Φλάι, της Στέλλας Ζαφειροπούλου στο Faust Bar Theatre Arts
Το Φλάι της Στέλλας Ζαφειροπούλου επιστρέφει από τις στο Faust Bar Theatre, με την Λίλη Τσεσματζόγλου.
Εννέα χρόνια μετά την πολύ επιτυχημένη πρώτη παρουσίασή, το «Φλάι» της Στέλλας Ζαφειροπούλου επιστρέφει από τις 14 Οκτωβρίου στο Faust Bar Theatre, με την Λίλη Τσεσματζόγλου να ερμηνεύει ξανά αυτόν τον αλληγορικό μονόλογο με σαρκασμό και χιούμορ σε σκηνοθεσία Πέπης Μοσχοβάκου και μουσική Γιάννη Οικονόμου.
Λίγα λόγια για το έργο«Ταιριάζουμε μέχρι να καταδείξει ο ένας στον άλλον τη διαφορετικότητά του. Κι αυτό είναι το σημείο που μας χωρίζει, ενώ θα ‘πρεπε να μας ενώνει»
Ένα ιδιαίτερο πλάσμα, μια… goniurellia tridens, πετά από τόπο σε τόπο, ψάχνοντας εκείνη τη «γη» που θα την κατανοήσει και θα την αποδεχτεί. Στο ταξίδι της αυτό ανεβαίνει στον αγαπημένο της βράχο, το Λυκαβηττό, συναντά μια… γατούλα με ροζ μυτούλα, έναν σκαντζόχοιρο ονόματι Φάουστ ή… άουτς, τον μπούφο του Ρόμπερτ Φίσερ. Κουρασμένη από το πέταγμα κάθεται στα τραπεζάκια της πλατείας στο Γκάζι και ονειρεύεται πάνω σε ένα καφάσι μπύρες. Μέσα σε μια παραίσθηση πραγματικότητας και φαντασίας, ένα έργο για τον διαρκή αποπροσανατολισμό που ο καθένας από εμάς μπορεί να βιώσει.
Γραμμένο το 2015, με τη Στέλλα Ζαφειροπούλου να συστήνεται στο θεατρικό κοινό, το Φλάι είναι μια πικρή σάτιρα για την ανθρώπινη απόγνωση στο δρόμο προς την αναζήτηση της ταυτότητας και της αποδοχής.
Εννέα χρόνια μετά, η κοινωνία παραμένει «χελώνα» αγκυλωμένη σε προϋπάρχουσες καταστάσεις κάνοντας αργά ή και καθόλου βήματα προς τη συμπερίληψη. Ο Ζακ Κωστόπουλος, η Δήμητρα της Λέσβου, ο Αντώνης Καρυώτης είναι μερικά μόνο από τα ονόματα της ελληνικής πραγματικότητας που άφησαν τρύπες σε μια κοινωνία γεμάτη μπαλώματα.
«Γιατί η ιδιαίτερη ζωή έχει πολλές τρύπες και η συνηθισμένη… μπαλώματα. Εγώ τις άφηνα πάντα ανοιχτές. Μέχρι που, όταν πια δε μπορούσαν να σταθούν πάνω μου, τις έβαλα σε ένα μεγάλο γυάλινο κάδρο. Όλες τις παλιές μου ζώνες με τις τρύπες. Το κρέμασα στον τοίχο. Το φώτισα κιόλας. Το βράδυ όταν κοιμάμαι είναι το φως που μου κάνει παρέα. Χωρούσε αρκετές μέσα. Άλλες με λιγότερες κι άλλες με περισσότερες. Τρύπες. Μπάλωμα πουθενά».
