ΣΑΒΒΑΤΟ
27
ΑΠΡΙΛΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) Κάτι που μάς άρεσε (+) Σ’ ευχαριστώ (κι εγώ) Λουκιανέ
Το “Oldboy” του Park Chan-wook επέστρεψε σε 4Κ αποκατεστημένη έκδοση με αφορμή την 20ή επέτειο κυκλοφορίας του και αυτή ήταν η ευκαιρία να βρεθώ για μια τελευταία φορά σε θερινό σινεμά. Πήγα λοιπόν στον Ζέφυρο στα Πετράλωνα και ομολογώ πως δεν θα μπορούσα να είχα κάνει καλύτερη επιλογή σινεμά για την συγκεκριμένη ταινία. Ένα σινεμά με αέρα “καλτ” που ξεχωρίζει σε μια από τις πιο όμορφες αθηναϊκές γειτονιές, με ιδιαίτερη αδυναμία στις πιο σινεφίλ και art house ταινίες, όπου δίνουν το ραντεβού τους εκεί από το 1932 όλοι οι λάτρεις του ανεξάρτητου σινεμά. Στο θέμα μας όμως. Τι έπος ήταν αυτό που είδαμε! Ο λόγος για το “Oldboy”, το κορεάτικο αυτό κλασικό αριστούργημα του 2003, που γιορτάζει τα 20ά γενέθλιά του και γι’ αυτό επανακυκλοφόρησε. Ένα πραγματικά “σαδιστικό έργο τέχνης”, όπως κάπου διάβασα, που σίγουρα επιβεβαιώνω και ταυτόχρονα αναγνωρίζω πως δεν είναι για όλους. Η ταινία, που αποτελεί το δεύτερο μέρος της διάσημης πλέον “Τριλογίας της Εκδίκησης” («SympathyforMr. Vengeance, 2002 & LadyVengeance, 2005), θεωρείται σημείο τομής για τον νοτιοκορεάτικο κινηματογράφο – και όχι άδικα. Μία ταινία που από την αρχή μέχρι και το τέλος σε κάνει μέτοχο ενός εφιαλτικού σχεδίου εκδίκησης, που όταν φτάσει στο τέλος του θα είσαι πια σίγουρος πως δεν έχεις ξανά δει καμία τέτοια ταινία. Και από άποψη θεματολογίας αλλά και τεχνικά, που θα σου τραβήξει σίγουρα το ενδιαφέρον και θα σε κάνει να θέλεις να τη δεις σίγουρα και δεύτερη φορά για να προσέξεις όσα έχασες ενώ παρασυρόσουν – βασανιστικά πολλές φορές- σε ό,τι πάει να πει “εκδίκηση”. Βία θα δεις μπόλικη – σε σημεία σαδιστική -, το σουρεαλιστικό στοιχείο και το μαύρο χιούμορ δεν λείπουν, ενώ το αιφνιδιαστικό τέλος θα σε αφήσει στήλη άλατος. Αυτό είναι δεδομένο. Πολύ λίγα για την υπόθεση: Ένας άντρας μένει φυλακισμένος για 15 ολόκληρα χρόνια σε μια “φυλακή” που μοιάζει περισσότερο με δωμάτιο σπιτιού, χωρίς να ξέρει τον λόγο που βρίσκεται εκεί και από ποιον. Όταν τελικά καταφέρνει και ξεφεύγει από τον εφιάλτη του εγκλεισμού, που σίγουρα έχει επιδράσει ανεπανόρθωτα στον ψυχισμό του, ξεκινά να αναζητά απαντήσεις και στήνει ένα σχέδιο εκδίκησης στο οποίο πολύ σύντομα αποδεικνύεται πως λειτουργεί περισσότερο ως πιόνι του δεσμώτη του, που ακόμη και τώρα ελέγχει τη ζωή του. Θα δοθούν οι απαντήσεις; Θα πετύχει το σχέδιο εκδίκησης σε πέντε μόλις ημέρες; Δύσκολο να περιγραφεί περισσότερο αυτό το πραγματικά έργο τέχνης (θα το ξανά πω) καθώς είναι πολύ καλύτερα να βιωθεί. Και προτιμότερα σε μεγάλη οθόνη. Μία έντονη κινηματογραφική εμπειρία στο σύνολό της.
