Hot or Not #111: Από την αλληγορική «Καρδιά του Σκύλου» μέχρι τα τολμηρά «Μαγικά Βουνά» – Όσα μας άρεσαν ή μας χάλασαν αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Έφη Μπίρμπα και Άρης Σερβετάλης επέστρεψαν τον φετινό χειμώνα στο θέατρο Κιβωτός, ανεβάζοντας την εμβληματική νουβέλα του Ρώσου συγγραφέα Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, «Καρδιά του Σκύλου». Κι αν είσαι από εκείνους που ακολουθούν το ζευγάρι στη θεατρική του πορεία, γνωρίζεις καλά πως απολαμβάνουν να καταπιάνονται με ζητήματα γύρω από την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, μ’ έναν τρόπο έξω από τα συνηθισμένα. Οπότε και η επιλογή αυτού του έργου του Μπουλγκάκοφ δεν ξενίζει ως επιλογή – ίσα, ίσα – αφού το κομμάτι της εξερεύνησης υπαρξιακών ζητημάτων τίθενται στον πυρήνα του, εγείροντας παράλληλα καίρια ερωτήματα σχετικά με τους κινδύνους της απόλυτης συμμόρφωσης στις κοινωνικές πιέσεις, τη διαφθορά που επιφέρει η απόκτηση εξουσίας, τα όρια τις επιστήμης και της ανθρώπινης ύβρεως απέναντι στη φύση.

Η ιστορία του έργου περιστρέφεται γύρω από τον καθηγητή Πρεομπραζένσκι που μαζί με τον βοηθό του, δόκτορα Μπρομεντάλ, επιχειρούν ένα τολμηρό ιατρικό πείραμα. Μεταμοσχεύουν την υπόφυση και τους όρχεις ενός νεκρού άνδρα σ’ έναν αδέσποτο σκύλο ονόματι Σάρικ με τη φιλοδοξία να δημιουργήσουν ένα νέο μοντέλο ανθρώπου. Το πείραμα δεν έχει την αναμενόμενη έκβαση, καθώς ο σκύλος Σάρικ μετατρέπεται σταδιακά σ’ ένα απροσάρμοστο «τέρας» που διαλύει τη γαλήνη της καθημερινότητας και θέτει σε κίνδυνο την κοινωνική θέση και την επιστημονική υπόσταση του δημιουργού του, καταφέρνοντας να ξεφύγει απόλυτα από τον έλεγχό του. Πρόκειται για ένα πραγματικά ευφυές μείγμα σάτιρας και φιλοσοφίας που ακροβατεί στα όρια της επιστημονικής φαντασίας και του ρεαλισμού, ενώ η πολιτική του διάσταση διαπνέει την αλληγορία – μια κριτική που επιχείρησε να κάνει ο ίδιος ο Μπουλγκάκοφ απέναντι στο σταλινικό καθεστώς, κάτι που τον έφερε αντιμέτωπο με τη λογοκρισία.

Τα λόγια είναι φτωχά για να μιλήσει κανείς για την ερμηνεία του Άρη Σερβετάλη στον ρόλο του σκύλου, με την έντονη σωματικότητα και εκφραστικότητά του σ’ ένα απόλυτα άρτιο, ποιητικό αποτέλεσμα, υψηλής αισθητικής, από αυτά που μάς έχει συνηθίσει το καλλιτεχνικό δίδυμο. Ένα καλοκουρδισμένο καστ (το οποίο συμπληρώνουν οι Αντώνης Μυριαγκός, Ηλέκτρα Νικολούζου, Μιχάλης Θεοφάνους, Χαρά-Μάτα Γιαννάτου, Αλεξάνδρα Καζάζου και Σπύρος Δέτσικας) με εντυπωσιακά κοστούμια βικτωριανής εποχής, που μοιάζει σαν να εκτελεί μία χορογραφία επί σκηνής σ’ ένα σκηνικό χωρισμένο στα δύο κι ένα παιχνίδι θερμών και ψυχρών χρωμάτων και φωτισμών που προσφέρει πολλά στο σύνολο της πολυεπίπεδης αφήγησης. Μια παράσταση που πυροδοτεί μπόλικο προβληματισμό ακόμη και για την απειλή των τερατογεννέσεων του μέλλοντος και συζήτηση γύρω από όσα μάς περιμένουν.
Ευδοκία Βαζούκη

@Πάτροκλος Σκαφιδάς

Τα τελευταία χρόνια, η ομάδα των Elephas Tiliensis, δηλαδή, ο Δημήτρης Αγαρτζίδης και η Δέσποινα Αναστάσογλου συναναστρέφονται συχνά «απάτητα» έργα ή σπάνια παιζόμενα – εξ ου και ανατρέχουν σε μεταφορές μυθιστορημάτων (Σεροτονίνη) ή σε δικές τους δραματουργίες (Ζάχαρη). Αυτή τη φορά, με έδρα το Θέατρο Νέου Κόσμου, επιλέγουν μια εξίσου ασυνήθιστη – αν όχι άγνωστη – δραματουργία, στήνοντας μια παράσταση πάνω στα ημερολόγια του αντάρτικου θεάτρου κατά την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης, όπως τα κατέγραψε ο Γιώργος Κοτζιούλιας, ιδρυτής του Θεάτρου του Βουνού και της Λαϊκής Σκηνής.

