ΤΕΤΑΡΤΗ
01
ΜΑΪΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) Κάτι που μάς άρεσε (+) Ο Γιάννης Νιάρρος δεν παίρνει τόσο στα σοβαρά τη ζωή πριν τον θάνατο. Και έτσι γεννήθηκε το Νυξ
«Νυξ, Λος Ιστορίας Περίεργας», ένα αξεδιάλυτο μείγμα πραγματικότητας και φαντασίας που μοιάζει περισσότερο με πείραμα παρά με θεατρική παράσταση περιορισμένη μέσα σε στενούς και σοβαροφανείς όρους που επιτάσσει καμιά φορά η τέχνη. Άλλωστε ο Γιάννης Νιάρρος έχει πολλές φορές αποδείξει πως δεν εγκλωβίζει τον εαυτό του σε τέτοιους αβάσταχτους και συχνά κλισέ περιορισμούς που ψάχνουν ένα διαρκές νόημα πίσω από κάθε καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, και που το μόνο που πετυχαίνουν είναι να μην αφήνουν την ίδια την τέχνη να ανθίσει ελεύθερα και όπως αυτή θέλει. Και κάπως έτσι πετυχαίνει κάθε παράστασή του να συζητιέται όσο καμία άλλη, έχοντας ξεκαθαρίσει πως δυσκολεύεται να ενταχθεί στο θεατρικό σύμπαν του ρεαλισμού και προτιμώντας κάτι πιο ποιητικό, ίσως και κάτι που είναι δύσκολο να περιγραφεί, είναι πιο φλου.
Πιστός σε αυτό και προσπαθώντας όχι ακριβώς να αποτυπώσει τη συνηθισμένη πληκτική καθημερινότητα αλλά το τι συμβαίνει στο τέλος της ημέρας, όταν το σκοτάδι πέσει και έρθει η νύχτα και το κεφάλι μας έχει γεμίσει πια με ασύνδετες εικόνες και πληροφορίες, που όμως συχνά γεννούν τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες. Η «πραγματική» πραγματικότητα γίνεται ενίοτε κουραστική και γι’ αυτό ο Γιάννης Νιάρρος επιλέγει να ρίξει φως στις φαντασιώσεις όλων εκείνων των αυτοεξόριστων μέσα σε αυτές, οι οποίοι αφήνονται στωικά στα χέρια των τραγικών συμπτώσεων του νου. Και στήνει κάτι πολύ δικό του, σαν ένα πολύ προσωπικό σύμπαν που έχει φως αλλά και σκοτάδι, εκεί που συμβαίνουν γελοία πράγματα αλλά την ίδια στιγμή τραγικά, βαθιά επιφανειακά, υποκινούμενα από συναισθήματα πλήξης και ματαιότητας.
Δεν πιστεύω να αναρωτιέσαι αν πρέπει να πάρεις κάποιο μήνυμα φεύγοντας από το Νυξ, αυτό δεν θα συμβεί μη το περιμένεις. Ίσως καταφέρεις να δεις με λίγο παραπάνω χιούμορ αυτό που ονομάζεται ζωή πριν τον θάνατο. Θα απολαύσεις έναν υπερ-ταλαντούχο Γιάννη Νιάρρο να αφηγείται, να παίζει, να χορεύει, να τραγουδάει και γενικά να εκφράζεται με κάθε μέσο επί σκηνής, αλλά και δύο φανταστικούς μουσικούς, τον Γιάννη Παπαδόπουλο και τον Δημήτρη Κλωνή, να «συνομιλούν» δημιουργικά με τον ηχητικό σχεδιασμό του Γιώργου Μιζήθρα και όλοι μαζί σ’ ένα ονειρικό οπτικοακουστικά ιδιαίτερο σύμπαν, να αφηγούνται ιστορίες περίεργες. Και αυτό αρκεί.
Ευδοκία Βαζούκη
Ως Έλληνες είμαστε περισσότερο εξοικειωμένοι με τις, οδυσσειακής φύσης, περιπέτειες μετανάστευσης προς την Ευρώπη. Υπό την προϋπόθεση φυσικά, πως οι κατατρεγμένοι – για κοινωνικούς, οικονομικούς, πολιτικούς λόγους – φτάσουν σώοι στις ευρωπαϊκές ακτές. Όμως, η δύναμη της αφήγησης του Ματέο Γκαρόνε στο «Εγώ, Καπετάνιος» ξεπερνάει κάθε γνώση και πληροφορία.