Ευδοκία Βαζούκη
Φωτογραφία από την Avant Premiere
Για ακόμη μια χρονιά, ο ANT1 επενδύει στη μυθοπλασία με δυνατές σειρές που αναμένουμε όλοι (και) αυτό το φθινόπωρο. Εμείς παρακολουθήσαμε μαζί με τους συντελεστές το πρώτο επεισόδιο της πολυαναμενόμενης σειράς του ANT1, «Μετά τη Φωτιά» και είμαστε κατ-ενθουσιασμένοι από το αποτέλεσμα, ενώ αναμένουμε, φυσικά, και την συνέχεια. Η σειρά βασίζεται σε αληθινά γεγονότα που συνέβησαν το 1897 στη Γαλλία. Τη σκηνοθεσία της σειράς έχει αναλάβει ο Γρηγόρης Καρντινάκης και τη διασκευή του σεναρίου η Ρένα Ρίγγα.
Η ιστορία ξεκινάει ακολουθώντας τις ζωές τριών γυναικών, της Ιωάννας, της Ειρήνης και της Ανθής, πριν και μετά την μοιραία βραδιά της φιλανθρωπικής εκδήλωσης όπου θα βρεθούν αντιμέτωπες με μια πυρκαγιά, έναν εφιάλτη. Η κάθε μια αντιμετωπίζει τα δικά της προβλήματα: η Ιωάννα Βενιέρη (Ντόρα Μακρυγιάννη) έχει να αντιμετωπίσει έναν κακοποιητικό σύντροφο, η Ειρήνη Ιωαννίδη (Άλκηστις Ζιρώ) προσγειώνεται απότομα σε μια άλλη πραγματικότητα από αυτή που είχε συνηθίσει έως τώρα, ενώ η Ανθή Γεωργίου (Ελπίδα Νικολάου) θα χρειαστεί να παλέψει με τον εαυτό της και τα «θέλω» της και να αλλάξει τις προτεραιότητές της. Θα καταφέρουν να αφήσουν το παρελθόν τους στις στάχτες της;
Η σειρά καταπιάνεται με κοινωνικά θέματα που αφορούν όλους μας και πρέπει να τα συζητάμε περισσότερο και να μην τα θεωρούμε ταμπού. Αυτά είναι η κακοποίηση των γυναικών, oι ανισότητες και η ψυχική υγειά πριν και μετά από ένα σοκαριστικό συμβάν. Από την σκηνοθεσία έως τα οπτικά εφέ και το καστ, οι πρώτες εντυπώσεις είναι κάτι παραπάνω από θετικές.
Η σειρά μάς υπόσχεται ανατροπές, συγκρούσεις, ερωτικές ιστορίες, έντονα συναισθήματα και φυσικά εξαιρετικές ερμηνείες. Εγώ ξεχωρίζω την Ντόρα Μακρυγιάννη που φέρνει σε πέρας το ρολό της κακοποιημένης γυναίκας χωρίς καμία υπερβολή και φυσικά τον Λευτέρη Ελευθερίου σ’ έναν ρόλο που δεν τον έχουμε συνηθίσει έως τώρα. Επίσης ένα ακόμη διαμαντάκι της σειράς είναι ο ρόλος του Ανδρέα Κωνσταντίνου, τον οποίο έχουμε συνηθίσει σε πιο δραματικούς ρόλους δίχως πολλά κωμικά στοιχεία, όμως εδώ γίνεται η ανατροπή με την εξαιρετική ερμηνεία του σ’ έναν ρόλο αισιόδοξο και με χιούμορ. Περιμένουμε με αγωνιά την συνέχεια!
