Τι κάνει η Λένα Κιτσοπούλου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά; Αν μέχρι πριν από δύο χρόνια, στα θυρανοίξια του ιστορικού θεάτρου της πόλης μιλούσαμε για ένα κοινό μη εξοικειωμένο με την θεατρική τέχνη, σήμερα μπορούμε να κάνουμε λόγο για ένα άλμα. Η αλλαγή σκυτάλης στην διοίκηση του πειραϊκού οργανισμού και ο ερχομός του σκηνοθέτη Νίκου Διαμαντή στην καλλιτεχνική διεύθυνση σημαίνει, όπως όλα δείχνουν, και μια στροφή στην υφολογική ταυτότητα του θεσμού. Το Δημοτικό φλερτάρει πλέον ανοιχτά με την σύγχρονη θεατρική γλώσσα και υπερτονίζει την πρόθεση του στην εξωστρέφεια.

Είναι ίσως η μοναδική περίπτωση στα χρονικά των πολιτιστικών θεσμών που επικεφαλής ενός κρατικού οργανισμού δεν συμμορφώνεται με την επιθυμία του πολιτικού του προϊστάμενου. Αυτό ακριβώς συνέβη όταν ο αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού Νίκος Ξυδάκης ζήτησε - την περασμένη Πέμπτη - την παραίτηση του Σωτήρη Χατζάκη, καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου. Παρόλα αυτά, εισέπραξε ένα μεγαλοπρεπές όχι.

Πυκνώνουν οι αντιδράσεις γύρω από την υπόθεση της αγωγής του Σωτήρη Χατζάκη κατά του Δημήτρη Καραντζά. Ύστερα από σχετικά δημοσιεύματα και ερωτήσεις δημοσιογράφων στην πρόσφατη συνέντευξη τύπου του Εθνικού θεάτρου, έρχεται να προστεθεί και μια ανοιχτή επιστολή όπου περισσότεροι από 90 επιφανείς ηθοποιοί, συγγραφείς, σκηνοθέτες, εικαστικοί, μουσικοί, ακαδημαϊκοί και δημοσιογράφοι ζητούν από τον κ. Χατζάκη να αποσύρει την αγωγή του προς τον κ. Καραντζά, η οποία σημειωτέον συνοδεύεται και από την εξοντωτική οικονομική απαίτηση των 300.000 ευρώ.

Στα μαρμάρινα σκαλιά του Υπογείου της Πεσματζόγλου ή στην ξύλινη είσοδο της Φρυνίχου, στεκόταν πάντα, φιλόξενος και χαμογελαστός με ένα χέρι προτεταμένο για χαιρετισμό. Ο Διαγόρας Χρονόπουλος ήταν, ειδικά για τους νεότερους, αδιάσπαστη φιγούρα με την καθημερινότητα του Θεάτρου Τέχνης για πάνω από δέκα χρόνια. Κι ο θάνατος του χθες το πρωί, είναι το θλιβερό κλείσιμο μιας εποχής για την σκηνή του Καρόλου Κουν. Ταλαιπωρημένος από τον καρκίνο τους τελευταίους μήνες άφησε την τελευταία του πνοή στο σπίτι του σε ηλικία 76 ετών.Από τη Στέλλα Χαραμή

Δεν μπορούμε να ξέρουμε με ποιά αφορμή η Πίνα Μπάους εξέφρασε την άποψη πως «το συναίσθημα ως ενέργεια είναι ο πιο γρήγορος τρόπος επικοινωνίας». Αφού όμως, ο κ. Σωτήρης Χατζάκης έχει συνομιλητές που, όπως φαίνεται, κάτι παραπάνω γνωρίζουν (τόσο ώστε να κάνουν texting με τσιτάτα της Μπάους), ας ξεκινήσουμε από αυτό.Aπό τη Στέλλα Χαραμή