Ήρωας του είναι ο έφηβος Σενεγαλέζος Σεϊντού που μαζί με τον κολλητό του Μούσα, νιώθουν εγκλωβισμένοι στη φτώχεια και τη μιζέρια της πατρίδας τους και αποφασίζουν να στραφούν προς την Ευρώπη· θαρρώντας πως εκεί τους περιμένει μια «Γη της Επαγγελίας». Από τη στιγμή εκκίνησης τους, οι απειλές, οι κίνδυνοι και οι τραγωδίες διαδέχονται η μία την άλλη – για τις οποίες κανείς τους δεν είναι προετοιμασμένος.
Μέσα στη σκληρή, καθηλωτική ρεαλιστική αφήγηση, ο Γκαρόνε εμφυσάει πολύτιμα ποιητικά πετάγματα που ησυχάζουν την ψυχή για το ανθρώπινο δράμα – μολονότι αυτό δεν έχει τέλος. Κι έχει, επίσης, την τύχη να διαθέτει έναν εξαιρετικά ικανό ερμηνευτή, τον βραβευμένο στο Φεστιβάλ Βενετίας, Σεϊντού Σαρ: Είναι αυτός που συνταράσσει με τη δύναμη και την αλήθεια της ερμηνείας του. Μια ερμηνεία που διαπνέεται από ελπίδα, αφού παρά τα πολλαπλά δεινά,ο ήρωας του δεν διαβρώνεται, δεν χάνει την ανθρωπιά του. Τουλάχιστον, όσο το απελπισμένο βλέμμα του χαϊδεύει τα ιταλικά παράλια. Αναζητείστε το, όσο παίζεται ακόμα.
Στέλλα Χαραμή
(+) Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου: Έναρξη με παρέμβασηγια τη Γάζα
Πόσο εύκολο είναι να επιλέγεις ως εναρκτήρια ταινία του 24ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου ένα φιλμ που διεκτραγωδεί τη μοίρα των εργατών ενός εργοστασίου που απειλείται με λουκέτο και τον αγώνα τους – αυτό ήταν, μεταξύ αρκετών άλλων, το θέμα της ταινίας του Σεντρίκ Καν «Το γύρισμα» («Makingof») – και να δυσφορείς για μια εκδήλωση αλληλεγγύης; Δεν είναι εύκολο και οι παρόντες και παρούσες πρέσβεις και πρέσβειρες το γνώριζαν καλύτερα από τον καθένα.
Γι’ αυτό και παρακολούθησαν ίσως με ουδετερότητα,χωρίς αντίδραση, την παρέμβαση των ακτιβιστών του δικτύου Flimmakers for Palestine Greece κατά τη διάρκεια της τελετής έναρξης του Φεστιβάλ. Αμέσως μετά το τέλος των χαιρετισμών και των ομιλιών και πριν αρχίσει η προβολή, μέλη του δικτύου, σκορπισμένα στους εξώστες και την πλατεία της αίθουσας Αλεξάνδρα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής, ανάρτησαν πανώ στα αγγλικά και στα ελληνικά που ζητούσαν «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» και «Κατάπαυση του πυρός τώρα!», φώναξαν για λίγο συνθήματα και διάβασαν, στα γαλλικά και στα ελληνικά, ένα κείμενο αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό. Η παρέμβαση χειροκροτήθηκε θερμότατα από το κοινό, όπως φαίνεται και στο σχετικό βίντεο. Ελάχιστοι ήταν οι θεατές που δυσφόρησαν, ενώ οι δύο παρουσιαστές της βραδιάς, Γιώργος Αρχιμανδρίτης και Λένα Παπαληγούρα, μετά το τέλος της σύντομης αυτής παρέμβασης, αποχαιρέτισαν τους θεατές ευχόμενοι «ειρήνη σε όλο τον κόσμο». Μπορεί η γαλλική κυβέρνηση να ήταν ανάμεσα σε αυτές που καταγγέλλονταν (όπως και η ελληνική, άλλωστε) για στήριξη του «καθεστώτος απαρτχάιντ του Ισραήλ», όμως η Γαλλία της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης βρισκόταν στην αίθουσα και χειροκροτούσε…
Σπύρος Κακουριώτης
@Πάτροκλος Σκαφιδάς
Ολοένα και περισσότεροι ηθοποιοί της νεότερης γενιάς τολμούν να εκτεθούν λίγο παραπάνω – λίγο νωρίτερα από ότι το θέατρο κάποτε επέτρεπε – είτε σκηνοθετώντας, είτε γράφοντας, είτε σε αναμέτρηση με τον εαυτό τους: Αυτό που επιβάλλει, δηλαδή, ένας μονόλογος.