Βασιλική Αγγελούδη
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Αν ο καφές είναι θρησκεία για εσας, αν το «Φέρτε μια θάλασσα φραπέ να πέσω μέσα» των Χατζηφραγκέτα έχει γίνει το σύνθημα του lifestyle σας, αν πίνετε πιο πολύ καφέ από νερό, το Athens Coffee Festival στην Τεχνόπολη θα ήταν η Ιθάκη σας. Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο η Τεχνόπολη μετατράπηκε σε ναό του καφέ, με μια πανδαισία αρωμάτων, γεύσεων και ενδιαφερόντων ροφημάτων που πραγματικά μας ξετρέλαναν. Μια θάλασσα από σταντ, δεκάδες περίπτερα- εκπρόσωποι γνωστών αλυσίδων καφέ ανά την Αθήνα προσέφεραν καφέ και όποιο άλλο ρόφημα μπορείτε να φανταστείτε. Επιλέξαμε να πάμε απόγευμα, πράγμα που σήμαινε σε ένα ιδανικό σύμπαν πως παραπάνω από έναν καφέδες θα ήταν υπερβολή. Ας γελάσω. Περιηγηθήκαμε στον λαβύρινθο των πειρασμών με κάθε περίπτερο να μοσχοβολάει καραμέλα, φρέσκο καφέ, φουντούκι και τα συναφή. Όπου κι αν κοιτούσα, ο καφές με καλούσε. Πώς να μην υποκύψω;
Δεν θα πω πολλά για τον καφέ που τελικά ήπια, γιατί αποδείχθηκε αποτυχία. Το γρουσούζεψα με τόση προσφώνηση. Η αποκάλυψη του φεστιβάλ για μένα ήταν τα Taresso, από όπου δοκιμάσαμε ρόφημα σοκολάτας. Εκτός από το ότι είχε εξαιρετικά ευρεία ποικιλία γεύσεων, ξεφεύγοντας σε μεγάλο βαθμό από τις κλασικές (καραμέλα, φράουλα, φουντούκι), είχε την ιδανική, thick υφή που απογειώνει το ρόφημα. Εγώ διάλεξα γεύση tiramisu (γιατί ας μην ξεχνιόμαστε, σε φεστιβάλ καφέ πήγαμε), αλλά προφανώς δοκίμασα κλεφτά bueno και μπανάνα από τους φίλους μου. Ακόμα κι αν δεν είστε πολύ της σοκολάτας, αξίζει μια δοκιμή. Εκτός από όλα τα άλλα, συναντήσαμε έναν πάγκο με eco-friendly καλαμάκια και ποτήρια. Φυσικά και πήραμε κι από αυτά. Φυσικά και η στοίβα στην λάντζα δεν είναι ποτέ αρκετά μεγάλη. Καθόλη την βόλτα μας, το απόγευμα του Σαββάτου, μας κράτησε συντροφιά ο Ηλίας Μπόγδανος και η μπάντα του, με πολύ ροκ διάθεση, όπως πάντα με την ενέργεια να ξεχειλίζει, δίνοντας μια έξτρα ευχάριστη νότα στην ευρύτερη εμπειρία.