Στο βίντεο που παίζει στο φουαγιέ της Στέγης, στην οθόνη απέναντι σου, λίγο πιο ψηλά από το ύψος των ματιών, παρατηρείς μια λεπτομέρεια: Μόνο για μια στιγμή, η κάμερα εστιάζει στα πόδια δυο χορευτών. Ο ένας ξυπόλητος καθώς τους γυμνούς του αστραγάλους αγκαλιάζουν ασημένια δεσμά. Ο άλλος ενώ φορά καστόρινα μποτάκια του φλαμένκο. Τώρα στρέφεις το βλέμμα κάτω από την οθόνη, στα αριστερά ο Ακραμ Καν, στα δεξιά ο Ισραελ Γκαλβάν. Μολονότι κόντρα στην «φύση» τους, καθισμένοι σε καρέκλες δηλαδή, ξέρεις πως είναι οι ίδιοι άνθρωποι που στο βίντεο εξακολουθούν να κινούνται με ακόρεστη ενέργεια.Aπό τη Στέλλα Χαραμή

Τους γνωρίζεις, τους αναγνωρίζεις, συχνά τους θαυμάζεις. Είναι εδραιωμένοι στην ελληνική θεατρική σκηνή ως η νέα ή νεότερη γενιά πρωταγωνιστών. Γιατί αυτό είναι πλέον, πρωταγωνιστές. Μοιράζονται όμως ένα ακόμα κοινό χαρακτηριστικό. Πριν από χρόνια ή και πιο πρόσφατα, έβγαιναν από την ανωνυμία του πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού με ένα βραβείο. Τον σταυρό του Δημήτρη Χορν να κοσμεί το στέρνο τους. Σήμερα κρατούν την ανάμνηση της βράβευσης και αποτιμούν τον αντίκτυπο του βραβείου στην ζωή και την καριέρα τους. Ενας προς έναν και οι δεκαπέντε βραβευθέντες με Χορν, θυμούνται λίγες μέρες πριν την μεγάλη επέτειο.Από τη Στέλλα Χαραμή

Θα ήταν εύκολο όσο και πέρα για πέρα αληθινό να αποδώσεις στον Στάθη Λιβαθινό μια από τις παραστάσεις της χρονιάς. Συνηγορούν σε αυτό η καθημερινά γεμάτη αίθουσα Σκαλκώτα στο Μέγαρο Μουσικής καθώς και τα εγκωμιαστικά σχόλια των θεατών που πλειοψηφούν. «Ο γάμος του Φίγκαρο» του Μπωμαρσαί είναι το μέσον με το οποίο ο σκηνοθέτης επανακάμπτει στην ελληνική σκηνή, μετά τη μίνι παγκόσμια περιοδεία της «Ιλιάδας» - επόμενος σταθμός της οποίας θα είναι το φημισμένο φεστιβάλ της ρουμανικής πόλης Σιμπίου, στην καρδιά της Τρανσυλβανίας.Συνέντευξη στη Στέλλα Χαραμή

Φανταστείτε την Αθήνα χωρίς το Φεστιβάλ. Μάλλον, δύσκολο. Είναι, εδώ και σχεδόν, δέκα χρόνια δύο έννοιες που κάνουν ένα αδιαίρετο σύνολο. Το Φεστιβάλ Αθηνών ανήκει στην πόλη όχι μόνο γιατί φέρει το όνομα της ή γιατί αναδεικνύει το καλλιτεχνικό της δυναμικό• αλλά κυρίως είναι ένα ενεργό και διαρκώς τροφοδοτούμενο κομμάτι της φυσιογνωμίας της. Κι έρχεται ως φυσική συνέχεια, η ίδια η πόλη, το αστικό τοπίο - άναρχο ή γοητευτικό - και οι άνθρωποι της, η κουλτούρα της, το φως αλλά και η σκοτεινιά της να τροφοδοτούν μια συνομιλία με τις φεστιβαλικές παραστάσεις. Τουλάχιστον αυτό προδίδουν τέσσερις επικείμενες παραγωγές: εμπνέονται από το αθηναϊκό περιβάλλον, στρέφονται σε ανώνυμους ήρωες του, ψηλαφίζουν την ταυτότητα του.Από τη Στέλλα Χαραμή