ΠΕΜΠΤΗ
24
ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
Πριν μιλήσω για τον νέο δίσκο του παλαιστινιακής, γαλλικής, αλγερινής, σερβικής καταγωγής Saint Levant, θα ήθελα να τονίσω πόσο σημαντικό είναι το γεγονός ότι υπάρχουν (Παλαιστίνοι και όχι μόνο) καλλιτέχνες που μιλούν για τη Γάζα και δεν επιτρέπουν στον κόσμο να “ξεχάσει” την γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ. Εκτός από σημαντικό, στην περίπτωση του Saint Levant είναι και μια ευκαιρία να ανακαλύπτουμε την πανέμορφη παλαιστινιακή κουλτούρα. Ο ράπερ με βάση τη Γαλλία, εξάλλου, συνηθίζει να μπλέκει ήχους από την Μέση Ανατολή στη μουσική του και το Deira δεν αποτελεί εξαίρεση. Ο δίσκος, που πήρε το όνομά του από το ξενοδοχείο που είχε η οικογένεια του στην Παλαιστίνη και καταστράφηκε από βομβαρδισμούς, ξεκινά με το On This Land, ένα τραγούδι – ωδή στην αντοχή του παλαιστινιακού λαού, στο οποίο ακούμε το υπνωτιστικό Mawtini, που θεωρείται ο ανεπίσημος εθνικός ύμνος της Παλαιστίνης. Τόσο σε αυτό, όσο και στο Forgive Me ραπάρει στα αγγλικά, γαλλικά, αραβικά για τις ‘ενοχές’ που νιώθει για τη ζωή του που συνεχίζεται, όσο η πατρίδα του καταστρέφεται. Το Galbi, μια φοβερή μίξη γαλλικής και αραβικής pop, είναι επίσης υπέροχο, ενώ στο υπνωτιστικό 5am in Paris επηρεάζεται από γαλλική house και ραπάρει στα αραβικά και τα αγγλικά ότι δεν ‘νιώθει σπίτι του’. Το αναζωογονητικό Allah Yehmiki είναι ένα καθαρόαιμο αραβικό folk κομμάτι που συνοδεύεται από τα κομψά RnB φωνητικά της Kehlani – που επίσης έχει αποδείξει την στήριξή της στην Παλαιστίνη. Ο δίσκος κλείνει με το ομώνυμο με τον δίσκο κομμάτι, στο οποίο ο Saint Levant ενώνει τις δυνάμεις του με τον 15χρονο ράπερ MC Abdul, που οι περισσότεροι ανακαλύψαμε μέσα από τα βίντεο που έκανε για την αντοχή των νέων Παλαιστινίων που ζουν υπό καθεστώς τρόμου. Ένας δίσκος που μας γεμίζει ελπίδα και μας πεισμώνει να μην σταματήσουμε να μιλάμε για όσα συμβαίνουν στη Γάζα.
Η πιο ολόφρεσκη προσθήκη αυτής της λίστας, το “4.4.4”, ο 4ος ολοκληρωμένος δίσκος των Fundracar, που έρχεται 4 χρόνια μετά το Alpha Frequency, για να κάνει το 2024 λίγο καλύτερο, κυκλοφόρησε πριν από λίγες μόλις ώρες, επομένως οι σκέψεις μου είναι ακόμα φρέσκες – εννοείται το πρώτο πράγμα που έκανα μόλις ξύπνησα ήταν να τον ακούσω. Ο δίσκος ξεκινά με ένα Intro που μας βάζει στο κλίμα για το καταιγιστικό Καλησπέρα Κυρ Αννίτα μου, ένα κλασικό φαντρακαρικό κομμάτι, που σχολιάζει την επικαιρότητα και την πραγματικότητα που τόσο έχουμε σιχαθεί, με τον γνωστό καυστικό τρόπο που τόσο έχουμε αγαπήσει. Ιδανικό κομμάτι για headbanging. Ακολουθεί το PVPVFL3X, η πρώτη γεύση που πήραμε από τον δίσκο και μας άρεσε πολύ. Το δικό μου highlight του δίσκου έρχεται αμέσως μετά, στην Αποκάλυψη, μια ψυχεδελική κομματάρα με τον ΝΤΜ και μόνο τυχερή μπορείς να νιώθεις όταν συνεργάζονται δύο από τους αγαπημένους σου (και εγκληματικά υποτιμημένους) καλλιτέχνες. Τα βαϊμπάτα ρέγκε Κάτι έχει συμβεί με τον Harito και Pier Luigi Colina, επίσης υπέροχα. Οι Υπερβολές ήταν μια ευχάριστη έκπληξη – μέχρι και με λαϊκό μπορούν να παίξουν οι Fundracar παιδιά και θα το κάνουν κι αυτό επικό. Ο δίσκος κλείνει με ακόμη μια έκπληξη, το Πόσο σ’αγαπώ, για να ανακαλύψουμε και μια ακόμη πλευρά του Μάριου Νταβέλη. Συνολικά ένας 10/10 δίσκος – ή μάλλον 8/8 αφού οχτώ είναι τα κομμάτια – χωρίς skips, που μπλέκει την ρέγκε, την πανκ με το hip-hop με τον πιο φανταστικό, φαντρακαρικό τρόπο.