Ειρήνη Δερμιτζάκη
Την εβδομάδα που μάς πέρασε κατάφερα, επιτέλους, να βρω χρόνο για να δω στο Netflix τη νέα ταινία του Pablo Larraín «El Conde». Κάθε λαός κουβαλάει τις «πληγές» του στη συλλογική μνήμη και η μεγαλύτερη «πληγή» της Χιλής ακούει στο όνομα Augusto Pinochet, δικτάτορας της Χιλής από το 1973 έως το 1990. Αν στο «Spencer», η προηγούμενη ταινία του Χιλιανού σκηνοθέτη, «ελλόχευε» κάτι το εξωφρενικά άγριο μέσα από ψήγματα «μαύρου» χιούμορ, στη νέα ταινία αυτό αφήνεται ελεύθερο να οργιάσει, δίνοντας μας ένα σατιρικό, παράδοξο και τρομερά αστείο αντιφασιστικό «μανιφέστο» – «οικογενειακό δράμα», γυρισμένο όλο σε ασπρόμαυρο. Στην ταινία, ο Augusto Pinochet είναι ένας βρικόλακας 250 ετών ο οποίος θέλει να πεθάνει. Όλοι οι υπόλοιποι, ωστόσο, από τη σύζυγο-συνεργό του που κατά βάθος επιθυμεί να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη», τον μπάτλερ-αρχιβασανιστή που αποδεικνύεται ο «ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος», τα παιδιά του που δεν βλέπουν την ώρα να πέσουν σαν τα κοράκια πάνω στην κληρονομιά και την απεσταλμένη της καθολικής εκκλησίας -κάτι ανάμεσα σε Βαν Χέλσινγκ και Ζαν Ντ΄Αρκ- έχουν διαφορετική γνώμη επί του θέματος. Ο Larrain πολύ εύστοχα για εμένα παρομοιάζει τον φασισμό ως ένας αιμοδιψές, ανθρωπόμορφο τέρας που το τρέφει η απληστία για αίμα, εξουσία και χρήμα. Μυθοπλασία και ιστορία καταφέρνουν και συνυπάρχουν χωρίς «απώλειες» σε ένα οξυδερκές «πορτραίτο» του φασισμού που βρίθει συμβολισμών και αποκαλύπτει, χωρίς υπεκφυγές, το αληθινό του, ειδεχθές πρόσωπο. Και φυσικά δεν λείπει το στοιχείο του «gore». H εξαιρετική ασπρόμαυρη φωτογραφία του Edward Lachman άλλοτε μου θύμισε τις κλασικές, ασπρόμαυρες χολιγουντιανές μεταφορές του μυθιστορήματος του Bram Stoker, ιδιαίτερα όταν ο βρικόλακας Πινοσέτ πετάει φορώντας τη μαύρη μπέρτα του, άλλοτε -όταν το ψυχρό φως λούζει το ερημικό τοπίο- μου θύμισε τις ασπρόμαυρες ταινίες του Μπέργκμαν. Ενώ κάποιες φορές το όλο στυλιστικό στήσιμο πλησίαζε το graphic novel. Την απόλαυσα πραγματικά την ταινία αυτή. Για το χιούμορ της, τις υπέροχες ερμηνείες και την αναζωογονητική ματιά της. Κερασάκι στην τούρτα η αποκάλυψη της ταυτότητας της κεντρικής αφηγήτριας της ταινίας, που για εμένα απογείωσε τον ατίθασο, εκκεντρικό και τολμηρό τρόπο με τον οποίον ο Pablo Larraín και ο συν-σεναριογράφος του Guillermo Calderón προσέγγισαν την ιστορία.
Αριστούλα Ζαχαρίου
Οι IDLES, το βρετανικό punk rock συγκρότημα που έχει δημιουργήσει έναν μύθο στο είδος γύρω από το όνομά του, κατέφθασε στην χώρα μας για δύο εμφανίσεις στα πλαίσια του Plisskën Festival. Εγώ βρέθηκα εκεί την πρώτη μέρα, την Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου, στο Θέατρο Βράχων.
