Η Roma Gallery παρουσιάζει την έκθεση Στέλλα Βουλγαράκη: Florilegium, μία ατομική παρουσίαση των νέων έργων της καλλιτέχνιδος, από 8 Μαΐου έως 7 Ιουνίου 2025. Περιλαμβάνοντας μία σειρά αφαιρετικά αποδοσμένων ζωγραφικών απεικονίσεων ανθέων από στόκο και ακρυλικά σε καμβά, η έκθεση προσεγγίζει το διαχρονικό θέμα της νεκρής φύσης και ειδικότερα των λουλουδιών μέσα από την αφαίρεση, την επανάληψη και την υλικότητα.
Λίγα λόγια για την έκθεση
Στα έργα της Βουλγαράκη, τα άνθη—ίσως ένα από τα πιο διαχρονικά μοτίβα στην ιστορία της τέχνης—μετατρέπονται σε μέσα υλικής διερεύνησης της τρίτης διάστασης και χειρονομιακής έκφρασης. Η επαναλαμβανόμενη χρήση ενός σχηματικού ανθικού μορφοτύπου στην επιφάνεια του καμβά δημιουργεί ένα είδος οπτικού mantra: μία διαλογιστική αντιμετώπιση του θέματος της νεκρής φύσης που ταυτόχρονα αποτίει φόρο τιμής και υπονομεύει τις παραδόσεις του. Δεν πρόκειται για βοτανικές μελέτες με τη συμβατική έννοια, αλλά για άνθη συμπυκνωμένα στις θεμελιώδεις καμπύλες και σπείρες τους, που εγείρουν περισσότερο την ιδέα ενός άνθους παρά την μιμητική αναπαράστασή του.
Η Βουλγαράκη εργάζεται κυρίως με στόκο και ακρυλικά, έναν συνδυασμό που της επιτρέπει τόσο να σμιλεύσει, όσο και να ζωγραφίσει την επιφάνεια των καμβάδων της. Το εύσαρκο στρώμα στόκου δημιουργεί ένα έντονα απτό, σχεδόν αρχιτεκτονικό ανάγλυφο, στο οποίο η επανάληψη των ανθικών σημείων μετατρέπεται σε χορογραφία χειρονομιών. Κάθε ακολουθία σπειροειδών μοτίβων απαιτεί μία αδιάλειπτη συνέχεια κίνησης, καθώς η καλλιτέχνις πρέπει να ολοκληρώσει τη σύνθεση σε μία μόνο, συνεχή δράση προτού τα ακρυλικά αρχίσουν να στερεοποιούνται—μία διαδικασία που καθιστά τη διακοπή αδύνατη. Αυτή η αναγκαιότητα επιβάλλει μία ενστικτώδη χειρονομιακότητα στις επιφάνειες, όπου κάθε άνθος μαρτυρά την άμεση σωματική καταπόνηση και τη κίνηση του χεριού, του βραχίονα και ολόκληρου του σώματος που εμπλέκεται σε ρυθμικές, επαναλαμβανόμενες κινήσεις πάνω από τον καμβά.
Το χρώμα, επίσης, διαδραματίζει έναν περίπλοκο ρόλο. Σε πολλές συνθέσεις, οι χρωματικές διακρίσεις διαλύονται η μία στην άλλη, δημιουργώντας ήπιες μεταβάσεις. Αλλού, τα χρώματα παραμένουν πιο ξεκάθαρα, αλλά πάντα ενσωματωμένα στην υλικότητα του μέσου—ποτέ απλά τοποθετημένα στην επιφάνεια. Αυτή η ώσμωση προκαλεί ένα είδος ατμοσφαιρικής ακινησίας καθώς οι μορφές της Βουλγαράκη αντιστέκονται στην αποσύνθεση μέσω της γλυπτικής τους μονιμότητας.
Ο τίτλος της έκθεσης, Florilegium, υπογραμμίζει την παρακάτω διττότητα — μία κυριολεκτική «συλλογή λουλουδιών» και ένα εννοιολογικό ανθολόγιο χειρονομιακών κινήσεων. Όπως τα μεσαιωνικά florilegia συγκέντρωναν αποσπάσματα ιερών και ποιητικών κειμένων, έτσι και η πρακτική της Βουλγαράκη συναρμολογεί ένα απτό λεξιλόγιο ανθικών μορφών, συσσωρευμένων μέσω της επανάληψης, της παραλλαγής και της σωματικής έντασης. Σε αντίθεση με τη μακρά ιστορία της νεκρής φύσης με λουλούδια, τα έργα της Βουλγαράκη αναδεικνύονται ως μία σύγχρονη προσέγγιση σε ένα από τα παλαιότερα και πιο οικεία θέματα της τέχνης με σκοπό την ευαισθητοποίηση σχετικά με το περιβάλλον και τον πλανήτη.