Το έκτο ολοκληρωμένο άλμπουμ της Charli XCX μάλλον θα είναι εκείνο που θα δώσει στην Βρετανίδα pop star την αναγνώριση που της αξίζει. Και λέω αναγνώριση, γιατί αναγνωρισιμότητα ήδη έχει – εξάλλου οι pop stars που έχουν αντιγράψει τον ήχο της, άλλοι αποτυχημένα και άλλοι επιτυχημένα, είναι αμέτρητοι και αυτό γιατί η hyperpop συνταγή της Charli είναι ό,τι πρέπει για εκείνους που έχουν καταλάβει ότι η επιστροφή στα Y2Ks είναι μονόδρομος. Είναι καιρός, λοιπόν, να αναγνωριστεί η συμβολή της σε αυτό το κύμα, και ποιος καλύτερος τρόπος να το κάνει από έναν ολοκαίνουριο δίσκο γεμάτο club anthems, αλλά και πιο ευάλωτες, προσωπικές στιγμές. Την πρώτη, καταπληκτική γεύση είχαμε πάρει ήδη από τον Φεβρουάριο, όταν στο σετ της στο Boiler Room, σε μια αποθήκη στο Bushwick, μαζί με τους παραγωγούς του BRAT, A. G. Cook και EasyFun, έπαιξε το πρώτο single του άλμπουμ, Von dutch, ένα ηλεκτρισμένο 00s electro pop ύμνο. Το σερί συνεχίζεται με το Club classics, στο οποίο παραδέχεται ότι χορεύει στα δικά της κομμάτια όλη τη νύχτα – κι εμείς το ίδιο Charli. Και φυσικά το 360, ίσως το καλύτερο pop κομμάτι όλης της καριέρας της – αν δεν το χορέψεις έστω μια φορά αυτό το καλοκαίρι, θεώρησε το αποτυχία. Σε αυτό τον δίσκο ακούμε και το So I, το πιο συγκινητικό κομμάτι αυτού του δίσκου, αφιερωμένο στην μέντορά της SOPHIE, που έφυγε από τη ζωή πριν από τρία χρόνια στην Αθήνα.
Αυτόν τον δίσκο τον περιμέναμε από πέρσι, με το που ακούσαμε το “(It Goes Like) Nanana”, δηλαδή, το πρώτο single του ντεμπούτου άλμπουμ της Νούμερο 1 καλύτερης house DJ και 9ης καλύτερης DJ του κόσμου για το 2023, σύμφωνα με το DJ Mag. Κι όμως, αυτός είναι ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος της Νοτιοκορεάτισσας DJ που μας έχει χαρίσει δεκάδες hits – αρκετά για να κάνουν κάθε live της στην Ελλάδα sold out. Για ακόμη μια φορά, εμπνέεται από την dance/club μουσική των 90s και πάει την νοσταλγία μας ένα βήμα παραπέρα, με επικούς ήχους από την χρυσή εποχή της house μουσικής του ’80, του ’90, αλλά και των 00s, δημιουργώντας τα δικά της club anthems, πάντα με τη δική της πινελιά. Εκτός από το (It Goes Like) Nanana, ξεχωρίζει η συνεργασία της με τον Λένι Κράβιτζ στο RnB feel-good κομμάτι, I Believe in Love Again, το Lobster Telephone, στο οποίο αρπάζει ξανά την ευκαιρία να τραγουδήσει στα κορεάτικα και φυσικά το I Go, που το έχουμε ακούσει σε μερικά ακόμα edits και ρεμίξ, και κάθε φορά μας μαγεύει το ίδιο. Όλα αυτά ανυπομονούμε να τα ακούσουμε live στο φετινό Ejekt Festival.