Και μόνο για την αρχειακή και ιστορική αξία του υλικού, η χειρονομία τους με τον τίτλο «Μαγικά βουνά» είναι αξιοσημείωτη. Με καλλιτεχνικούς όρους και – αναγνωρίζοντας το δραματουργικό έλλειμμα (εφόσον πρόκειται για επεισόδια και αποσπάσματα) η ομάδα το ανεβάζει εύστοχα ως θέατρο μέσα στο θέατρο. Υπό αυτή τη συνθήκη παρατήρησης, η σκηνοθεσία του δίνει και μια πιο σατιρική ματιά (μάλλον υπερτονισμένη, σε σημεία). Ωστόσο, το μήνυμα της παράστασης είναι καίριο: Το θέατρο είχε εμψυχωτικό χαρακτήρα για τους κατοίκους της, υπό γερμανική κατοχή, ορεινής Ελλάδας αν και παράλληλα λειτουργούσε και ως όχημα κατήχησης στα κομμουνιστικά ιδεώδη, σε μια χώρα που, πριν χαρεί την απελευθέρωση, θα περνούσε σε εμφύλια σύγκρουση.

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της παράστασης – τουλάχιστον για τους θεατρικούς κόλπους – εντοπίζεται στην επισήμανση του υποκριτικού καθήκοντος ως υπαρξιακής ανάγκης για το οποίο μιλούν γενιές και γενιές ηθοποιών: Μια αντάρτισσα του θιάσου που, μαθαίνει πως ο αδερφός της σκοτώθηκε σε ενέδρα κατά των Γερμανών, δεν πτοείται δηλώνοντας πως «έχουμε και παράσταση να δώσουμε». Καλές ερμηνείες από όλη την ομάδα: Δέσποινα Αναστάσογλου, Μαρκέλλα Γιαννάτου, Βίκυ Κατσίκα – με τους Άρη Λάσκο και Δημήτρη Αγαρτζίδη να ξεχωρίζουν.
Στέλλα Χαραμή

Θυμάμαι πως είδα πρώτη φορά την ταινία «One day» όταν ήμουν περίπου 15 ετών και τη λάτρεψα. Ήταν η πρώτη φορά που πίστεψα στη δύναμη του έρωτα, ούσα έφηβη. Μετά από κάποια χρόνια, διάβασα και το βιβλίο κι εκεί απλά ενθουσιάστηκα. Και ερχόμαστε στο σήμερα με αφορμή και την κυκλοφορία της νέας σειράς του Netflix, «One Day», που μου έφερε ξανά στο μυαλό μου εκείνο το μοναδικό συναίσθημα που ένιωσα όταν ήμουν 15. Κι έτσι την ξανά είδα. Η ταινία περιγράφει την εικοσάχρονη σχέση δύο φαινομενικά αντίθετων χαρακτήρων, της Έμα και του Ντέξτερ, οι οποίοι γνωρίστηκαν πρώτη φορά σε ένα πάρτι αποφοίτησης στις 15 Ιουλίου το 1988. Οι δυο νέοι περνούν το υπόλοιπο βράδυ μαζί, προσπαθώντας να γνωριστούν καλύτερα. Οι ολονύχτιες βαθιές συζητήσεις τους όμως, προδίδουν δύο εντελώς αντίθετους χαρακτήρες. Η καλλιεργημένη και έξυπνη Έμα που είναι φιλόδοξη. Ο γοητευτικός Ντέξτερ, που επιθυμεί να απολαμβάνει τη στιγμή χωρίς να τον ενδιαφέρουν οι συνέπειες. Οι δρόμοι τους διαρκώς θα χωρίζονται, μα πάντα κάπως θα ξανά συναντιούνται. Το «One day» θα σε κάνει να κλάψεις, να γελάσεις, γενικώς να νιώσεις! Κάτι που το είχα πολλή ανάγκη.
Μαργαρίτα Ψυχή