Όντας φεστιβάλ, είχε αρκετούς καλλιτέχνες πριν ανέβει στην σκηνή το πολυπόθητο όνομα της βραδιάς, το οποίο ήταν γραμμένο σε πάρα πολλές μπλούζες. Δυστυχώς, χάσαμε τον Rhumba Club και τους ULTRA SUNN. Φτάσαμε την ώρα που έπαιζαν οι Grandmas House, ένα συγκρότημα από το Ηνωμένο Βασίλειο με τρεις κοπέλες που πραγματικά μας ξεσήκωσαν με την ενέργεια και τη διάθεσή τους. Και μετά από αυτό το δυναμικό ξεκίνημα, είχε σειρά ο Νεοϋορκέζος Cakes da killa στην μικρή σκηνή, ο οποίος ράπαρε υπό τους ρυθμούς της ηλεκτρονικής μουσικής που έπαιζε ο dj του. Η ενέργειά του ήταν μεταδοτική και πολύ ευδιάθετος, με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, μας παρότρυνε να χορέψουμε και να τραγουδήσουμε μαζί του. Έπειτα μεταφερθήκαμε στην κεντρική σκηνή για να ακούσουμε την Alice Glass, η οποία δυστυχώς δεν μας άρεσε. Ενδεχομένως να υπήρχαν κάποιες τεχνικές δυσκολίες στην αρχή γιατί πήγε αρκετές φορές στους τεχνικούς αλλά ακόμη και αργότερα, ο ήχος της δεν μας κέρδισε, το οποίο είναι μάλλον καθαρά θέμα προσωπικού γούστου. Αφού ολοκληρώθηκε και η δική της εμφάνιση, κάναμε μια τελευταία βόλτα από την μικρή σκηνή, όπου εμφανίστηκε ο MAZOHA και μας τραγούδησε κάποιες από τις επιτυχίες του ενώ κι αυτός ανυπομονούσε για αυτό που θα ακολουθούσε μετά την εμφάνισή του.
Κι επιτέλους ήρθε η ώρα! Φτάσαμε τρέχοντας στην κεντρική σκηνή καθώς οι IDLES δεν έχασαν λεπτό από το να ξεκινήσουν μια εμφάνιση που θα θυμόμαστε για πάντα. Εκρηκτικοί, γεμάτοι ενέργεια, ορμή και πάθος! Το κοινό δεν σταματούσε να χορεύει και να τραγουδάει μαζί τους από το “Mother” και το “Crawl” μέχρι το “Danny Nedelko”. Ο τραγουδιστής, Joe Talbot, είχε φοβερή σκηνική παρουσία και η φωνή του ζωντανά είναι ακριβώς ό,τι -ή και κάτι ακόμη από αυτό που- ακούς στις ηχογραφήσεις. Την παράσταση έκλεψαν και οι δύο κιθαρίστες! Ο Mark Bowen με το υπέροχο vintage φόρεμά του μάς τραγούδησε λίγο από το “My Heart Will Go On”. O Lee Kiernan βούτηξε αγκαλιά με την κιθάρα του στο πλήθος κι αργότερα βρέθηκε και πάλι ανάμεσά μας και σχηματίστηκε ένας κύκλος γύρω από τον οποίο όλοι τρέχαμε ρυθμικά. Και φυσικά εξαιρετικοί ήταν και ο ντράμερ, Jon Beavis, και ο μπασίστας, Adam Devonshire. Επί μιάμιση ώρα έπαιξαν ασταμάτητα με την ίδια ζωντάνια καθόλη τη διάρκεια. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως και η δεύτερη μέρα ήταν εξίσου καλή με την πρώτη γιατί αυτό το συγκρότημα έχει θέσει πολύ ψηλά τον πήχη των ζωντανών εμφανίσεων!
Φωτεινή Νικολίτσα
Η πόλη χτυπάει σε ρυθμούς σινεμά και αυτή τη χρονιά πρέπει να ακούσουμε τους παλμούς της. Μέσα σε αυτούς το Restore Point (Σημείο Επαναφοράς) μια τσέχικη συμπαραγωγή με τη Σλοβακία, τη Σερβία και τη Πολωνία μάς προσκαλεί στο εγγύς μέλλον και σε μια δυστοπική κοινωνία στην οποία όλοι έχουμε το συνταγματικό δικαίωμα για μια «ολική» ζωή. Η συνθήκη αυτή και η εξιχνίαση ενός διπλού φόνου ανοίγει τον ασκό των προβληματικών. Το σύστημα της «επαναφοράς» μετά από αναίτιο – μη φυσικό αίτιο περικυκλώνεται από ηθικές διλημματικές ερωτήσεις γύρω από την ελευθερία, τις επιλογές, την τρομοκρατία, το συμφέρον, τον φόβο, την ανάμνηση και τον διπλό εαυτό που στροβιλίζονται άλλοτε αποτελεσματικά, άλλοτε απλοϊκά σε ένα δέμα ιδεών που αξίζουν τη προσοχή και τη σκέψη μας.