Σημείωμα συγγραφέα
«Ανέκαθεν με απασχολούσε η έννοια της ελευθερίας. Συνειδητά ή ασυνείδητα, δεν μπορώ να ξεχωρίσω τα όρια. Γνωρίζω μόνο πως το ασυνείδητο πάντα προπορεύεται. Οι ήρωες στα θεατρικά μου είναι άνθρωποι που ζουν αλλά δεν υπάρχουν, εγκλωβισμένοι σε μια κοινωνία της οποίας οι ρωγμές όλο και βαθαίνουν, ανοίγοντας αργά αλλά σταθερά τρύπες που σε ρουφούν μέσα τους.
Για να μιλήσω για την ελευθερία λοιπόν, μόνο ανελεύθερους ήρωες θα ήθελα να χρησιμοποιήσω.Φυλακισμένους σε άλλους κόσμους, ριζωμένους σε “τόπους” που τους επιβλήθηκαν, σε ζωές που απαίτησαν από εκείνους αυτό που δεν είχαν να δώσουν. Χρησιμοποιώντας κάθε φορά ως άξονα που πλαισιώνει τον δραματικό μύθο μια μορφή από το ζωικό βασίλειο, προσπαθώ να προσδώσω μια κοινή εσωτερική αλήθεια. Ονειρεύομαι έναν τόπο που θα μας χωρά όλους. Παραπλανημένη κι εγώ…»
«Την πρώτη φορά που σκηνοθέτησα το Φλάι, ήταν μόλις είχα γνωρίσει την Στέλλα Ζαφειροπούλου. Είχαμε συνεργαστεί στο Σεμινάριο Υποκριτικής σε Κείμενα in Progress στο θέατρο Επί Κολωνώ, που έχει ως στόχο το ανέβασμα θεατρικών παραστάσεων σε κείμενα νέων συγγραφέων. Η σύνδεσή μας ήταν άμεση. Η γραφή της, ιδιαίτερη και συναρπαστική, ρεαλιστική και ταυτόχρονα τόσο ευφάνταστη, έδεσε αμέσως με την επιθυμία μου να διερευνήσουμε τις πιο λεπτές πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης με πάθος και ειλικρίνεια. Όταν δε αρχίσαμε να δημιουργούμε τον κόσμο αυτού του ιδιαίτερου ανθρώπου μαζί με την υπέροχη Λίλη Τσεσματζόγλου, βρεθήκαμε να χτίζουμε έναν κόσμο που μας συγκινούσε βαθύτατα.
Εύκολα λοιπόν καταλαβαίνει κανείς την χαρά μου που ξαναβρισκόμαστε τώρα, για να κάνουμε κάτι που επιθυμούμε από καιρό: Να ξαναδούμε αυτό το μοναδικό πλάσμα με την ωριμότητα που μας έχει προσθέσει ο χρόνος και την φρέσκια ματιά που δημιουργεί η απόσταση.
Είναι άλλη μια ευκαιρία να ανακαλύψουμε αλήθειες που όλοι κρύβουμε μέσα μας, μέσα από την ιστορία αυτού του ιδιαίτερου χαρακτήρα και, μέσα από συμβολισμούς και μεταφορές, να έρθουμε αντιμέτωποι με τις σκοτεινές αλλά και τις φωτεινές πτυχές μιας ψυχής, που, μπορεί να είναι «κάποιος άλλος» αλλά, όπως πάντα στο θέατρο, δεν παύει να είμαστε κι εμείς. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα που διδασκόμαστε στη σκηνή: Αυτός ο κάποιος άλλος, ο διαφορετικός, είναι και κομμάτι του κάθε ενός από εμάς. Όπως αυτό το φτερωτό πλάσμα ψάχνει αποδοχή και σύνδεση, έτσι κι εμείς ψάχνοντας, βρήκαμε η μια την άλλη.
Με πολλή ευγνωμοσύνη, ξεκινάω και πάλι αυτή την προσπάθεια με δυο γυναίκες που εκτιμώ απεριόριστα, για να δούμε μαζί πόσο περισσότερο μπορούμε να κατανοήσουμε αυτή την…goniurellia tridens».
