Ο Ταφ Λάθος θέλει να τον θυμούνται σαν κάποιον που ήρθε να κάνει τον κόσμο όσο καλύτερο μπορεί

Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε άκουσα πρώτη φορά τον Ταφ Λάθος – αν και υποπτεύομαι ότι ήταν πριν από ακριβώς 10 χρόνια όταν κυκλοφόρησε το υπέροχο “Όταν σε είδα ξανά”. Θυμάμαι όμως πότε τον άκουσα για πρώτη φορά live, κι αυτό γιατί έγινε μόλις το περασμένο καλοκαίρι.

Από αυτό το live θυμάμαι ότι μου είχε κάνει εντύπωση το πόσο πορωμένο ήταν το κοινό – το οποίο ήταν εξαιρετικά ετερόκλητο, κυριολεκτικά κάθε ηλικίας – αν και αυτό το τελευταίο το περίμενα, γιατί όπως είχα γράψει και τότε, η καλή, αυθεντική μουσική δεν έχει σύνορα και ο Ταφ Λάθος έχει αποδείξει εδώ και χρόνια ότι δεν κάνει μόνο hip-hop, κάνει μουσική, με την οποία μπορεί να ταυτιστεί ο οποιοσδήποτε, αρκεί να έχει ανοιχτό μυαλό.

Κατ’ εμέ, αυτό είναι δείγμα ενός σπουδαίου καλλιτέχνη, που έτσι κι αλλιώς, με 20 χρόνια πορείας στην πλάτη του, θεωρείται από πολλούς ήδη βετεράνος, πρωτοπόρος της γενιάς του. Πάντως, για τον ίδιο, δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα από τότε που ήταν έφηβος και έκανε τα πρώτα του βήματα με τους Ψυχόδραμα 07. Όπως μας λέει, νιώθει ακόμα ο ίδιος.

Εμείς μιλήσαμε με τον Ταφ Λάθος για τα σημαντικά milestones της καριέρας του, την μουσική του, την hip-hop σκηνή σήμερα, για τις συνεργασιες του με τον σπουδαίο Σταύρο Ξαρχάκο και τη Δήμητρα Γαλάνη – και όλα αυτά, λίγο πριν ανέβει στην σκηνή του Arch, απόψε Σάββατο 27 Απριλίου, στο πλαίσιο του αγαπημένου μας Ziria Festival.

Ταφ Λάθος: “Κανείς δεν είναι ράπερ σήμερα πέρα από κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις”

Μερικές φορές δημιουργεί πρόβλημα που ξεχνάω, αλλά άλλες φορές είναι πολύ βοηθητικό στο να συνεχίζω να παραμένω δημιουργικός. Υπάρχουν μέρες που νιώθω ότι δεν έχω αφήσει τίποτα πίσω μου, που θα κάνει περήφανους αυτούς που αγαπάω και με αγαπάνε και αυτούς που περιμένουν κάτι από εμένα. Νιώθω για κάποιο λόγο χρέος απέναντι σε αυτό. Να αφήσω κάτι όμορφο να με θυμούνται σαν κάποιον άνθρωπο που δεν ήρθε να μολύνει τον κόσμο που ζει αλλά να τον κάνει όσο καλύτερο μπορεί. Βέβαια να μου πεις τι σημαίνει αυτό; Για εμένα σημαίνει να σέβομαι και να μην κάνω κακό με αυτά που λέω σε καμία οικογένεια, σε κανένα παιδί. Και, δόξα τον όποιο Θεό πιστεύει ο καθένας, θέλω πολύ να πιστεύω ότι το έχω καταφέρει. Οπότε αυτός είναι ο απολογισμός μου και φέτος, οτι ειλικρινά όσο κι αν μπορεί να μην μπορείς να το πιστέψεις δυσκολεύτηκα να θυμηθώ ότι έγινα 37 αλλά δεν δυσκολεύτηκα να θυμηθώ να νιώσω καλά με τον εαυτό μου που έχω βοηθήσει με την μουσική μου ανθρώπους. Και για εμένα αυτό είναι πλέον το μεγαλύτερο κίνητρο για να κάνω μουσική.

Του μιλά ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Στο ίδιο σπίτι, μπροστά απ’ το μικρόφωνο με ένα ποτήρι αλκοόλ να με ηχογραφώ και να νιώθω ψυχικά υγιής, να κλαίω, να φωνάζω, να καταλήγω, να τραγουδάω, να μιλάω γλυκά, σιγά, βραχνά, θυμωμένα, ερωτευμένα, αγανακτισμένα χωρίς να με νοιάζει τη στιγμή της δημιουργίας μου το τυράκι, τα λεφτά, η αναγνωρισιμότητα, η επιτυχία, μα να με νοιάζει όταν τελειώσει το τραγούδι, με τεράστια αγωνία, να δω στα πρόσωπα των δικών μου ανθρώπων το χαμόγελο, τη λάμψη στα μάτια τους, την περηφάνεια όταν το ακούνε για πρώτη φορά. Απ’ τα 17 μου μέχρι και τα 37 μου δεν έχει αλλάξει τίποτα μέσα μου. Το hip hop και πιο συγκεκριμένα η μουσική γενικότερα (γιατί δεν θεωρώ πλέον ότι κάνω μόνο hip hop) είναι αυτό που είμαι, αυτό που ξέρω να κάνω και θα το αντιμετωπίζω μέχρι που να μην μπορώ να το κάνω άλλο με τον ίδιο τρόπο. Θα το φροντίζω για να μας φροντίζει όλους.

