπει να αισθάνονται κι αυτοί κάθε φορά που εγώ αναρτώ κάτι σχετικό με κάποιο από τα πολύ συγκεκριμένα ενδιαφέροντά μου.Από τον Γρηγόρη Μηλιαρέση

07.11.2013

Παρόλα αυτά, υπάρχουν μερικοί γονείς που λόγω κάποιου ιδιαίτερου ταλέντου τους, καταφέρνουν και κάνουν ακόμα και ένα τέτοιο θέμα άξιο μνείας. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα που έχω δει τον τελευταίο καιρό είναι ο φωτογράφος Τζέισον Λι και το πρότζεκτ του –γιατί περί αυτού πρόκειται- «Kristin and Kayla – a photo journal of two sisters». Ο κ. Λι ξεκίνησε το πρότζεκτ πριν από επτά χρόνια όταν οι δύο κόρες του (οι δύο αδελφές που αναφέρονται στον τίτλο) ήταν πολύ μικρές για να μπορούν να επισκεφθούν τη γιαγιά τους στο νοσοκομείο και αυτός έπρεπε να επινοήσει έναν τρόπο ώστε η μητέρα του να τις βλέπει –η φωτογράφιση ήταν η προφανής λύση (και όχι μόνο για έναν φωτογράφο) αλλά το κόνσεπτ των φωτογραφιών είναι σαφώς
διαφορετικό.

Είναι αδύνατον να μπει κανείς στο σάιτ και να μην εθιστεί βλέποντας τη μια φωτογραφία μετά την άλλη. Χρησιμοποιώντας… κόλπα της δουλειάς τόσο ως προς το στήσιμο των φωτογραφιών όσο και ως προς τη λήψη και την επεξεργασία τους, ο περήφανος μπαμπάς δημιουργεί μικρές ιστορίες της μιας εικόνας, σχεδόν όλες παραλλαγές του μοτίβου «η μεγάλη αδελφή ταλαιπωρεί τη μικρή» αλλά τραβηγμένες στα άκρα και μερικές φορές φτάνοντας στα όρια του σουρεαλισμού. Και αυτό είναι που κάνει το «Kristin and Kayla» να προκαλεί συναισθήματα που ξεφεύγουν από το συνηθισμένο «αχ, τι χαριτωμένα παιδάκια» και το μεταμορφώνει σε μια πραγματική έκθεση τέχνης.