Στην τελευταία κατηγορία εγχειρημάτων συναντάμε το Μιχάλη Πανάδη, ο οποίος πρόσφατα βγήκε από το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το «Aliens» και τώρα πρωταγωνιστεί στο αντιρατσιστικό κείμενο του Αργεντινού Ντανιέλ Μέγιερ «Aka, also known as». Υποδύεται έναν έφηβο Άραβα που μεγαλώνει στην Ισπανία ως υιοθετημένο παιδί· και μεγαλώνει ευτυχισμένα. Κι αν μέχρι τότε η καταγωγή του δεν του είχε σταθεί εμπόδιο, ξαφνικά – εξαιτίας ενός εφηβικού έρωτα – μπαίνει στο στόχαστρο της ακροδεξιάς, του συστήματος και της κοινωνίας γενικότερα. Φυσικότητα, ειλικρίνεια και σωματική εγρήγορση συγκαταλέγονται στις ερμηνευτικές αρετές του Μιχάλη Πανάδη καθώς ζωντανεύει τον εφηβικό ενθουσιασμό για ζωή αλλά και τη νεανική άγνοια κινδύνου για έναν κόσμο που δεν συγχωρεί τους Άλλους. Στο ίδιο μήκος κύματος της απλότητας – δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια στο δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου – η σκηνοθέτις Μαριτίνα Πάσσαρη επενδύει στην ενέργεια του πρωταγωνιστή της και φτιάχνει μια σύγχρονη παρτιτούρα πάνω στο λόγο και στο αντιρατσιστικό πνεύμα του έργου, όπου η ταυτότητα του ατόμου ορίζεται από την καταγωγή κι όχι από τις πράξεις του.
Στέλλα Χαραμή
Τo Gellissimo Biscoto ήρθε πια και στην Αθήνα, έχοντας κατακτήσει με μεγάλη επιτυχία την αγορά της Θεσσαλονίκης και εννοείται πως έτρεξα να το επισκεφτώ. Το Gellissimo Biscoto βρίσκεται στην καρδιά της πόλης, στην Πλάκα, και ως χώρος έχει για εμένα τρομερή αισθητική. Σε αυτό μπορείς να απολαύσεις πρωινό, καφέ, brunch, αλλά κυρίως το viral παγωτό με λάβα φιστικιού που έχει ξετρελάνει το ίντερνετ! Όποια ώρα και να βρεθείς στο Gellissimo Biscoto έχεις τη δυνατότητα να επιλέξεις ανάμεσα σε λαχταριστά burgers, ενώ αν ακολουθείς έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής, θα σου πρότεινα σίγουρα να επιλέξεις ανάμεσα στα bowls. Επίσης, θα δυσκολευτείς σίγουρα να επιλέξεις ανάμεσα στα signature γλυκά και ροφήματα. Θα πρότεινα επιπλέον τα pancakes frambolse ή το καραμελωμένο τσουρέκι. Το βράδυ αν περνάς από εκεί να το προτιμήσεις και για ένα special drink με την πιο όμορφη θέα της πόλης. Είναι ήδη το νέο μου στέκι, ειδικά για τις ανοιξιάτικες μέρες που έρχονται.