Η περασμένη Τετάρτη με βρήκε να κατηφορίζω την Καλλιρόης για να βρεθώ στο Club του Σταυρού του Νότου. Η αφορμή; Μία εμφάνιση του πολλά υποσχόμενου Χρήστου Μπότση, του ερμηνευτή που μας εξέπληξε την περασμένη χρονιά με την αισθαντική διασκευή της “Ασπιρίνης”, του τραγουδιού- ύμνου του Κώστα Τσίρκα και του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, που ακούσαμε για πρώτη φορά με τη φωνή της Νατάσσας Μποφίλιου. Ομολογώ ότι πηγαίνοντας εκείνο το βράδυ να ακούσω τον Χρήστο Μπότση, η “Ασπιρίνη” και οι “Καινούριοι Άνθρωποι” (η φοβερή συνεργασία του με τον Κώστα Μακεδόνα) ήταν ίσως τα μοναδικά κομμάτια που γνώριζα – ήταν όμως αρκετά για να με κάνουν να θέλω να ακούσω περισσότερα από τον ανερχόμενο καλλιτέχνη. Και έτσι κι έγινε αφού αυτό δεν ήταν ένα απλό live, αλλά η πρώτη φορά που θα παρουσίαζε ζωντανά τον πρώτο δίσκο του, μια πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά με τιτλο “Η τρίτη νύχτα” – ίσως έχετε ακούσει το ομότιτλο τραγούδι της Λίνας Δημοπούλου και του Θέμη Καραμουρατίδη. Φυσικά, το πρόγραμμα δεν περιλάμβανε μόνο τα τραγούδια του δίσκου (ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν πολύ ενδιαφέρων και σίγουρα αξίζει να τον ακούσετε), αλλά και τραγούδια, τα οποία ο ερμηνευτής έχει εμφανώς αγαπήσει – και αυτό έγινε ξεκάθαρο από κάθε μία ερμηνεία του, που κατάφερε να μας συμπαρασύρει κάθε φορά, κάνοντας αυτό το βράδυ Τετάρτης να μοιάζει σαββατιάτικο.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη LANA DEL REY (@honeymoon)

Έπρεπε να περάσουν περίπου 12 χρόνια από το Born To Die και τον ανεπανάληπτο τότε δίσκο της, για να αποτελέσει headline καλλιτέχνιδα η Lana η Del Rey στο Coachella. Κι όχι μόνο παρέδωσε μια από τις καλύτερες ζωντανές της εμφανίσεις, εντελώς ανανεωμένη και ονειρική μέσα στο μπλε της παραμυθένιο φόρεμα, αλλά μας χάρισε και ένα από τα ντουέτα που είχαμε φανταστεί πολλές φορές να συμβαίνει. Σαν νεραίδα του νερού περπάτησε στην σκηνή και μας έδωσε απλόχερα μερικές από τις πιο αιθέριες συναυλιακές στιγμές της καριέρας της. Εκτός από το medley μερικών εκ των επιτυχιών της καριέρας της, που ξεπερνά τη δεκαετία πια, αλλά και τα νεότερα bangers από το “Did You Know That There’s a Tunnel Under Ocean Blvd”, η καλλιτέχνιδα έφερε στη σκηνή μια από τις πιο hot μουσικές φιγούρες των τελευταίων χρόνων. Η τρομερά underrated Lana μας τραγούδησε ντουέτο δύο τραγούδια με την νεότερη headliner στην ιστορία του Coachella (ρεκόρ του 2022), Billie Eilish. Ένα από την δισκογραφία της κάθε μιας. Δύο τραγούδια που όσοι ακούμε έστω τη μια από τις δύο, έχουμε περάσει κάποια φάση στη ζωή μας που ακούγαμε ασταμάτητα. Video Games & Ocean Eyes. Το ότι ανατριχιάσαμε είναι πολύ λίγο για να περιγράψουμε την αίσθηση που μας προκάλεσε. Αν και δεν συμβαδίζω πλέον με το hype για την Billie (κυρίως επειδή νιώθω ότι ακούω κάπου κάπου τα ίδια και τα ίδια), το συγκεκριμένο ντουέτο ανήκει σε αυτά που συγκαταλέγουμε στις λίστες τύπου “καλλιτέχνες που θα τα “έσπαγαν” μαζί”. Κάπου ανάμεσα στα λεπτά που μοιράστηκαν την σκηνή, η Billie παραδέχθηκε πως ” το Ocean Eyes, δεν θα υπήρχε αν δεν ήταν η Lana”, ενώ μας διαβεβαίωσε ότι οι μισοί από εμάς δεν θα “υπήρχαμε” χωρίς εκείνη. Κι αν κρίνω από τον καταιγισμό (παύλα παροξυσμό) βίντεο λατρείας και θαυμασμού στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχει απόλυτο δίκιο. Μετά το φιάσκο με τα Grammy’s και την επανειλημμένη άγνοια προς το πρόσωπο της ( πάρα το γεγονός ότι βγάζει τον έναν banger δίσκο μετά τον άλλο, για όνομα δηλαδή), το stage στο Coachella ήταν λυτρωτικό. Και για εκείνη και για εμάς. Εμείς ευχαριστούμε Lana μου (όρθια).

Ειρήνη Δερμιτζάκη