Για να είναι σήμερα ο καθοριστικός λαϊκός τραγουδιστής, του οποίου τα τραγούδια και οι εμφανίσεις γίνονται καθημερινή συζήτηση και συνεχής εμπειρία, ο Γιώργος Μαζωνάκης έγινε προηγουμένως ένας αφοσιωμένος λαϊκός ακροατής. Δεν είναι εύκολο, λοιπόν, να εντοπιστεί μία συγκεκριμένη αρχή στην καλλιτεχνική του ζωή. Ο Γιώργος Μαζωνάκης μπήκε στο τραγούδι όταν οι γονείς του άνοιξαν για πρώτη φορά το ραδιόφωνο. Όταν ανακάλυψε τις φωνές του Στράτου Διονυσίου και της Μαρινέλλας, τις μελωδίες του Καλδάρα και του Σούκα, ή τα λόγια του Πυθαγόρα και του Λευτέρη Παπαδόπουλου.
Υπάρχει όμως και μία πολύ συγκεκριμένη αφετηρία, καθώς, το 1993, ο Γιώργος Μαζωνάκης απέκτησε τα πρώτα δικά του τραγούδια. Από τότε και κάθε μέρα, το παιδί της νύχτας που ήπιε πάλι και έκανε κεφάλι, που φόρεσε το Gucci φόρεμα, που ζηλεύει και διανυκτερεύει, που γεμίζει εκείνο το ένα κενό όταν λείπει πάλι ο θεός, που ξέρει ότι στον έρωτα παρανοείς επειδή αγαπώ σημαίνει πνίγομαι μα ζω ακόμα, εκείνο το παιδί βρίσκει τους δικούς του ακροατές στα ραδιόφωνα και online.
Για αυτό, λοιπόν, στις 23 Σεπτεμβρίου, στο ανανεωμένο θέατρο του Λυκαβηττού, ο Γιώργος Μαζωνάκης γιορτάζει μία ολόκληρη ζωή στο τραγούδι και 30 χρόνια στη δισκογραφία, με μία συναυλία αφιερωμένη στους ακροατές. Στους καλλιτέχνες ακροατές, σε αυτούς που φτιάχνουν την ελληνική μουσική ακούγοντάς την. Και, ασφαλώς, στο ραδιόφωνο της Κλειούς και του Μανώλη.
Από τον Λυκαβηττό, ο Γιώργος Μαζωνάκης ξεκινάει μία ολόκληρη εορταστική χρονιά όπου αναδεικνύονται όλα όσα έχει φέρει στη μουσική: Τριάντα χρόνια στρωτά λαϊκά, αληθινά. Τριάντα χρόνια, στα οποία δεν είναι απλώς ένας τραγουδιστής, αλλά ένα διακριτό είδος τραγουδιού, το οποίο διευρύνει την παράδοση της τέχνης του μακριά από τις αυταπάτες των διακρίσεων σε έντεχνο και μη, μένοντας προσανατολισμένο σε αυτό που διατηρείται αληθινό, όποιος, όπου, για όποιον λόγο και με όποιον τρόπο και αν το ακούει. Χάρη στη συνεπώς πρωτοποριακή σκηνική του παρουσία, στο ξεκάθαρο μουσικό και στιχουργικό στίγμα των τραγουδιών του, αλλά και χάρη στο πιο ακομπλεξάριστο, προσηλωμένο, διαρκώς νεανικό και ενθουσιώδες κοινό, ο Γιώργος Μαζωνάκης γεμίζει αυτά τα τριάντα χρόνια δισκογραφίας με έναν ήχο που προστατεύει το λαϊκό τραγούδι από τον καθωσπρεπισμό και από την φτήνια, εξίσου, κρατώντας μόνο το ντέρτι του. Επειδή το ντέρτι δεν μεταφράζεται. Είναι αλήτικο, αλλά όχι βρόμικο. Όπως και ο Μαζώ.