Μαργαρίτα Ψυχή
To country album που περιμέναμε τόσο καιρό από την Queen την Bey κατέφτασε. Και οι απόψεις διίστανται. Είμαι φαν της Μπι από τα πολύ παιδικά μου χρόνια, τότε που ακόμα τονίζαμε το όνομά της στην λήγουσα και τραγουδούσαμε «γκάμι λούκι σο κρέζι ρανά» χωρίς να πιάνουμε λέξη. Από τις τελευταίες της κυκλοφορίες μέχρι τώρα, δεν έχει υπάρξει άλμπουμ που να έχει ξεπεράσει το Pretty Hurts και το Lemonade για μένα, ωστόσο το τελευταίο της project έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Το Renaissance του 2022, αποτέλεσε ένα αφιέρωμα στην house και παράλληλα το πρώτο μέρος μιας μουσικής τριλογίας. Το Act II, κυκλοφόρησε την περασμένη εβδομάδα, σηματοδοτώντας μια country περίοδο για την Beyonce, η οποία επιστρέφει στις ρίζες της μέσα από 27 κομμάτια. Τα γνωστά ονόματα ουκ ολίγα και μερικά από αυτά αποτέλεσαν πολύ ευχάριστη έκπληξη. Το ΙΙ Most Wanted με την Miley Cyrus ήρθε σαν δώρο εξ ’ουρανού, με τις δύο φωνές να ταιριάζουν τόσο αρμονικά. Ο Post Malone έκανε ένα πολύ τρυφερό comeback στο Levi’s Jeans, το οποίο ανήκει στα διαμαντάκια του Cowboy Carter. Το υπέρτατο διαμάντι, όμως, είναι για μένα το AMERIICAN REQUIEM. Πίριοντ.
Η εμφάνιση της μύθου της country, Dolly Parton ανήκει σίγουρα στα highlights του άλμπουμ, όχι όμως και η επανεκτέλεση του Jolene. Η Μπι άλλαξε τους στίχους, καθιστώντας το ύφος επιθετικό προς την υποτιθέμενη Jolene, ή όπως την ξέρουμε εμείς Becky. Όσοι ξέρουν, ξέρουν. Φτάνει με το shade στην συγκεκριμένη. Ένα άλμπουμ ήταν αρκετό, δεν χρειάζεται να ακούμε για μια από τις μεγαλύτερες ανθρώπινες βλακείες στην ιστορία ξανά και ξανά. Και για του λόγου το αληθές, αν θες να κράξεις, κράξε τον άντρα σου πρώτα πρώτα. Ένιγουει… πίσω στο πλέξιμο του εγκωμίου. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Beyonce συμπεριλαμβάνει τα παιδιά της στην δουλειά της. Η Blue Ivy εμφανίζεται ανά καιρούς σε βίντεο κλιπ, ηχογραφήσεις, ενώ στο τελευταίο της tour, βρισκόταν στο πλευρό της ως χορεύτρια. Στο συγκεκριμένο άλμπουμ ακούμε την φωνή της μικρής Rumi, σε ένα άκρως τρυφερό τραγούδι, ενώ το My Rose είναι αφιερωμένο στον γιο της, Sir. Το δεύτερο Act, αποδείχθηκε εξίσου επιτυχημένο με το πρώτο, και εκτός από την μουσική, αυτό που κρατάω είναι το ευφυές κόνσεπτ. Τρία Act, τα οποία είναι αφιερωμένα σε είδη που ξεκίνησαν και αναδείχθηκαν από την κουλτούρα των μαύρων. Και σύμφωνα με αυτό, οι προβλέψεις που θέλουν το τρίτο άλμπουμ να έχει ως επίκεντρο το ροκ, ενισχύονται ακόμα περισσότερο.