Η ταινία, στο σχεδόν γεμάτο ΑΣΤΥ με κοινό όλων των ηλικιών, αναδεικνύει την φουτουριστική αισθητική της, συστήνει ένα φρέσκο πρόσωπο που εκτελεί με ηρεμία και χρόνο την ερμηνεία της (Andrea Mohylová) και δηλώνει τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο παρόν σε τέτοιου είδους ταινίες που φέρουν εις πέρας το αίτημά τους μόλις με παραγωγή 2 εκατομμυρίων.
Για τους σινεφίλ του είδους μία πολύ καλή κινηματογραφική πρόταση. Μπορείτε να τη (ξανα)δείτε στις 8/10 στο σινεμά ΑΣΤΥ στις 7:30 και μαζί με την εξιχνίαση της ταινίας να δοκιμάσουμε να αναρωτηθούμε μαζί για την αφύπνιση γύρω από τελικά όχι και τόσο μακρινά ερωτήματα.
Λίνα Ρόκα
Θυμάμαι, Χριστούγεννα στη Νέα Υόρκη, τα παροδοσιακά στολισμένα έλατα κρεμασμένα ανάποδα στις βιτρίνες.
Κάπου χάθηκα στο χωρόχρονο, μετράω αντίστροφα και είμαι μια ανάσα δρόμος για τις επερχόμενες γιορτές. Τα πλαστικά έλατα μεταμορφώθηκαν σε πλαστικούς φοίνικες και ο αμφιβληστροειδής μου τυφλώθηκε από της γυάλινες γιρλάντες.
Έκλεισα τα μάτια. Το τοπίο που έστησε η Ιωάννα Πανταζοπούλου ως θεατής δεν με βύθισε πουθενά, παρά μόνο σε κάτι παραλιακά νυχτερινά μαγαζιά της δεκαετίας του ’90 που έβλεπες παντού πλαστικούς φοίνικες με λαμπιόνια και αιώρες, τους αποτυχημένους φοίνικες του Μπακογιάννη.
Ο περίπατος σε ένα καλοκαιρινό βράδυ στη γη – η πέρα απο αυτή είχε την ταλαιπωρία ενός άλλου περιπάτου που όλοι ξέρουμε. Η αιωρούμενη σκηνογραφική εγκατάσταση από 135 πλαστικές κατασκευές από το jumbo έπρεπε να κάνουν τα μάτια της ψυχής μου να δουν 135 γλυπτά που θα με προσκαλούσαν σε χορό σχολαστικά χορογραφημένο.
Δεν κατάφερε να κουνήσω ούτε βλέφαρο. Τόσο που κουράστηκα, έκλεισα τα μάτια να ταξιδέψω στο υπόλοιπο των τριάντα έξι λεπτών μουσικής. Στο επόμενο πετάρισμα συναντήθηκα στις εφήμερες σκηνογραφικές με το υπαινικτικό σχήμα των 103 καρυδών coco de met καθώς και στην ελαφρότητα τους χωρίς την βαρύτητα και την υπόσταση ενός γλυπτού. Οι Νότες από την σύνθεση (Μακρόκοσμος |||) του Αμερικάνου συνθέτη Τζώρτζ Κραμπ ένα καλοκαιρινό σούρουπο, αποκαλύπτει σταδιακά τις πολύ ζωντανές δικές μου αναμνήσεις από περιπάτους στη γη και πέρα από αυτή.
Bella Ciao