Νιώθω χρέος αφήσω κάτι όμορφο, να με θυμούνται σαν κάποιον άνθρωπο που δεν ήρθε να μολύνει τον κόσμο που ζει αλλά να τον κάνει όσο καλύτερο μπορεί.

Να κοιτάξει και να φροντίσει λίγο πιο πολύ τον εαυτό του.

Δεν χρειάζεται να θυμηθώ κάτι, το βλέπω κάθε μέρα στον καθρέφτη. Στον κώδικα επικοινωνίας μου. Στον τρόπο και στην αγάπη που προσεγγίζω την μουσική, την ζωή την ίδια. Αυτό που είμαι σήμερα οφείλεται σε αυτά τα παιδιά, σε αυτό το συγκρότημα.
Μέσα μου έχουν μείνει όλα ίδια αλλά δυστυχώς η ζωή δεν είναι η ίδια. Αυτό είναι που έχει αλλάξει. Η ζωή έτσι όπως τα έφερε.

Κανείς δεν είναι ράπερ σήμερα πέρα από κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις. Σχεδόν κανείς δεν προσπαθεί για το κάτι παραπάνω, παρά μόνο αναμασά το υποτιθέμενο hit του προηγούμενου. Ακόμα και αυτός που έκανε hit αναμασά το ίδιο του το hit. Γενικά η φάση δεν μου αρέσει πλέον, δεν ακούω κάτι εγχώριο που να με εξελίξει και εμένα καλλιτεχνικά, ενώ παλιότερα συνέβαινε. Θεωρώ ότι το επίπεδο έχει πέσει αρκετά. Ίδιο beat, ίδιο flow, ίδιες ρίμες. Το ξαναλέω : πέρα από κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις. Που ευτυχώς υπάρχουν.

Ταφ Λάθος: “Με απογοητεύει που βλέπω παιδιά να τραγουδάνε και να προσπαθούν να μοιάσουν σε κάτι που παλιότερα στεκόμασταν απέναντί του”

Δεν είναι ράπερς, το ξαναλέω. Αλλά παρ’ όλα αυτά, ναι, με απογοητεύει αρκετά που βλέπω παιδιά να τραγουδάνε και να προσπαθούν να μοιάσουν σε κάτι που παλιότερα στεκόμασταν απέναντί του. Είναι τρομερό που πλέον όλοι συνήθισαν να ακούνε μαλακίες και να χαίρονται με αυτές, να ταυτίζονται με αυτές και που ακόμα και ράπερς που σεβόμουνα παλιά για την ευφυία τους και για την προσέγγιση τους να βγάζουν τραγούδια στα 40 τους και να προσπαθούν και αυτοί να γράψουν μαλακίες για να ακουστούν.

Το ταλέντο του, η δουλειά, ο σεβασμός πάνω απ’ όλα στον εαυτό του και κατ’ επέκταση στο κοινό του και να κάνει πραγματικά αυτό που λέει η καρδιά του χωρίς να ακούει και να επηρεάζεται από τους καιρούς και από κανέναν παράγοντα που δεν έχει την παραμικρή ιδέα για την μουσική του. Το όραμα είναι μοναχικό σπορ, στην υλοποίηση του χρειάζεται ομαδικότητα.

Με νοιάζει όταν τελειώσει το τραγούδι να δω στα πρόσωπα των δικών μου ανθρώπων το χαμόγελο, τη λάμψη στα μάτια τους, την περηφάνεια όταν το ακούνε για πρώτη φορά

Ότι όταν είσαι πραγματικός καλλιτέχνης και έχεις φτάσει σε τέτοιο άφταστο επίπεδο το μόνο που μένει να κάνεις είναι να είσαι απλά πραγματικά ταπεινός.

Όπως μου λένε οι στίχοι μου είναι για μεγαλύτερες ηλικίες. Εγώ θα έλεγα ότι είναι για ανθρώπους ανήσυχους ανεξαρτήτως ηλικίας.

Με αγχώνει ως προς το κομμάτι του να μην περαστεί κάποιο λάθος μήνυμα. Επίσης κανένας δίσκος μου δεν θεωρώ ότι αγαπήθηκε επί τόπου αλλά αγαπήθηκε με τον καιρό.

Και τα τρία αυτά τραγούδια αφορούν το ίδιο πρόσωπο την ίδια περίοδο της ζωής μου. Μπορούμε να πούμε ότι το Κτητικό κωλόπαιδο είναι η έναρξη, η αφορμή, η ένταση του χωρισμού, τα Σύννεφα είναι αφού έφυγε ο θυμός και Το δικό σου παραμύθι είναι η λύτρωση, η συνειδητοποίηση ότι σε αγαπώ αλλά δεν κάνεις για ‘μενα.

Ένα δυναμικό hip hop set με τον αδερφό μου dj micro στα πλατό να μου προσέχει τα νώτα.

Ταφ Λάθος: “Οι στίχοι μου είναι για ανθρώπους ανήσυχους ανεξαρτήτως ηλικίας”

Ότι είναι μια μαγική εμπειρία, μια πραγματικά καταπληκτική διοργάνωση σε ένα πανέμορφο μέρος και ότι αξίζει φουλ σε όποιον δεν έχει καταφέρει ακόμα να πάει να το ζήσει να πάει τρέχοντας.

Ότι θα δώσουμε όπως κάθε φορά που τον καλύτερο μας εαυτό. Και ότι θα χαρούμε πολύ να σας δούμε.