Ειρήνη Δερμιτζάκη
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δεν είναι λίγες οι φορές που εύχομαι να είχα γεννηθεί καμία τριανταριά χρόνια νωρίτερα, ώστε να ήμουν έστω έφηβη στα 80’s. Αγαπώ την μουσική, τον κινηματογράφο και γενικά πολλά από την αισθητική της εποχής. Αν μου έδινες την ευκαιρία να διακτινιστώ κάπου στο χρόνο, μια από τις επιλογές μου θα ήταν σίγουρα σε συναυλία ενός αγαπημένου μου ροκ συγκροτήματος εκείνης της εποχής. Είναι αρκετοί οι μύθοι του ροκ που συνεχίζουν ακάθεκτοι τις συναυλίες τους μέχρι και σήμερα. Μια από αυτούς, η αιωνόβια Stevie Nicks, η οποία μετά από αρκετά χρόνια απουσίας επέστρεψε σε ένα απρόσμενο tour στις ΗΠΑ και πραγματικά δεν έχω λόγια. Η Stevie αποτελεί μια από τις πιο επιδραστικές γυναικείες φιγούρες στο παγκόσμιο ροκ και μαζί με τους Fleetwood Mac έχει γράψει ιστορία. Σχεδόν πενήντα χρόνια μετά το πιο εμβληματικό τους άλμπουμ (για μένα ένα από αυτά που χαρακτηρίζεις και εντελώς αψεγάδιαστα), η Stevie ερμηνεύει τόσο τα αξέχαστα bangers των Fleetwood, όσο και τα δικά της με το ίδιο πάθος και ενέργεια. Στα 75 της δεν έχει αλλάξει τίποτα. Η χαρακτηριστική βραχνάδα που σε τραβάει μαγνητιστικά δεν έχει αλλάξει καθόλου. Αντιθέτως, με τον χρόνο έχει ωριμάσει σαν καλό κρασί. Τις τελευταίες εβδομάδες, η αρχική σελίδα μου στο Tik Tok είναι κατάμεστη από αποσπάσματα συναυλιών της ανοιξιάτικης περιοδείας της στις πολιτείες της Αμερικής και δεν μπορώ παρά να εκφράσω τον απεριόριστο θαυμασμό μου προς μια από τις σημαντικότερες γυναίκες της παγκόσμιας ροκ. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, μπορείς εύκολα να δεις την φλόγα στα μάτια της να παραμένει ολοζώντανη. Όταν χορεύει στο intro του Edge of Seventeen, όταν τραγουδάει κομμάτια που σήμαιναν κάποτε πολλά για εκείνη όπως το Changes και το Silver Springs (Lindsay Buckingham να και κάτι καλό που βγήκε από τις ατασθαλίες σου) και όταν με περίσσιο δυναμισμό τα σπάει επί σκηνής με την μυσταγωγική μάγισσα Rhiannon. Το tour συνεχίζεται τον Μάιο κι εγώ αναμένω πίσω από την οθόνη, στην ταπεινή Αθηνούλα να ξεκλέψω λίγη ακόμα από την μαγεία και την μοναδική ενέργεια που μεταδίδει η Stevie. Μια αιώνια έφηβη και ροκ ψυχή που έχουμε ανάγκη.
Ειρήνη Δερμιτζάκη
Σκίτσο: Γιώργος Γαλίτης
Μία ακόμη γυναίκα πέφτει θύμα του πρώην συντρόφου της, ο οποίος τη δολοφόνησε με μαχαίρι – τι τραγική ειρωνεία! – λίγα μέτρα μακριά από το αστυνομικό τμήμα των Αγίων Αναργύρων, το βράδυ της Δευτέρας (1/4). Για ακόμη μία φορά η ελληνική κοινωνία ζει την ημέρα της μαρμότας συνεχίζοντας να καταγράφει περιστατικά γυναικοκτονιών τα οποία όλα δείχνουν να προστίθενται σε μια μαύρη λίστα που δεν έχει τέλος, ενώ την ίδια στιγμή από την πλευρά της η αστυνομία κάνει ό,τι μπορεί για να δικαιολογήσει την πλήρη ανεπάρκειά της να υπηρετήσει τον σκοπό της ύπαρξής της: την προστασία των πολιτών!
Αυτή τη φορά μία ακόμη γυναικοκτονία λαμβάνει χώρα κυριολεκτικά ΕΞΩ από το αστυνομικό τμήμα και η αστυνομία εξακολουθεί να αναφέρεται στο περιβόητο Panic Button, την ειδική αυτή εφαρμογή άμεσης (;;;) ειδοποίησης της αστυνομίας σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης που αφορούν σε περιστατικά βίας. Ναι καλά κατάλαβες, της ίδιας αστυνομίας που στην περίπτωση της άτυχης Κυριακής Γρίβα αρνήθηκε να τη συνοδεύσει στο σπίτι της «γιατί τα περιπολικά κυρία μου δεν είναι ταξί!», ενώ εκείνη είχε καταφύγει σε αυτή ακριβώς επειδή φοβόταν να επιστρέψει μόνη της. Η Κυριακή βρήκε το θάρρος να φτάσει ως την πόρτα της αστυνομίας για να δηλώσει τον κίνδυνο που γνώριζε πως διατρέχει από τον ίδιο άντρα που δεν είχε σταματήσει να την ενοχλεί παρά τα ασφαλιστικά μέτρα που του είχε κάνει μετά από μήνυση για βιαιοπραγία και βιασμό. Ποιο Panic Button είναι ικανό να σε σώσει από τον θύτη σου όταν δεν υπάρχει καμία απολύτως σαφήνεια στο πρωτόκολλο αξιολόγησης κινδύνου από την ίδια την αστυνομία; Ποια καμπάνια ευαισθητοποίησης είναι ικανή να σε πείσει να μιλήσεις και να καταγγείλεις τη βία ανοιχτά, όταν στην πράξη δεν συμβαίνει τίποτα που να σου εξασφαλίζει την αυτονόητη (;;;) ασφάλεια που – επιτέλους – θες να νιώσεις; Η Κυριακή τα έκανε όλα σωστά. Γιατί δεν βρίσκεται στη ζωή;
Ευδοκία Βαζούκη
Με αφορμή τη γυναικοκτονία της 28χρονής στους Αγίους Αναργύρους, έγινε εμφανής, για ακόμη μια φορά, η προβληματική στάση μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στο φαινόμενο της έμφυλης βίας και πιο σημαντικά απέναντι στα ίδια τα θύματα. Δεν θα καταλάβω ποτέ (και για να είμαστε ειλικρινείς δεν θέλω να καταλάβω) πως γίνεται πάντα όταν διαπράττεται μια γυναικοκτονία να ανοίγονται συζητήσεις για το τι δεν έκανε το θύμα σωστά. Πως υπάρχουν άνθρωποι γύρω μου που ψάχνουν και διατυπώνουν αδιανόητα χυδαίες δικαιολογίες για να επιρρίψουν τις ευθύνες, για ό,τι έγινε, στο θύμα και όχι στον θύτη που αποφάσισε να αφαιρέσει μια ανθρώπινη ζωή.
Για την περίπτωση της γυναικοκτονίας της 28χρονης φτάσαμε στο σημείο να ακούμε ότι η ίδια προκάλεσε τον δολοφόνο της με τις αναρτήσεις της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπου έδειχνε πόσο ευτυχισμένη ήταν ή ότι στο τηλεφώνημα προς την άμεση δράση ακουγόταν πολύ ψύχραιμη. Και εγώ αναρωτιέμαι γιατί πάντα το θύμα να έχει κάνει κάτι λάθος; Και ποια είναι αυτή η περίφημη «συνταγή» την οποία αν ακολουθήσουμε κατά γράμμα οι γυναίκες ίσως πειστεί κάποιος να μη μας σκοτώσει; Καμία. Δεν υπάρχει. Και δεν θα υπάρξει μέχρι ως κοινωνία να αποφασίσουμε ότι το βάρος της έμφυλης βίας δεν πρέπει να το φορτώνονται και αυτό οι γυναίκες. Εμείς πρέπει να είμαστε «ψυχολόγοι» για να διακρίνουμε από νωρίς τα σημάδια ότι κάποιος είναι τοξικός και κακοποιητικός, πρέπει να διαπρέπουμε στις πολεμικές τέχνες ώστε να είμαστε σε θέση να αμυνθούμε, να μιλάμε αλλά όχι και πολύ γιατί μπορεί να προκαλέσουμε τον κακοποιητή/δολοφόνο μας, να ζητάμε βοήθεια (η Κυριακή το έκανε), να φεύγουμε, να κρατάμε αποδεικτικά στοιχεία της κακοποίησης μας, να προσέχουμε τι ανεβάζουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τι φοράμε, πόσο θα πιούμε, ποιον θα φλερτάρουμε – εμπιστευτούμε, τι ώρα θα γυρίσουμε στο σπίτι…
Mε λίγα λόγια να ζούμε μια ασφυκτική ζωή ούσες συνεχώς σε εγρήγορση και έτοιμες να πρέπει υπερασπιστούμε το ιερό δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και της ζωής μας απέναντι σε μια «πατριαρχία» που ποτέ δεν φαίνεται διατεθειμένη να μάθει στα αγόρια της ότι η ευθύνη να μην παρενοχλούν, να μην κακοποιούν, να μην σκοτώνουν είναι αποκλειστικά δική τους γιατί καμία γυναίκα δεν είναι κτήμα τους, απέναντι σε ένα κράτος-θεατή που δεν φαίνεται διατεθειμένο να προχωρήσει σε εκείνες τις θεσμικές αλλαγές που θα κάνουν τις γυναίκες να αισθάνονται ασφαλείς και προστατευμένες. Εμείς ως γυναίκες πρέπει επιτέλους κάποια στιγμή να ζήσουμε πραγματικά ελεύθερες. Δεν θέλουμε να μαθαίνουμε για άλλες νεκρές αδερφές μας.
Αριστούλα Ζαχαρίου
Την περασμένη Παρασκευή κυκλοφόρησε το Cowboy Carter, ο πρώτος “country” δίσκος της Beyonce και περιττό να πω ότι το πρώτο πράγμα που έκανα μόλις ξύπνησα ήταν να ακούσω μονοκοπανιά ολόκληρο το δίσκο, από την αρχή μέχρι το τέλος. Θα το παραδεχτώ: ήμουν προκατειλημμένη. Ως άνθρωπος που ισχυρίζεται ότι ακούει “τα πάντα”, το μόνο μουσικό είδος που δεν έχει καταφέρει ποτέ να με ενθουσιάσει είναι η αμερικανική country. Μπορώ να πω ότι ο δίσκος της Beyonce κατάφερε να το αλλάξει – για πρώτη φορά – αυτό και το να προσεγγίσεις ανθρώπους που δεν είναι φίλοι ενός είδους (γιατί είμαι σίγουρη ότι δεν είμαι η μόνη) είναι από μόνο του μια νίκη. Ό,τι και να λέμε, είναι η Beyonce και ό,τι βγάζει η Beyonce, θα το ακούσουμε.
Ωστόσο, μόνο 4-5 κομμάτια ξεχώρισα (μπορεί να φαίνονται πολλά – και ίσως είναι – αλλά μιλάμε για έναν δίσκο με 18 κομμάτια, από τα οποία τα περισσότερα μου φάνηκαν δυστυχώς αυτό που λέμε filler tracks, δηλαδή κομμάτια που ναι μεν ταίριαζαν με την αισθητική του υπόλοιπου δίσκου, αλλά δεν είχαν να πουν κάτι). Ένα από αυτά τα κομμάτια δεν ήταν το Jolene, αλλά ήταν σίγουρα το κομμάτι που με δυσαρέστησε περισσότερο. Όχι μουσικά, γιατί σαν διασκευή ήταν άρτια και οι παρεμβάσεις της Beyonce πολύ ενδιαφέρουσες, όσον αφορά τον ρυθμό του κομματιού. Το θέμα μου ήταν με τους στίχους, γιατί πρώτον δεν μπορώ να δεχτώ ότι εν έτει 2024, ασχολούμαστε ακόμα με τις απιστίες του Jay-Z που ήδη κάλυψε το επικό “Lemonade”. Δεύτερον, δεν ξέρω πως αλλά κατάφερε να κάνει το δικό της σύγχρονο (υποτίθεται) κομμάτι πιο οπισθοδρομικό από το 50 ετών θρυλικό τραγούδι της Dolly Parton. Η Parton είναι ειλικρινής, σπαρακτική, παρακαλάει το τρίτο πρόσωπο. Μπορεί να μην είναι empowering, αλλά είναι αληθινό. Από την άλλη, η Beyonce με ένα ψευδο-empowering “I’m a queen” νομίζει ότι καθιστά πιο empowering ένα τραγούδι – επίθεση στη γυναίκα που θέλει να της “κλέψει τον άνδρα”. Κριντζάρω και μόνο που το γράφω. Από εμένα είναι όχι, λοιπόν.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
